Духавенства
Духавенства — зборны тэрмін для абазначэння грамадскага саслоўя, сацыяльнай праслойкі, асоб або сацыяльнай групы, якая складаецца з прафесійных служыцеляў той ці іншай рэлігіі. Часам ужываецца толькі да монатэістычных рэлігій.[1]
У праваслаўі і каталіцызме ў духавенства (клір) уваходзяць толькі мужчыны. Адрозніваюць белае духавенства (святары, якія не прыносілі манаскіх абяцанняў) і чорнае духавенства (манаства). Духавенства складае тры ступені святарства: дыякан, святар (іерэй) і біскуп (архірэй) (у праваслаўі архирэйства дасягальна толькі для манахаў). У пратэстанцкіх цэрквах адсутнічае строгі падзел на духавенства і свецкіх. Адрозніваюць пасады епіскапа, пастара і прэсвітара, якія, аднак, успрымаюцца менавіта як пасаду, а не сан.
У праваслаўі і каталіцызме ўжываюць тэрмін царкоўны служка (у каталіцызме таксама пастаўлены служыцель) у адносінах да асоб, якія не ўзведзены ў ступень святарства, а дапамагаюць у здзяйсненні набажэнства.
У праваслаўі да царкоўнаслужыцеляў адносяцца:
У каталіцызме да Другога Ватыканскага сабору:
Пасля Другога Ватыканскага сабору пакінуты толькі чытальнікі і акаліты.
Некаторыя асаблівыя тэрміны, якія адносяцца да хрысціянскага духавенства
правіць- далай-лама
- гуру
- бхікху (253 зароку)
- шраманера або гецул (10 зарок)
- рабчжунг (студэнт дацана)
- тулку (свядома перароджаны лама)
Гл. таксама
правіцьЗноскі
Спасылкі
правіць
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Духавенства- Л. М. Талстой. Зварот да духавенства/Часопіс «Талстоўскі Лісток — Забаронены Талстой», Выпуск трэці. — М.: АВИКО ПРЕСС, 1993.
