Багдан Статкевіч

Багдан Статкевіч
Багдан Статкевіч
кашталян мсціслаўскі
	1644 — 1646
кашталян новагародскі
	1646 — 1651
падкаморы мсціслаўскі[d]
	1630 — 1644
Смерць	1651
Род	Род Статкевічаў
Бацька	Вільгельм Багданавіч Статкевіч[d]
Жонка	Алена Багданаўна Саламярэцкая[d] і Ганна Францкевіч-Радзімінская[d]
Дзеці	Крысціна са Статкевічаў[d], Міхаіл-Уладзімір Статкевіч[d], Алена са Статкевічаў[d] і Ганна са Статкевічаў[d]
Веравызнанне	праваслаўе
Дзейнасць	дзяржаўны дзеяч, мецэнат
	Багдан Статкевіч на Вікісховішчы

Багдан Статкевіч (? — 1651) — вялікалітоўскі дзяржаўны дзеяч, праваслаўны мецэнат. Кашталян мсціслаўскі (1644—1646) і новагародскі (з 1646).

БіяграфіяПравіць

З роду Статкевічаў, сын Вільгельма. У 1630—1644 падкаморы мсціслаўскі.

Актыўна выступаў у абарону праваслаўя. Разам з жонкай Аленай з Саламярэцкіх заснаваў Баркулабаўскі Узнясенскі манастыр, Буйніцкі Святадухаўскі манастыр, Куцеінскі Багаяўленскі манастыр, Куцеінскі Успенскі манастыр. Фінансаваў дзейнасць Куцеінскай друкарні.

Сям’яПравіць

Багдан Статкевіч і Алена Саламярэцкая.

Першая жонка — княжна Алена з Саламярэцкіх (пам. 1640), дачка Багдана Багданавіча^[1], уладальніца значных маёнткаў. Дзеці:

Алена — жонка (1656—1664) гетмана Івана Выгоўскага; дзякуючы цесцю Выгоўскі ўвайшоў у роднасныя сувязі з шэрагам вядомых украінскіх і беларускіх княжацкіх і шляхецкіх родаў, напрыклад, з князямі Саламярэцкімі; Раптоўна памерла, пасля атрымання весткі пра смерць мужа^[2].
Міхаіл-Уладзімір, у шлюбе з Кацярынай Гарайскай, дачкой мачахі Ганна з Францкевічаў-Радзімінскіх ад першага шлюбу. Падчас паўстання Багдана Хмяльніцкага ён перайшоў на бок казакоў, за што частка яго маёнткаў (у тым ліку Пагост) была секвестравана. Яго сучаснік Альберт Віюк-Каяловіч занатаваў, што Статкевіч перад смерцю стаў манахам (відавочна, праваслаўным)^[3]. Меў дачку Кацярыну, якая памерла сіратой у падлеткавым узросце паміж 27 студзеня 1664 і 5 чэрвеня 1665, пакінуўшы тастамент ад 10 красавіка 1663(1665?).
NN — жонка Івана Сухадольскага, аднаго з самых вядомых памочнікаў Івана Нячая^[4]

Другая жонка — Ганна з Францкевічаў-Радзімінскіх, дачка суддзі земскага лідскага Ежы, удава Пятра Гарайскага. Іх дачка Крысціна стала жонкай Мікалая Друцкага-Любецкага^[3].

Зноскі

↑ Князья Соломерские (Соломерецкие) (руск.)
↑ Руїна: друга половина XVII ст. / Упоряд. і передмова О. І. Гуржія; Ред. кол. В. А. Смолій (голова) та ін.— К.: Україна, 1996.— 431 с.— С. 312. ISBN 5-319-01313-2
↑ ^3,0 ^3,1 Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI—XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска- палітычная дзейнасць // Архіварыус. — Вып. 14. — Мінск, 2016. — С. 327—346
↑ Юрій Мицик. Іван Виговський // Володарі гетьманської булави: Історичні портрети / Автор передмови В. А. Смолій. — К.: Варта, 1994. — 560 с. — С. 194. — ISBN 5-203-01639-9.

ЛітаратураПравіць

Вяроўкін-Шэлюта У. Статкевічы // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 630. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.

[1] Князья Соломерские (Соломерецкие) (руск.)

[2] Руїна: друга половина XVII ст. / Упоряд. і передмова О. І. Гуржія; Ред. кол. В. А. Смолій (голова) та ін.— К.: Україна, 1996.— 431 с.— С. 312. ISBN 5-319-01313-2

[Глінскі-3] 3,0 ^3,1 Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI—XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска- палітычная дзейнасць // Архіварыус. — Вып. 14. — Мінск, 2016. — С. 327—346

[4] Юрій Мицик. Іван Виговський // Володарі гетьманської булави: Історичні портрети / Автор передмови В. А. Смолій. — К.: Варта, 1994. — 560 с. — С. 194. — ISBN 5-203-01639-9.

[1]

[2]

[3]

[4]