Зыгмунт Мінейка

Зыгмунт (Сігізмунд) Станіслававіч Мінейка, або Мінейка-Газдава (польск.: Zygmunt Mineyko; 1840, в. Балванішкі Ашмянскага пав. Віленскай губ., цяпер в. Зялёны Бор Ашмянскага р-на Гродзенскай вобл. — 27 снежня 1925, Грэцыя; Псеўданімы: Баравы) — кіраўнік паўстання 1863—1864 гадоў у Ашмянскім павеце.

Зыгмунт Мінейка
Род дзейнасці:	салдат, інжынер, класічны археолаг, журналіст, палітык
Дата нараджэння:	1840
Месца нараджэння:	Зялёны Бор, Ашмянскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці:	снежань 1925
Месца смерці:	Афіны, Афіны, Цэнтральныя Афіны[d], Атыка, Грэцыя
Дзеці:	Соф’я Мінейка[d]
Альма-матар:	Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт Q3577753? (1868)
Узнагароды і прэміі:	ганаровае грамадзянства[d] (1910) ганаровы доктар[d]

У 1863 у атрадах М. Лягневіча. Паўстанцкі ваенны начальнік Ашмянскага павета, камандзір атрада. 3(15) чэрвеня 1863 г. атрад быў разбіты пад Расолішкамі, Мінейка палонены і прыгавораны да пакарання смерцю. Толькі праз хабар удалося змяніць прысуд на 12 гадоў катаргі ў Сібіры.

Адзін з кіраўнікоў арганізацыі ссыльных. У 1865 годзе З. Мінейка збег з катаргі, затым выехаў за мяжу. Скончыў акадэмію генштаба ў Парыжы (1868). З 1891 года — у Грэцыі, удзельнічаў у вайне з Турцыяй за Крыт, быў папулярызатарам Алімпійскіх гульняў 1896 года ў Афінах. Ганаровы грамадзянін Грэцыі. Аўтар успамінаў.

Ажаніўся з грэчанкай Празерпінай Манарыс, іх дачка Зоф’я — жонка Георгіяса Папандрэу-старэйшага (1888—1968), вядомага палітыка, прэм’ер-міністра ўрада Грэцыі ў эміграцыі (1944—1945), а таксама ў 1963—1965 г.

Творы

• Z tajgi pod Akropol: Wspomnienia z lat 1848—1868. — Warszawa, 1971.

Літаратура

• Маракоў Л. У. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). Т. 2. — Смаленск, 2003.
  • Клейн Б. Фамильный портрет // Клейн Б. Время выбора. — Мн., 1987;
  • Орлов В. Почетный гражданин Эллады // Дело (Восток + Запад). 1995, № 5;
  • PSB;
  • ЭГБ, т. 5.