Альгера

Альгера
Герб	Сцяг
Краіна	Італія
Рэгіён	Сардзінія
Каардынаты	40°33′28″ пн. ш. 8°19′19″ у. д.HGЯO
Кіраўнік	Mario Conoci[d]
Першая згадка	1102
Плошча	224,43 км²
Вышыня цэнтра	7 м
Афіцыйная мова	італьянская мова, каталонская мова
Насельніцтва	43964 чалавекі (2018)
Нацыянальны склад	італьянцы
Канфесійны склад	каталіцызм, пратэстантызм, праваслаўе
Часавы пояс	UTC+1, летам UTC+2
Тэлефонны код	079
Паштовы індэкс	07041
Аўтамабільны код	SS
Афіцыйны сайт	comune.alghero.ss.it (італ.)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Альгера (італ.: Alghero, катал.: L'Alguer) — горад у Італіі на паўночным захадзе вострава Сардзінія. Насельніцтва (2018 г.) — 43 964 чалавек.

Гісторыя правіць

Паселішчы людзей на месцы Альгера з'явіліся ўжо ў перыяд неаліта. Каля горада захаваліся старажытны некропаль тыпу домус-дэ-янас і помнікі нурагічнай цывілізацыі.

Горад быў заснаваны ў 1102 г. выхадцамі з Генуі. У 1350 г. пасля эпідэміі чорнай смерці частка землеўладальнікаў саступілі свае правы Арагону. Паміж Арагонам і Генуяй разгарнулася барацьба, якая цягнулася да восені 1354 г. і скончылася перамогай арагонцаў. У Альгера прыбылі каланісты з Пірэнейскага паўвострава. У 1492 г. яму быў нададзены статус каралеўскага горада.

У 1708 г. Альгера перайшоў пад уладу Савойскай дынастыі. У 1861 г. стаў часткай Італіі.

Культура правіць

Асаблівасцю Альгера з’яўляецца выкарыстанне ў афіцыйным справаводстве адначасова італьянскай і каталонскай моў. Горад з’яўляецца важным універсітэцкім цэнтрам Сардзініі. Тут захаваліся некаторыя традыцыйныя рамёствы, у тым ліку апрацоўка чырвоных каралаў. Мясцовая кухня славіцца рыбнымі стравамі і віном.

Каталіцкі патрон Альгеры — Святы Міхаіл. Жыхары Альгера арганізуюць яркія святкаванні страснога тыдня, у першыя дні жніўня — масавыя рэлігійныя шэсці ў гонар Дзевы Марыі, падчас Новага года і дня ўнебаўзяцце Найсвяцейшай Дзевы Марыі — карнавал і феерверкі.

Славутыя мясціны правіць

Альгера — важны транспартны і турыстычны цэнтр Сардзініі. Турыстаў вабяць прыродныя і гістарычныя каштоўнасці:

Стары горад, у якім захаваліся помнікі грамадзянскай, царкоўнай і ваеннай архітэктуры XIV — XVIII стст., у тым ліку сабор Святой Марыі, касцёл Святога Мікалая з купалам з паліхромнай маёлікі, абарончыя вежы і бастыёны, палацы багатых гараджан.