Аляксандр I Карагеоргіевіч

Аляксандр I Карагеоргіевіч (сербск.: Александар I Карађорђевић) (16 снежня 1888, Цэцінэ, Чарнагорыя — 9 кастрычніка 1934, Марсель, Францыя) — кароль сербаў, харватаў і славенцаў (1921—1929), кароль Югаславіі (1929—1934). Ваявода.

Аляксандр I Карагеоргіевіч
Александар I Карађорђевић
2-і Кароль сербаў, харватаў і славенцаў 16 жніўня 1921 — 3 кастрычніка 1929
Папярэднік	Пётр I Карагеоргіевіч
Пераемнік	скасаванне тытула
1-ы Кароль Югаславіі 3 кастрычніка 1929 — 9 кастрычніка 1934
Папярэднік	пасада заснавана
Пераемнік	Пётр ІІ Карагеоргіевіч
Нараджэнне	16 снежня 1888(1888-12-16)[…] Цэтынэ, Княства Чарнагорыя
Смерць	9 кастрычніка 1934(1934-10-09)[…] (45 гадоў) Марсель, Трэцяя французская рэспубліка
Месца пахавання	каралеўскі маўзалей у Аплянаке[d]
Род	Карагеоргіевічы
Бацька	Пётр I Карагеоргіевіч
Маці	Princess Zorka of Montenegro[d]
Жонка	Марыя, прынцэса Румыніі[d]
Дзеці	Prince Andrej of Yugoslavia[d], Пётр ІІ Карагеоргіевіч і Prince Tomislav of Yugoslavia[d]
Веравызнанне	Сербская праваслаўная царква
Адукацыя	Пажаскі корпус
Дзейнасць	суверэн
Аўтограф
Манаграма
Званне	Field marshal (Serbia and Yugoslavia)[d]
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды	Патрон спецыяльнай ваеннай школы Сен-Сір[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сын Пятра I Карагеоргіевіча. У 1904 скончыў Пажаскі корпус у Санкт-Пецярбургу.

Падчас Першай Балканскай вайны і Другой Балканскай вайны камандаваў 1-й сербскай арміяй.

У 1913 годзе ўзнагароджаны ордэнам Святога апостала Андрэя Першазванага.

C 8 ліпеня 1914 года ў сувязі з хваробай Пятра I Карагеоргіевіча быў прызначаны прынцам-рэгентам Сербскага каралеўства.

Падчас Першай сусветнай вайны быў вярхоўным галоўнакамандуючым сербскай арміі.

5 верасня 1914 года расійскі імператар Мікалай II узнагародзіў яго ордэнам Святога Георгія 4-й ступені, а ў 1915 годзе гэтым жа ордэнам 3-й ступені.

Са снежня 1918 года — прынц-рэгент Каралеўства сербаў, харватаў і славенцаў, з 16 жніўня 1921 года — кароль Каралеўства сербаў, харватаў і славенцаў, з 3 кастрычніка 1929 года — кароль Югаславіі.

З 1929 года ўстанавіў ваенна-манархічную дыктатуру, заснаваную на прынцыпах карпаратывізму і сербскага нацыяналізму. У вонкавай палітыцы арыентаваўся на Францыю. Быў заступнікам рускай белай эміграцыі.

9 кастрычніка 1934 года Аляксандр Карагеоргіевіч і французскі міністр замежных спраў Луі Барту былі застрэлены ў Марселі Улада Чарназемскім, баявіком балгарскай тэрарыстычнай арганізацыі УМОРА, звязанай з харвацкімі тэрарыстамі-ўсташамі.