Вільча (Жыткавіцкі раён)

Вільча
Краіна	Беларусь
Вобласць	Гомельская
Раён	Жыткавіцкі
Сельсавет	Людзяневіцкі
Каардынаты	52°10′ пн. ш. 27°33′ у. д.HGЯO
Першая згадка	XVI стагоддзе
Насельніцтва	107 чалавек (2004)
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 2353
Паштовыя індэксы	247972
Аўтамабільны код	3
СААТА	3216820009

Ві́льча^[1] (трансліт.: Viĺča, руск.: Вильча) — вёска ў Жыткавіцкім раёне Гомельскай вобласці. Уваходзіць у склад Людзяневіцкага сельсавета.

На тэрыторыі біялагічнага заказніка рэспубліканскага значэння «Нізоўе Случы».

Геаграфія правіць

Размяшчэнне правіць

У 26 км на захад ад Жыткавіч, 10 км ад чыгуначнай станцыі Дзедаўка (на лініі Лунінец — Калінкавічы), 259 км ад Гомелю.

Гідраграфія правіць

На рацэ Случ (прыток ракі Прыпяць).

Транспартная сетка правіць

Транспартныя сувязі па прасёлкавай, затым аўтамабільнай дарозе Лунінец — Калінкавічы. Планіроўка складаецца з крывалінейнай вуліцы, блізкай да мерыдыянальнай арыентацыі. Жылыя хаты драўляныя, сядзібнага тыпу.

Гісторыя правіць

Паводле пісьмовых крыніц вядомая з XVI стагоддзя як вёска Вельча ў Слуцкім павеце Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага. Пасля 2-га падзела Рэчы Паспалітай (1793 год) у складзе Расійскай імперыі. У 1834 годзе маёнтак Ленін, у валоданні князя Л. П. Вітгенштэйна. Паводле перапісу 1897 года знаходзілася ў Ленінскай воласці Мазырскага павета Мінскай губерні.

У 1921 годзе ў наёмнай хаце адкрыта школа, а ў 1923 годзе для яе пабудаваны свой будынак. У 1930 годзе арганізаваны калгас «Чырвоны памежнік», працавала гамарня. У 1932 годзе пабудаваны новы будынак для пачатковай школы. Падчас Вялікай Айчыннай вайны 26 жыхароў загінулі на фронце. Паводле перапісу 1959 года ў складзе калгасу «XX партз'езд» (цэнтр — вёска Града). Дзейнічалі клуб, пачатковая школа, бібліятэка, фельчарска-акушэрскі пункт.

Да 26 верасня 2006 года вёска ўваходзіла ў склад Браніслаўскага сельсавета^[2].

Насельніцтва правіць

Колькасць правіць

2004 год — 60 гаспадарак, 107 жыхароў.

Дынаміка правіць

1834 год — 33 двары.
1897 год — вёска — 163 жыхара, сяліба — 12 жыхароў і фальварак — 8 жыхароў (паводле перапісу).
1917 год — 324 жыхара.
1925 год — 50 двароў.
1959 год — 445 жыхароў (паводле перапісу).
2004 год — 60 гаспадарак, 107 жыхароў.

Славутасці правіць

Каменны крыж

Каменны крыж — адзін з т.зв. тураўскіх крыжоў, які стаіць на курганным могільніку. Паводле падання, крыж пастаўлены на магіле нейкага шведскага князя ці военачальніка, забітага падчас вайны, а побач у невялікіх курганах пахаваны шведскія воіны^[3]^[4]^[5].

Зноскі

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гомельская вобласць: нарматыўны даведнік / Н. А. Багамольнікава і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2006. — 382 с. ISBN 985-458-131-4 (DJVU).
↑ «Об изменении административно-территориального устройства районов Гомельской области». Решение Гомельского областного Совета депутатов от 26 сентября 2006 г. № 295 Архівавана 22 верасня 2019. (руск.)
↑ Дучыц Людміла. Каменныя крыжы // З глыбі вякоў. Наш край 2. Мн., 1997. C. 31-46.
↑ Тарановіч В. Старасветчына Мазыршчыны ў матэрыяльных помніках // Наш край. 1928. № 8-9 (35-36). С. 37-44.
↑ Дучыц Людміла, Клімковіч Ірына // Маладосць № 5 за 2009 год.

Літаратура правіць

Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т.1, кн.1. Гомельская вобласць/С. В. Марцэлеў; Рэдкалегія: Г. П. Пашкоў (галоўны рэдактар) і інш. — Мн.: Белэн, 2004. 632с.: іл. Тыраж 4000 экз. ISBN 985-11-0303-9 ISBN 985-11-0302-0

Спасылкі правіць

На Вікісховішчы пакуль няма медыяфайлаў па тэме, але Вы можаце загрузіць іх

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гомельская вобласць: нарматыўны даведнік / Н. А. Багамольнікава і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2006. — 382 с. ISBN 985-458-131-4 (DJVU).

[2] «Об изменении административно-территориального устройства районов Гомельской области». Решение Гомельского областного Совета депутатов от 26 сентября 2006 г. № 295 Архівавана 22 верасня 2019. (руск.)

[дуч-3] Дучыц Людміла. Каменныя крыжы // З глыбі вякоў. Наш край 2. Мн., 1997. C. 31-46.

[4] Тарановіч В. Старасветчына Мазыршчыны ў матэрыяльных помніках // Наш край. 1928. № 8-9 (35-36). С. 37-44.

[pawet-5] Дучыц Людміла, Клімковіч Ірына // Маладосць № 5 за 2009 год.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]