Візантыйская Грэцыя

Гісторыя Грэцыі

Дагістарычная Грэцыя
(да XXX ст. да н. э.)
Эгейская культура
(XXX—XII да н. э.)
Заходнеанаталійская цывілізацыя
Мінойская цывілізацыя
Кікладская культура
Эладская цывілізацыя
Мікенская цывілізацыя
Старажытная Грэцыя
(XI — 146 да н. э.)
Цёмныя стагоддзі (XI—IX)
Архаічны перыяд (VIII—VI)
Класічны перыяд (V—IV)
Эліністычны перыяд (IV — 146)
Грэцыя ў складзе Рымскай дзяржавы
Рымская Грэцыя (146 да н. э. — 330 н. э.)
Сярэднявечча і Новы час
(330—1832)
Візантыйская Грэцыя (330—1453)
Франкакратыя (1204—1458)
Асманская Грэцыя (1458—1832)
Сучасная Грэцыя
(пасля 1821)
Вайна за незалежнасць (1821—1832)
Каралеўства (1832—1924)
Другая Рэспубліка (1924—1935)
Рэжым 4 жніўня (1936—1941)
Другая сусветная вайна (1941—1944)
Грамадзянская вайна (1944—1949)
Пасляваенны час (1950—1967)
Рэжым палкоўнікаў (1967—1974)
Трэцяя Рэспубліка (з 1974)
Тэматычныя артыкулы
Ваенная гісторыя
Грэчаскія імёны
Грэчаская мова
Грэчаская літаратура

Гісторыя Візантыйскай Грэцыі ў асноўным супадае з гісторыяй Усходняй Рымскай або Візантыйскай імперыі.

З самага пачатку галоўным адрозненнем Візантыі ад Заходняй Рымскай імперыі была перавага на яе тэрыторыі грэчаскай культуры ў той час, як захад быў амаль цалкам лацінізаваным. У Візантыйскай Імперыі панавалі грэчаская мова і грэчаская літаратура. З 4 стагоддзя балканскія тэрыторыі імперыі, у тым ліку Грэцыя, шмат пацярпелі ад варварскіх нашэсцяў. Рэйды і спусташэнні, здейсненыя готамі і гунамі ў 4 і 5 стагоддзях, і славянскае ўварванне ў 7 стагоддзі прывялі да абвалу імператарскай улады на грэчаскім паўвостраве. Пасля ўварвання славянскіх заваёўнікаў імператарскі ўрад захоўваў фармальны кантроль толькі над астравамі і прыбярэжнымі раёнамі Грэцыі, а таксама над густанаселенымі гарадамі-крэпасцямі, як Афіны, Карынф і Фесалонікі. За межамі гэтых абласцей была створана пэўная колькасць славянскіх паселішчаў. У канцы 8 стагоддзя Візантыйская Імперыя пачала вяртаць захопленыя тэрыторыі, і на працягу 9 стагоддзя большая частка грэчаскага паўвострава зноў апынулася пад кантролем імператарскай улады. Гэты працэс паспрыяў прытоку грэкаў з Сіцыліі і Малой Азіі на тэрыторыю Грэцыі, пры гэтым славяне былі захоплены і пераселены ў Малую Азію, а тыя, што засталіся, былі асіміляваныя. Пасля страты Візантыяй гарадоў Александрыя і Антыёхія ў выніку арабскіх заваяванняў у 7 стагоддзі Фесалонікі сталі другім па велічыні горадам Візантыйскай імперыі, які называўся «суправіцелем» (стар.-грэч.: συμβασιλεύουσα), саступаючы толькі Канстанцінопалю. Вяртанне стабільнасці на працягу 11 і 12 стагоддзяў прывяло грэчаскія тэрыторыі да моцнага эканамічнага росту — значна мацнейшага, чым на анаталійскіх тэрыторыях імперыі. Пасля Чацвёртага крыжовага паходу і падзення Канстанцінопаля ў 1204 годзе мацерыковая Грэцыя была падзелена паміж Эпірскім дэспататам (пераемнікам Візантыйскай дзяржавы) і дзяржавамі крыжакоў (Каралеўства Фесалонікі, Ахейскае княства і Герцагства Афінскае), а некаторыя астравы патрапілі пад уплыў рэспублікі Венецыя. Аднаўленне Візантыйскай Імперыі са сталіцай у Канстанцінопале ў 1261 годзе суправаджалася вяртаннем яе ўлады на большай частцы грэчаскага паўвострава, аднак франкскае княства Ахая на Пелапанесе і Эпірскі дэспатат на поўначы заставаліся рэгіянальнымі дзяржавамі ў 14 стагоддзі, а астравы Грэцыі заставаліся пад генуэзскім і венецыянскім кантролем. У канцы 14 стагоддзя большая частка тэрыторыі Грэцыі зноў была захоплена пасля ўварванняў спачатку сербскіх, а пазней асманскіх заваёўнікаў. Пелапанес стаў амаль цэнтрам імперыі і, безумоўна, самай урадлівай вобласцю. Містра і Манемвасія былі густанаселенымі і квітнелі нават пасля Чорнай смерці ў сярэдзіне 14 стагоддзя. У пачатку 15 стагоддзя візантыйская тэрыторыя Грэцыі была абмежавана толькі горадам Фесалонікі і Пелапанесам (Марэйскім дэспататам). У 1430 годзе Асманскай Імперыяй былі захоплены Фесалонікі, а ў 1453 годзе паў Канстанцінопаль, пасля чаго Марэйскі дэспатат на Пелапанесе быў апошняй тэрыторыяй Візантыйскай Імперыі, якая пакарылася захопнікам толькі ў 1460 годзе. Такім чынам, хоць венецыянцы ўсё яшчэ валодалі Крытам і некаторымі партамі, уся мацерыковая Грэцыя была ўключана ў склад Асманскай Імперыі. Пасля таго, як грэчаская тэрыторыя апынулася пад асманскім уплывам, многія візантыйска-грэчаскія вучоныя імігравалі на захад, перавёзшы вялікі аб'ём літаратуры Класічнай Грэцыі і паспрыяўшы такім чынам будучаму грэчаскаму Адраджэнню.