Вілейская вобласць

Віле́йская во́бласць — адміністрацыйная адзінка ў складзе БССР, утвораная ўказам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 4 снежня 1939 года, пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР у лістападзе 1939 года. Адміністрацыйны цэнтр — горад Вілейка. Першапачаткова ўключала 7 паветаў.

Вілейская вобласць
Краіна	СССР
Уваходзіць у	Беларуская ССР
Адміністрацыйны цэнтр	Вілейка
Дата ўтварэння	4 снежня 1939
Дата скасавання	20 верасня 1944
Плошча	14,5 тыс.
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел Вілейскай вобласці (студзень 1940)

У 1940 годзе Вілейская вобласць складалася з 22 раёнаў:

1. Астравецкі раён
2. Ашмянскі раён
3. Браслаўскі раён
4. Відзскі раён
5. Гадуцішскі раён
6. Глыбоцкі раён
7. Дзісенскі раён
8. Докшыцкі раён
9. Дунілавіцкі раён
10. Ільянскі раён
11. Крывіцкі раён
12. Куранецкі раён
13. Маладзечанскі раён
14. Мёрскі раён
15. Мядзельскі раён
16. Пастаўскі раён
17. Пліскі раён
18. Радашковіцкі раён
19. Смаргонскі раён
20. Свянцянскі раён
21. Свірскі раён
22. Шаркаўшчынскі раён

20 верасня 1944 года вобласць была перайменаваная ў Маладзечанскую вобласць, адміністрацыйны цэнтр вобласці быў перанесены ў Маладзечна.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1997. — Т. 4. — 480 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 4).