Вулька 2

Вулька 2
	Герб
Краіна	Беларусь
Вобласць	Брэсцкая
Раён	Лунінецкі
Сельсавет	Вулькаўскі
Каардынаты	52°21′02″ пн. ш. 26°59′04″ у. д.HGЯO
Насельніцтва	▼828 чал. (2019);
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 1647
Паштовыя індэксы	225681
Аўтамабільны код	1
СААТА	1247808011
	Вулька 2 на Вікісховішчы

Ву́лька 2^[1] (трансліт.: Vuĺka 2, руск.: Вулька 2; гістарычная назва — Вулька Каўтунаватая^[A]) — аграгарадок у Лунінецкім раёне Брэсцкай вобласці. Цэнтр Вулькаўскага сельсавета. Месціцца за 21 км на паўднёвы захад ад Лунінца.

На заходняй ускраіне аграгарадка месціцца возера Вулька.

Гісторыя

У 1613 годзе Воля — сяло маёнтка Кажан-Гарадок Новагародскага павета Вялікага Княства Літоўскага, валоданне Мікалая Кішкі, 30 валок зямлі, каля 60 двароў^[2].

Пасля Трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795) у Кажан-Гарадоцкай воласці Пінскага павета Расійскай імперыі. Пад 1870 годам пазначаны 82 душы, сяло адносілася да Дзятлавіцкага праваслаўнага прыхода. На пачатку XX ст. вёска ў Кажан-Гарадоцкай воласці Пінскага павета. 25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай вёска абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з'езда КП(б) Беларусі вёска ўвайшла ў склад Беларускай ССР. У ліпені 1919 — ліпені 1920 гадоў і з кастрычніка 1920 года акупаваная польскімі войскамі. З 18 сакавіка 1921 года ў складзе Польшчы, вёска і фальварак Волька ў Кажан-Гарадоцкай гміне Лунінецкага павета Палескага ваяводства. У 1930 годзе працаваў паравы млын (3 рабочыя, 1933), лесапільны завод^[2].

З канца 1939 года ў складзе БССР. З 12 кастрычніка 1940 года цэнтр сельсавета Лунінецкага раёна Пінскай вобласці. У ліпені 1941 года вёска акупаваная войскамі нацысцкай Германіі. Вызвалена ў ліпені 1944 года. На франтах загінулі 39 вяскоўцаў. Ад рук карнікаў загінулі 54 жыхары^[2].

У 1949 годзе створаны калгас імя Чапаева (з 1965 «Світанне»). Да пачатку 1970-х гадоў вёска электрыфікаваная і газіфікаваная. У 1970 годзе працавалі філія Лунінецкага камбіната бытавога абслугоўвання, сярэдняя школа, фельчарска-акушэрскі пункт, Дом культуры, бібліятэка, магазін, аддзяленне сувязі. Пасля Чарнобыльскай катастрофы ў зоне радыяцыйнага кантролю^[2].

У 2002 годзе ў складзе калгаса «Світанне». Працуюць амбулаторыя, участак Палескай доследна-меліярацыйнай станцыі, лазнева-пральны камбінат, сярэдняя школа, Дом культуры, аддзяленне філіі «Беларусбанка», аддзяленне сувязі, магазін, дзіцячы сад^[2].

Насельніцтва

пач. XX ст. — 70 двароў, 502 жыхары
1923 год — 87 двароў, 566 жыхароў (вёска і фальварак разам)
1930 год — 783 жыхары
1939 год — 1473 жыхары
1970 год — 232 гаспадаркі, 1074 жыхары
1994 год — 363 гаспадаркі, 1149 жыхароў
1999 год — 1026 чалавек
2002 год — 337 гаспадарак, 1096 жыхароў
2005 год — 337 гаспадарак, 1120 жыхароў
2010 год — 906 чалавек^[3]

Заўвагі

↑ Пераназваная пасля ўваходжання ў БССР

Зноскі

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Брэсцкая вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2010.— 318 с. ISBN 978-985-458-198-9. (DJVU)
↑ ^а ^б ^в ^г ^д Вулька 2 // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 4, кн. 2. Брэсцкая вобласць / рэдкал.: Г. П. Пашкоў (дырэктар) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2007. С. 215—216
↑ Дзяржкартгеацэнтр (руск.). maps.by.(недаступная спасылка)

Літаратура

Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 4, кн. 2. Брэсцкая вобласць / рэдкал.: Г. П. Пашкоў (дырэктар) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2007. — 608 с.: іл. — 2 000 экз. — ISBN 978-985-11-0388-7.

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Вулька 2

[2] Пераназваная пасля ўваходжання ў БССР

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Брэсцкая вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2010.— 318 с. ISBN 978-985-458-198-9. (DJVU)

[harady_i_vioski-3] а ^б ^в ^г ^д Вулька 2 // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 4, кн. 2. Брэсцкая вобласць / рэдкал.: Г. П. Пашкоў (дырэктар) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2007. С. 215—216

[4] Дзяржкартгеацэнтр (руск.). maps.by.(недаступная спасылка)

[1]

[A]

[2]

[3]