Вісарыён Рыгоравіч Бялінскі
Вісарыён Рыгоравіч Бялінскі (30 мая (11 чэрвеня) 1811, крэпасць Свеаборг, Хельсінкі, Фінляндыя — 26 мая (7 чэрвеня) 1848, Санкт-Пецярбург) — рускі пісьменнік, літаратурны крытык, публіцыст, філосаф, філосаф-заходнік.
| Вісарыён Бялінскі | |
|---|---|
| руск.: Виссарион Белинский | |
 Бялінскі ў 1843 годзе. Мастак Кірыла Гарбатых | |
| Асабістыя звесткі | |
| Дата нараджэння | 30 мая (11 чэрвеня) 1811[1][2][…] ці 11 чэрвеня 1811[3] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 26 мая (7 чэрвеня) 1848[1][5][…] (36 гадоў) ці 7 чэрвеня 1848[3] |
| Месца смерці | |
| Пахаванне | |
| Грамадзянства |
 Расійская імперыя |
| Жонка | Maria Orlov[d] |
| Альма-матар | |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | філосаф, пісьменнік, літаратурны крытык, журналіст, літаратурны тэарэтык, публіцыст |
| Гады творчасці | 1830—1848 |
| Кірунак | літаратурная крытыка і публіцыстыка |
| Мова твораў | Руская |
| Дэбют | «Дзмітрый Калінін» (1830) |
| Подпіс |
 |
 Творы ў Вікікрыніцах | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
 Цытаты ў Вікіцытатніку | |
Супрацоўнічаў з часопісамі «Айчынныя запіскі» (1839—1846) і «Сучаснік» (з 1846).
Біяграфія
правіцьДзед будучага крытыка — святар у сяле Бялыні Ніжняломаўскага павета Пензенскай губерні. Вісарыён нарадзіўся 11 чэрвеня 1811 года, у сям’і флоцкага лекара Рыгора Нікіфаравіча Бялынскага (1784—1835) у Свеаборгу (Суаменліна, крэпасць цяпер у межах Хельсінкі, Фінляндыя), дзе ў той час служыў ягоны бацька.[6]. Ранняе дзяцінства Вісарыёна супала з першымі гадамі Вялікага княства Фінляндскага. У далейшым (1816) бацька перасяліўся на службу ў родны край і атрымаў месца павятовага лекара ў горадзе Чамбары.
Навучыўшыся чытаць і пісаць у настаўніцы, Вісарыён быў аддадзены ў нядаўна адчыненую ў Чамбары павятовую вучэльню, адкуль у 1825 годзе перайшоў у губернскую гімназію, дзе правучыўся тры з паловаю гады, але курсу (на той час чатырохгадовага) не скончыў, бо гімназія яго не задавальняла, і задумаў паступіць у Маскоўскі універсітэт. Выкананне задумы было вельмі нялёгкім, бо бацька, праз абмежаванасць сродкаў, не мог забяспечваць Вісарыёна ў Маскве; але юнак вырашыў бедаваць, каб толькі быць студэнтам. У жніўні 1829 года ён быў залічаны ў студэнты па славесным факультэце, пад канец таго ж году прыняты на казённы рахунак. Паступаючы, будучы крытык «ашляхеціў» прозвішча, змякчыўшы яго як «Бялінскі».
Універсітэцкі перыяд
правіцьЗ 1829 да 1832 года вучыўся на славесным аддзяленні філасофскага факультэт Маскоўскага ўніверсітэта. Паступленне ва ўніверсітэт, апроч іспытаў, было звязана з цэлым шэрагам фармальнасцяў. У прыватнасці, патрабавалася парука «аб непрыналежнасці да таемных таварыстваў», якую забяспечыў генерал Дурасаў — знаёмы родзічаў Бялінскага. У Маскоўскім універсітэце тады ўжо з’явіліся маладыя прафесары — прадвеснікі бліскучага ўніверсітэцкага жыцця 40-х гадоў. Лекцыі Мікалая Надзеждзіна і Міхаіла Паўлава ўводзілі слухачоў у кола ідэяў германскай філасофіі (Шэлінга і Окена). Гэтае захапленне злучала студэнтаў у гурткі, з якіх у далейшым выйшлі дужа ўплывовыя дзеячы расійскай літаратуры і грамадскага жыцця. У гэтых гуртках Бялінскі і знайшоў сваіх сяброў і аднадумцаў (Герцэна, Агарова, Станкевіча…).
Пад уплывам тагачаснай філасофіі і рамантычнай літаратуры Бялінскі стварыў трагедыю «Дзмітры Калінін», якая вылучалася рэзкімі антыпрыгонніцкімі настроямі. Трапіўшы ў цэнзуру (якая складалася тады з універсітэцкіх прафесараў), трагедыя не толькі не была дапушчана да друку, але і падштурхнула Вісарыёна да адлічэння з універсітэта «праз няздатнасць»[7]. Застаўшыся без усякіх сродкаў, Вісарыён зарабляў урокамі і перакладамі французскіх раманаў. Бліжэй пазнаёміўшыся з прафесарам Надзеждзіным, ён пачынае перакладаць артыкулы для заснаванага ў 1831 часопіса «Тэлескоп» і ў верасні 1834 стварае свой першы сур’ёзны крытычны артыкул.
Літаратурная дзейнасць
правіцьГэты крытычны артыкул «Літаратурныя летуценні. Элегія ў прозе (Литературные мечтания. Элегия в прозе)», ёсць бліскучым аглядам гісторыі расійскай літаратуры і вылучаецца высноваю Бялінскага, што ў сучасных яму расіян «няма літаратуры» ў ягоным разуменні, а ёсць невялікая колькасць пісьменнікаў. Але «прыйдзе час, — асвета разальецца ў Расіі шырокаю плынню, разумовае аблічча народу высветліцца… Але цяпер нам трэба вучэнне!…»
Другі літаратурны агляд Бялінскага (1836) прасякнуты тым жа духам адмаўлення: дастаткова назвы — «Нішто аб нічым, альбо справаздача сп. выдаўцу „Тэлескопа“ за апошняе паўгоддзе расійскай літаратуры». Але з’яўленне аповесцяў Гогаля і вершаў Кальцова ўжо дае крытыку надзею на лепшую будучыню.
У тыя гады Бялінскі знаходзіўся пад уплывам гуртка Станкевіча, дзе ў той час ў бясконцых каментарах і спрэчках вывучалася філасофская сістэма Гегеля і дзе галоўным аратарам быў Міхаіл Аляксандравіч Бакунін.
Пад канец 1839 года Бялінскі пераязджае ў Пецярбург, згадзіўшыся ўзяць на сябе крытычны аддзел у «Айчынных Запісках». З таго часу рэчаіснасць, на якую раней Бялінскі глядзеў праз ідэалістычную прызму, прымушае яго змяніць характар крытыкі — яна становіцца больш грамадскай. «Свабода творчасці лёгка ўзгадняецца са служэннем сучаснасці; для гэтага не трэба сябе прымушаць пісаць на тэмы… трэба толькі быць грамадзянінам, сынам свайго грамадства і сваёй эпохі…»
Апроч штогадовых аглядаў расійскай літаратуры, Бялінскі публікаваў артыкулы пра Дзяржавіна, Лермантава, Майкова, шэраг артыкулаў пра Пушкіна. Здароўе ж ягонае пагаршалася — развіваліся сухоты. Восенню 1845 года ён вытрымаў моцную хваробу, што пагражала жыццю, а напачатку 1846 года пакінуў «Айчынныя Запіскі». Пасля ён стаў супрацоўнікам новага часопіса «Сучаснік» («Современник»). У 1845 годзе ім быў адасланы знакаміты ліст да Гогаля[8], дзе Бялінскі абураецца адыходам раней ухваленага ім Гогаля ад ранейшых пазіцый.
Паездка за мяжу ў 1847 не дала ніякага выніку, і Бялінскі, ціха згасаючы, памёр 26 мая (7 ліпеня) 1848 года ў Санкт-Пецярбургу. Пахаваны на Літаратарскіх мастках Воўкаўскіх могілак.
Значэнне
правіцьСтаўшы, паводле Вароўскага, «першым разначынцам»[9], Бялінскі, як прадвеснік новага этапу ў расійскім рэвалюцыйна-вызваленчым руху, рыхтаваў для будучыні гэтага руху глебу і надалей быў неаднаразова названы «бацькам расійскай інтэлігенцыі».
Зноскі
- ↑ а б в Белинский, Виссарион Григорьевич // Русский биографический словарь — СПб.: 1908. — Т. 3. — С. 591–648.
- ↑ Морозов П. О. Белинский, Виссарион Григорьевич // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский, К. К. Арсеньев, Ф. Ф. Петрушевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1891. — Т. V. — С. 191–194.
- ↑ а б Педагоги и психологи мира — 2012.
- ↑ а б Белинский Виссарион Григорьевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
- ↑ а б А. Лаврецкий, В. Гусев Белинский В. Г. // Краткая литературная энциклопедия — М.: Советская энциклопедия, 1962. — Т. 1.
- ↑ «Неистовый Виссарион» из Суоменлинны(недаступная спасылка)
- ↑ [1] Архівавана 21 ліпеня 2013.
- ↑ http://az.lib.ru/b/belinskij_w_g/text_0040.shtml
- ↑ http://dugward.ru/library/belinsky/vorovskiy_vissarion.html