Пажар у Салоніках (1917)
Пажар у Салоніках 5 (18) жніўня 1917 года — адна з галоўных падзей у гісторыі горада Салонікі, прыкметна змяніла яго аблічча. Агонь бушаваў на працягу 32 гадзін і знішчыў 9500 дамоў на плошчы больш за 1 кв. км. Без даху над галавой засталося больш за 70 000 жыхароў. Выгарэлі найкаштоўнейшыя помнікі гісторыі і архітэктуры, уключаючы раннехрысціянскую базіліку св. Дзімітрыя. Знішчаная пажарам тэрыторыя была адноўлена па новым праекце, што ператварыла Салонікі з сярэднявечнага ў сучасны горад.
Горад да пажару правіць
Салонікі былі адным з самых вялікіх і сучасных балканскіх гарадоў, а мясцовы порт быў адным з найважнейшых цэнтраў гандлю. Салонікі вызваліліся ад улады Асманскай імперыі зусім незадоўга да пажару, далучыўшыся да Грэцыі ў 1912 годзе, разам з большай часткай Македоніі і Эпіра. Насельніцтва горада практычна не памянялася: большую частку жыхароў складалі яўрэі-сефарды, следам па колькасці ішлі грэкі, туркі, балгары і іншыя нацыянальнасці.
У 1914 годзе пачалася Першая сусветная вайна, у якой Грэцыя захоўвала нейтралітэт. Аднак з дазволу ўрада ў 1915 годзе ў Салонікі быў ўведзеныя войскі Антанты для падтрымкі сваіх сербскіх саюзнікаў на македонскім фронце. У 1916 годзе ў Салоніках пачаў дзейнічаць Рух нацыянальнай абароны, які ўтварыў часовы ўрад, фактычна падзяліўшы Грэцыю на дзве дзяржавы. Пасля адрачэння караля Канстанціна I ў ліпені 1917 года цэласнасць краіны была адноўлена.
Вельмі хутка Салонікі ператварыліся ў перавалачны пункт саюзніцкіх войскаў, у выніку чаго горад напоўнілі тысячы французскіх і брытанскіх салдат. Паралельна з гэтым, у горад прыбывалі бежанцы, павялічыўшы насельніцтва горада з 157 889 чалавек, якія пражывалі ў горадзе згодна з перапісам 1913 года, да 48 096 сем'яў (271 157 чалавек).
Распаўсюджванне агню правіць
Пажар, як паказала следства, праведзенае органамі юстыцыі Салонікаў, пачаўся ў суботу 5 (18) жніўня 1917 прыкладна ў 15 гадзін у доме па адрасе вул Алімпіяды, 1, які належаў бедным бежанцам. Будынак знаходзіўся ў раёне Меўлане паміж цэнтрам і Верхнім горадам. Пажар пачаўся з-за іскры ад агню на кухні, упалай на салому. З-за адсутнасці вады і абыякавасці насельнікаў дома і іх суседзяў пажар не быў патушаны адразу пасля ўзнікнення і неўзабаве дзякуючы моцнаму ветру перакінуўся на суседнія дамы і пачаў распаўсюджвацца па ўсім горадзе.
Спачатку пажар распаўсюджваўся ў двух кірунках: да Адміністрацыі па вуліцы Св. Дзімітрыя і да рынку па вуліцы Льва Мудрага. Будынак Адміністрацыі ўдалося выратаваць дзякуючы актыўнаму ўдзелу яго супрацоўнікаў. Вецер узмацняўся, і пажар з нарастаючай хуткасцю стаў спускацца да цэнтру горада. На досвітку наступнага дня вецер змяніў кірунак, і два фронту агню знішчылі ўвесь гандлёвы цэнтр. У 12 гадзін агонь падышоў да храма Святой Сафіі, абкружыўшы яго па перыметры, але не пашкодзіўшы, і працягнуў распаўсюджвацца на ўсход да вуліцы Народнай абароны (былой Хамідзіе), дзе спыніўся. Вечарам распаўсюджванне агню спынілася.
Спробы тушэння правіць
Вады для тушэння ў дастатковых колькасцях не аказалася, паколькі значная частка водных рэсурсаў выкарыстоўвалася саюзніцкімі сіламі для харчавання салдат у прыгарадах. У горадзе не існавала арганізаванай службы пажаратушэння, толькі нешматлікія прыватныя групы страхавых кампаній, у большай частцы выпадкаў дрэнна навучаныя і з састарэлым абсталяваннем або наогул без такога.
Адзінай надзеяй для Салонікаў было ўмяшанне саюзніцкіх сіл. У сярэдзіне першага дня пажару французскае падраздзяленне з дапамогай дынаміту падарвала тры дамы побач са штабам для стварэння вакол яго бяспечнай зоны, але не працягнула працы і адступіла, дазволіўшы агню прасоўвацца далей. Наступнай раніцай дзве брытанскіх пажаратушыльных каманды з пажарнымі машынамі спынілі агонь побач з Белай вежай. Французскія ваенныя выратавалі будынак мытні.
Аднак за выключэннем гэтых выпадкаў сілы саюзнікаў адмовіліся прыпыніць забеспячэнне сваіх лагераў і бальніц вадой, падаўшы, такім чынам, ваду для тушэння. Генерал Морыс Сарай, кіраўнік сіл Антанты ў Салоніках, прыбыў на некаторы час да будынка штаба ў сярэдзіне першага дня, але не вяртаўся ў ахопленыя пажарам раёны да таго, як пажар быў патушаны. Некаторыя назіральнікі адзначалі выпадкі рабавання крамаў французскімі салдатамі. На наступны дзень генерал Сарай загадаў пакараць смерцю двух салдатаў, абвінавачаных у збыце крадзеных каштоўнасцяў. Брытанскія войскі, з другога боку, дапамагалі ў меру сваіх магчымасцяў, асабліва ў перавозцы пагарэльцаў і іх маёмасці ваенным грузавікамі (французскія шафёры прасілі за гэта грошы).
Клопат аб пагарэльцах правіць
Колькасць пацярпелых ад пажару ацэньваецца ў 72 500 чалавек. У дакладзе для ўрада старшыня Дырэкцыі ахвяр пажару Аляксандр Паліс згадвае размеркаванне пацярпелых па супольнасцям: 50 000 яўрэяў, 12 500 праваслаўных і 10 000 мусульман.
Клопат аб погорельцах пачаўся адразу пасля пажару. Грэчаскія ўлады збудавалі 100 дамоў на 800 сем'яў. Брытанскія ўлады збудавалі тры палатачных гарадка з 1300 палаткамі, дзе атрымалі прытулак 7000 чалавек, а французскія ўлады пабудавалі часовае жыллё для 300 сем'яў; акрамя таго, Таварыства французскіх дам пабудавала лагер на 100 сем'яў. 5000 чалавек было бясплатна перавезена цягніком у Афіны, Ларысу і Волас. Грэчаскія ўлады арганізавалі размеркавальныя цэнтры, якія прадстаўлялі бясплатны хлеб 30 000 чалавек; ежу таксама прадастаўлялі амерыканскае, французскае і англійскае аддзяленні Чырвонага крыжа. Многія яўбрэі, страціўшы ўсё, пераехалі ў заходнія краіны, перш за ўсё ў Францыю, некаторыя далучыліся да сіянісцкага руху і пасяліліся ў Палестыне.
Адразу пасля прыняцця першых мер прадстаўніком ўрада Перыклам Аргіропуласам для клопату аб тысячах пагарэльцаў была арганізавана Дырэкцыя ахвяр пажару; урад выдзяліў 1,5 млн драхмаў на неадкладныя патрэбы. У той жа час для збору і размеркавання грошай і рэчаў быў арганізаваны Цэнтральны камітэт ахвяраванняў з шэрагам аддзелаў.
Разбурэнні правіць
Пажар знішчыў 120 га, што складала 32 % агульнай плошчы Салонікаў. Згарэлая частка горада абмяжоўвалася вуліцамі Св. Дзімітрыя, Льва Мудрага, Перамогі, Народнай Абароны, Аляксандра Своласа і Эгнація. У афіцыйных дакументах гэты раён пазначаецца як «пацярпелая ад пажару зона», у народзе яго называлі проста «пагарэлле» («грэч. καμένακαμένα»). Агульны матэрыяльны ўрон ацэньваецца ў 8 млн залатых лір.
Сярод згарэлых будынкаў былі пошта, тэлеграф, мэрыя, асвятляльная і вадаправодная кампаніі, Турэцкі банк, Нацыянальны банк, склады Банка Афін, базіліка св. Дзімітрыя з двума іншымі праваслаўнымі храмамі, мячэць Саатлі з яшчэ 11 мячэці, Галоўны равінат з усім архівам і 16 сінагог з 33. Таксама былі разбураныя вялікая частка газетных друкарняў (у Салоніках выдавалася большасць грэчаскіх газет), многія з якіх так і не адрадзіліся. Было разбурана 4 096 з 7 695 крам, што пакінула 70 % працаздольнага насельніцтва беспрацоўнымі.
Пакрыццё шкоды правіць
Пасля катастрофы страхавыя кампаніі не спяшаліся выплачваць кампенсацыі і выслалі сваіх агентаў для даследавання пытання на месцы, спрабуючы вытлумачыць пажар ваеннымі дзеяннямі (хадзілі чуткі аб наўмысным падпале горада брытанцамі або французамі), каб пазбегнуць неабходнасці выплаціць астранамічныя сумы сваім кліентам. Агульная сума заключаных страхавых дагавораў складала 3 млн залатых лір. Большая частка маёмасці была застрахаваная брытанскімі кампаніямі. Напрыклад, North British and Mercantile Insurance Company было неабходна вырабіць выплаты па 3000 страхавых дагавораў. У рэшце рэшт, пад ціскам грэчаскіх і замежных уладаў і дзякуючы следству і судоваму рашэнню, якое паказала, што прычынай пажару стаў няшчасны выпадак, страхавыя выплаты былі зроблены ў поўным аб'ёме.
Аднаўленне правіць
Усяго праз некалькі дзён пасля катастрофы ўрад Венізеласа абвясціў, што аднаўленне павінна будзе ажыццяўляцца ў адпаведнасці з новым генеральным планам, згодна з указам № 823/1917, падрыхтаванага міністрам шляхоў зносін Аляксандрам Папанастасіу. Сваім рашэннем Папанастасіу арганізаваў Міжнародны камітэт новага плана Салонікаў, старшынёй якога стаў французскі архітэктар і археолаг Эрнэст Эбрар. Новы план быў прадстаўлены ў Генеральным упраўленні Македоніі 29 чэрвеня 1918 года. У плане прадугледжвалася перабудова горада згодна з еўрапейскім стандартам, стварэнне транспартных артэрый, плошчаў і іншых аб'ектаў. Хоць план не быў цалкам рэалізаваны і зведаў шматлікія змены з-за ціску з боку буйных уласнікаў, планіроўка горада значна палепшылася ў параўнанні з той, якая была да пажару, і горад набыў сучасны выгляд.
Гл. таксама правіць
Літаратура правіць
- А Карадиму-Геролимбу, «Хроника великого пожара», University Studio Press, Салоники, 2002
- Х. Папастаси, «Мемарандум па поводу 1917 года и помощи его жертвам», Общество македонских исследований, Салоники, 1978
- Х. Папастаси, Э. Хекимоглу, «Салоники во время пожара: 18-19 августа 1917 года», журнал Θεσσαλονικέων Πόλις вып. 11, сентябрь 2003