Вілейская вобласць

Віле́йская во́бласць — адміністрацыйная адзінка ў складзе БССР, створаная пасля вяртання Заходняй Беларусі да Усходняй ў лістападзе 1939 года. Адміністрацыйны цэнтр — горад Вілейка. Першапачаткова ўключала 7 паветаў.

Вілейская вобласць
Краіна	СССР
Уваходзіць у	Беларуская ССР
Адміністрацыйны цэнтр	Вілейка
Дата ўтварэння	4 снежня 1939
Дата скасавання	20 верасня 1944
Плошча	14,5 тыс. км²
Вілейская вобласць на Вікісховішчы

Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел Вілейскай вобласці (студзень 1940)

У 1940 г. Вілейская вобласць складалася з 22 раёнаў:

1. Астравецкі раён
2. Ашмянскі раён
3. Браслаўскі раён
4. Відзскі раён
5. Гадуцішскі раён
6. Глыбоцкі раён
7. Дзісенскі раён
8. Докшыцкі раён
9. Дунілавіцкі раён
10. Ільянскі раён
11. Крывіцкі раён
12. Куранецкі раён
13. Маладзечанскі раён
14. Мёрскі раён
15. Мядзельскі раён
16. Пастаўскі раён
17. Пліскі раён
18. Радашковіцкі раён
19. Смаргонскі раён
20. Свянцянскі раён
21. Свірскі раён
22. Шаркаўшчынскі раён

Гісторыя

Існавала з 4 снежня 1939 г. па 20 верасня 1944 г. 20 верасня 1944 г. вобласць была перайменаваная ў Маладзечанскую вобласць, адміністрацыйны цэнтр вобласці быў перанесены ў Маладзечна.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1997. — 480 с.: іл. ISBN 985-11-0090-0 (т. 4), ISBN 985-11-0035-8