Бенедыкт XVI

Бенедыкт XVI пры нараджэннні Ёзэф Ратцынгер (Joseph Ratzinger; нар. 16 красавіка 1927, Марктль-ам-Ін, Германія) — 265-ы Папа Рымскі. Абраны канклавам 19 красавіка 2005 года, інаўгурацыйную імшу адслужыў 24 красавіка 2005 года. 11 лютага 2013 года абвесціў пра свой сыход з пасады папы, якую афіцыйна пакінуў 28 лютага 2013 года.

Бенедыкт XVI
лац.: Benedictus PP. XVI
Пантыфік падчас сваёй інтранізацыі
265-ы Папа Рымскі 19 красавіка 2005 — 28 лютага 2013
Царква	Каталіцкая Царква
Папярэднік	Ян Павел II
Пераемнік	Францыск, Папа Рымскі
7-ы Суверэн Ватыкана 19 красавіка 2005 — 28 лютага 2013
Папярэднік	Ян Павел II
Пераемнік	Францыск, Папа Рымскі
Адукацыя	Мюнхенскі ўніверсітэт Людвіга-Максіміліяна Ducal Georgianum[d] (29 чэрвеня 1951)
Навуковая ступень	доктарская ступень[d]
Месца працы	Цюбінгенскі ўніверсітэт Бонскі ўніверсітэт Мюнхенскі ўніверсітэт Людвіга-Максіміліяна Вестфальскі ўніверсітэт імя Вільгельма Рэгенсбургскі ўніверсітэт
Нараджэнне	16 красавіка 1927(1927-04-16)[…] (94 гады) Марктль[d], Веймарская рэспубліка
Бацька	Joseph Ratzinger, Sr.[d]
Маці	Maria Peintner[d]
Прыняцце свяшчэннага сану	29 чэрвеня 1951
Кардынал з	27 чэрвеня 1977
Аўтограф
Узнагароды	Bayerische Verfassungsmedaille in Gold[d] Stephanus Award[d] ганаровы доктар (2015) ганаровы доктар (2015) ганаровы доктар Універсітэта Бабеша — Бояі[d] ганаровае грамадзянства[d] (2018) ганаровае грамадзянства[d] (2006) ганаровае грамадзянства[d] (16 чэрвеня 2005) ганаровае грамадзянства[d] (студзень 2010) ганаровае грамадзянства[d] ганаровае грамадзянства[d] (16 снежня 2009) ганаровае грамадзянства[d] (12 жніўня 2008) ганаровае грамадзянства[d] (9 лістапада 2011) ганаровы доктар Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта[d] (1988) ордэн Карла Валентына[d] honorary doctor of the Catholic University of Eichstätt-Ingolstadt[d] (1987) honorary doctorate of the University of Navarre[d] honorary doctorate from the Pontifical Catholic University of Peru[d] (1986) ганаровы доктар Урацлаўскага ўніверсітэта[d] (2000) honorary doctorate of the University of Navarre[d] (1998) ганаровы доктар Універсітэта Бабеша — Бояі[d] (2005)
Выявы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Біяграфія

Кардынал Ратцынгер падчас Ватыканскага канклаву 2005 года

Нарадзіўся ў Баварыі. У 1939 годзе Ёзэф Ратцынгер паступіў у каталіцкую духоўную семінарыю ў Траўнштайне. У 1941 годзе ўступіў у Гітлерюгенд, дзе прайшоў курсы памочніка зенітчыка. У 1943 годзе быў мабілізаваны ў армію ў корпус супрацьпаветранай абароны, а ў 1944 — у вермахт. Прымаў удзел у абароне завода BMW пад Мюнхенам. Пазней дэзерціраваў з вермахту. У 1945 годзе патрапіў у палон.

У 1946—1951 гадах вывучаў філасофію і тэалогію ў Фрайзінгу і Мюнхене. Пасвечаны ў сан 29 чэрвеня 1951 года, працягваў навучанне ў Мюнхенскім універсітэце, атрымаў ступень доктара тэалогіі ў 1953 годзе, абараніўшы дысертацыю пра спадчыну благаславёнага Аўгусціна. У 1959 годзе стаў выкладчыкам тэалогіі Бонскага ўніверсітэта, а ў 1966 годзе — галоўным экспертам у пытаннях дагматычнай тэалогіі ва ўніверсітэце Цюбінгена.

У 1970 годзе Ратцынгер стаў адным з аўтараў мемарандуму дзевяці нямецкіх тэолагаў з патрабаваннем рэформ у каталіцкай царкве, у якім, у прыватнасці, утрымлівалася прапанова аб адмене цэлібату — зароку бясшлюбнасці, аднак пазней ён змяніў свае погляды. У 1972 годзе заснаваў каталіцкі часопіс Communio.

Прызначаны на пасаду архіепіскапа Мюнхена і Фрайзінга (красавік 1977 года), праз тры месяцы прызначаны на пасаду кардынала. У 1980 годзе адмовіўся ўзначаліць Кангрэгацыю каталіцкай асветы, у 1981 годзе стаў прэфэктам Кангрэгацыі навучання веры і старшынёй Біблійнай камісіі і Міжнароднай папскай тэалагічнай камісіі. Удзельнічаў у працы некалькіх кангрэгацый і папскіх рад у Ватыкане. 3 снежня 2002 года абраны дэканам кардынальскай калегіі.

Заняў Святы Пасад увесну 2005 года. 11 лютага 2013 Папа Бенедыкт XVI абвясціў пра свой хуткі сыход у адстаўку. Ён спаслаўся на стан свайго здароўя і немагчымасць належнага выканання свайго служэння. Рашэнне пра яго адмову ад пасады ўступіла ў сілу 28 лютага.

Лаўрэат шматлікіх прэмій і міжнародных узнагарод, доктар «honoris causa» многіх універсітэтаў. Ведае 10 моў.

Погляды

Лічыцца кансерватыўным папам, асабліва ў параўнанні з Янам Паўлам ІІ. Яшчэ не будучы папам, дамогся забароны «рэвізіянісцкага» перакладу Бібліі, у якім шмат тэрмінаў мужчынскага роду, каб не дыскрымінаваць жанчын, былі замененыя на тэрміны ніякага роду.

У сваёй кніжцы выступае за вяртанне «да крыніц» і лічыць хрысціянства паратункам еўрапейскай цывілізацыі.

Кнігі Ёзэфа Ратцынгера

• Werte in Zeiten des Umbruchs, Freiburg im Breisgau 2005.
• Unterwegs zu Jesus Christus, Augsburg 2003.
• Glaube — Wahrheit — Toleranz. Das Christentum und die Weltreligionen, 2. Aufl., Freiburg i. Brsg. 2003.
• Gott ist uns nah. Eucharistie: Mitte des Lebens. Hrsg. von Horn, Stephan Otto/ Pfnür, Vinzenz, Augsburg 2001.
• Gott und die Welt. Glauben und Leben in unserer Welt. Ein Gespräch mit Peter Seewald, Köln 2000.
• Der Geist der Liturgie. Eine Einführung, 4. Aufl., Freiburg i. Brsg. 2000. (wyd. polskie Duch liturgii, Poznań 2002.)
• Vom Wiederauffinden der Mitte. Texte aus vier Jahrzehnten, Freiburg i. Brsg. 1997.
• Salz der Erde. Christentum und katholische Kirche an der Jahrtausendwende. Ein Gespräch mit Peter Seewald, Wilhelm Heyne Verlag, München, 1996. ISBN 3-453-14845-2
• Wahrheit, Werte, Macht. Prüfsteine der pluralistischen Gesellschaft, Freiburg/ Basel/ Wien 1993.
• Zur Gemeinschaft gerufen. Kirche heute verstehen, Freiburg/ Basel/ Wien 1991.
• Auf Christus schauen. Einübung in Glaube, Hoffnung, Liebe, Freiburg/ Basel/ Wien 1989.
• Abbruch und Aufbruch. Die Antwort des Glaubens auf die Krise der Werte, München 1988.
• Kirche, Ökumene und Politik. Neue Versuche zur Ekklesiologie [Robert Spaemann zum 60. Geburtstag zugeeignet], Einsiedeln 1987.
• Politik und Erlösung. Zum Verhältnis von Glaube, Rationalität und Irrationalem in der sogenannten Theologie der Befreiung (= Rheinisch-Westfälische Akademie der Wissenschaften: G (Geisteswissenschaften), Bd. 279), Opladen 1986.
• Theologische Prinzipienlehre. Bausteine zur Fundamentaltheologie (= Wewelbuch, Bd. 80), München 1982.
• Das Fest des Glaubens. Versuche zur Theologie des Gottesdienstes, 2. Aufl., Einsiedeln 1981.
• Eschatologie, Tod und ewiges Leben, Leipzig 1981.
• Glaube, Erneuerung, Hoffnung. Theologisches Nachdenken über die heutige Situation der Kirche. Hrsg. von Kraning, Willi, Leipzig 1981.
• Umkehr zur Mitte. Meditationen eines Theologen, Leipzig 1981.
• Zum Begriff des Sakramentes (= Eichstätter Hochschulreden, Bd. 79), München 1979.
• Die Tochter Zion. Betrachtungen über den Marienglaube der Kirche, Einsiedeln 1977.
• Der Gott Jesu Christi. Betrachtungen über den Dreieinigen Gott, München 1976.
• Das neue Volk Gottes. Entwürfe zur Ekklesiologie (Topos-Taschenbücher, Bd. 1) Düsseldorf 1972.
• Die Einheit der Nationen. Eine Vision der Kirchenväter (= Bücherei der Salzburger Hochschulwochen), Salzburg u.a. 1971.
• Das Problem der Dogmengeschichte in der Sicht der katholischen Theologie (= Arbeitsgemeinschaft für Forschungen des Landes Nordrhein-Westfalen: Geisteswissenschaften, Bd. 139), Köln u.a. 1966.
• Die letzte Sitzungsperiode des Konzils (= Konzil, Bd. 4), Köln 1966.
• Ereignisse und Probleme der dritten Konzilsperiode (= Konzil, Bd. 3), Köln 1965.
• Die erste Sitzungsperiode des Zweiten Vatikanischen Konzils. Ein Rückblick (= Konzil, Bd. 1), Köln 1963.
• Das Konzil auf dem Weg. Rückblick auf die 2. Sitzungsperiode des 2. Vatikanischen Konzils (= Konzil, Bd. 2), Köln 1963.
• Die christliche Brüderlichkeit, München 1960.
• Die Geschichtstheologie des heiligen Bonaventura (Habilitationsschrift), München u.a. 1959.
• Volk und Haus Gottes in Augustins Lehre von der Kirche (= Münchner theologische Studien 2/7, zugl. München, Univ., Diss., 1951.), München 1954.
• Dogma und Verkündigung
• Einführung in das Christentum, München 1968.

Гл. таксама

• Ян Павел II

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Бенедыкт XVI
• Фан-клуб кардынала Ратцынгера
• Ратцынгер-Інформ. Навіны пра Папу на рускай мове(руск.) 
• Некаторыя тэксты Ёзафа Ратцынгера