Філіп Жыль
Філіп Эміль Франсуа Жыль (фр.: Philippe Emile François Gille, 10 снежня 1831, Парыж — 19 сакавіка 1901, Парыж) — французскі публіцыст і драматург.[3] Ён напісаў больш за дваццаць лібрэта ў перыяд з 1857 па 1893 гады, найбольш вядомыя з якіх «Манон» Ж. Маснэ і «Лакмэ» Л. Дэліба.
| Філіп Жыль | |
|---|---|
| фр.: Philippe Gille | |
 | |
| Асабістыя звесткі | |
| Дата нараджэння | 10 снежня 1831[1] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 19 сакавіка 1901[1][2] (69 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Грамадзянства | |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | журналіст, лібрэтыст, пісьменнік, літаратурны крытык, драматург |
| Мова твораў | французская |
| Узнагароды |
  |
| Подпіс |
 |
 Творы ў Вікікрыніцах | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
Біяграфія правіць
У маладосці займаўся скульптурай.
У 1861 годзе стаў сакратаром «Тэатр Лірык». Пісаў у газетах і часопісах Le Petit Journal, L'Écho de Paris, «Ле Салей», L’Histoire, з 1869 года пісаў у «Le Figaro», дзе пад псеўданімам «Жалезная маска» (фр.: Le Masque de fer) вёў тэатральную хроніку. Актыўна выступаў як літаратурны крытык з артыкуламі пра новыя кнігі Віктора Гюго, Анатоля Франса, П’ера Лоці, Эрнеста Рэнана і іншых выдатных французскіх пісьменнікаў (сабраны ў пяць зборнікаў пад агульнай назвай «Літаратурная барацьба» (фр.: La bataille littéraire; 1889—1893). У 1899 годзе быў абраны членам Акадэміі вытанчаных мастацтваў.[4]
Жыль выступіў сааўтарам Эжэна Лабіша ў вадэвілі «30 мільёнаў Глядыятара» (фр.: Les 30 millions de Gladiator; 1875 г.) і Анры Мельяка ў камедыі «Муж для Бабеты» (фр.: Le mari à Babette; 1881), выдаў кнігу вершаў «Гербарый» (фр.: L'herbier; 1887), якая дазволіла крытыку Полю Жынісці заўважыць, што, нягледзячы на назву, «у паэтычных кветках гэтага чароўнага зборніка свежы колер і жывыя фарбы толькі што сабранага ўраджаю».[5]
Быў жанаты з дачкой кампазітара Віктора Масэ.[6]
Лібрэта правіць
- Жак Афенбах:
- «Вячэрні вецер» (1857)
- «Карнавал водгукаў», фр.: Le carnaval des revues, (1860)
- «Жанна плача, Жан смяецца», фр.: Jeanne qui pleure et Jean qui rit, (1864)
- «Пастушкі», фр.: Les bergers, (1865)
- «П’ерэта і Жако» (1876)
- «Доктар Окс» (1877)
- Леа Дэліб:
- «Містэр шчаслівай зоркі», фр.: Monsieur de Bonne-étoile (1860)
- «Птушыны змей», фр.: Le serpent à plumes (1864)
- «Жан дэ Нівэль» (1880)
- «Лакмэ» (1883)
- «Касія», фр.: Kassya (1893)
- Рабер Планкет:
- «Рып Ван Вінкль» (1882)
- Жуль Маснэ:
- «Манон» (1884)
Зноскі
- ↑ а б Philippe GILLE // Annuaire prosopographique : la France savante Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ а б People of Modernity Base Праверана 29 сакавіка 2024.
- ↑ Georges Moreau, Revue universelle : recueil documentaire universel et illustré, vol. 11, Paris, Larousse, 1901, p.430.
- ↑ Bertrand Marchal. Mallarmé. — Presses de l'Université de Paris-Sorbonne, 1998. — P. 467. — ISBN 2840501201.
- ↑ Paul Ginisty. L’Année littéraire, 7 juin 1887. — Цит. по: Catulle Mendès. Le mouvement poétique français de 1867 à 1900 (англ.)
- ↑ New international encyclopedia. — 2-е. — Dodd, Mead and Company, 1915. — Т. 9. — P. 764.
Літаратура правіць
- «Ma camarade»: pièce en cinq actes par Henry Meilhac & Philippe Gille (фр.: )
- Жиль, Филипп-Эмиль-Франсуа // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.