Даўжыня цела 32-35 см, маса 140—160 г. Склад цела шчыльны, дзюба моцная. Агульная афарбоўка зеленавата-блакітная з яркім адлівам. На крылах і хвасце ёсць цёмна-сінія ўчасткі. Спіна глініста-карычневая. Палавы дымарфізм слаба выяўлены. Афарбоўка маладых птушак бледнаватая.
Еўразія і Паўночна-Заходняя Афрыка. Тэрыторыя Беларусі знаходзіцца ў межах пашырэння віду. Параўнальна нядаўна ў невялікай колькасці гнездавалася на поўначы краіны. Найбольш пашырана на Палессі.
Аддае перавагу старым рэдкім лясам паблізу рачных абалонаў, каля азёраў, высечак, лугоў, палёў, выганаў. Часта селіцца паблізу высакавольтавых ліній, у старых занядбаных парках, прысадах, гаях. Неабходныя ўмовы — наяўнасць дуплаватых дрэваў.
Асаблівасці біялогіі
правіць
Птушка ўжо патрапіла ў Чырвоны спіс Міжнароднага саюза аховы прыроды і нададзеная катэгорыяй NT як від, які знаходзяцца пад пагрозай вымірання. Уключана яна ў дадатак II Бернскай і Бонскай канвенцый і, само сабой, увайшла з 1993 года ў Чырвоную кнігу Беларусі[3].
За апошнія 50 гадоў колькасць беларускай папуляцыі сівагракаў скарацілася больш чым у 200 разоў. Калі ў канцы 1960-х гадоў іх налічвалася ад 10 да 30 тысяч пар, то цяпер у краіне, па самых аптымістычных падліках, не больш за 70 пар. У Еўропе ж агульная колькасць сівагракаў не перавышае 100 тысяч пар[3].
Па статыстыцы, сёння ў Беларусі зафіксавана толькі 5 месцаў пастаяннага гнездавання сіваграка звычайнага[3]. І толькі ў адной кропцы яе колькасць дасягае 8-10 пар. Гэта тэрыторыя, важная для птушак, «Гронава» ў Магілёўскай вобласці. Тут у цяперашні час выяўлена самая шматлікая папуляцыя сіваграка. Тэрыторыя мае міжнароднае значэнне. Але афіцыйна гэты статус нідзе не замацаваны. Таму грамадская арганізацыя «Ахова птушак Бацькаўшчыны» мае намер ініцыяваць там у 2012 годзе стварэнне заказніка мясцовага значэння[3].
Зноскі
