Красная Гара (Краснагорскі раён)

пасёлак гарадскога тыпу ў Краснагорскім раёне Бранскай вобласці Расіі

Кра́сная Гара́ (руск.: Красная Гора), да 1922 года Папо́ва Гара́ — пасёлак гарадскога тыпу ў Расіі, на рацэ Беседзі. Адміністрацыйны цэнтр Краснагорскага раёна Бранскай вобласці. Насельніцтва на 2016 год — 6306 чалавек. Знаходзіцца за 202 км на захад ад Бранска, за 15 км ад граніцы з Беларуссю, за 56 км на паўночны захад ад чыгуначнай станцыі Клінцы.

Пасёлак гарадскога тыпу
Красная Гара
руск.: Красная Гора
Краіна
Суб’ект федэрацыі
Муніцыпальны раён
Гарадское паселішча
Каардынаты
Першая згадка
Ранейшыя назвы
да 1922Папова Гара
ПГТ з
Плошча
  • 8,4 км²
Насельніцтва
  • 5 504 чал. (2021)[1]
Часавы пояс
Тэлефонны код
48346
Паштовыя індэксы
243160
Аўтамабільны код
32
Код АКАТП
Красная Гара на карце Расіі ±
Красная Гара (Краснагорскі раён) (Расія)
Красная Гара (Краснагорскі раён)
Красная Гара (Краснагорскі раён) (Бранская вобласць)
Красная Гара (Краснагорскі раён)

Гісторыя

правіць

Паміж Вялікім Княствам Літоўскім і Маскоўскай дзяржавай

правіць

Упершыню згадана пад 1387 годам вартавое паселішча ў Мсціслаўскім княстве Вялікага Княства Літоўскага. З 1483 года разам з Мсціслаўскім княствам у складзе Віленскага ваяводства[2]. У 1500 годзе старадубскі князь Сямён Мажайскі, які ў 1499 годзе разам са сваімі ўладаннямі перайшоў з вялікалітоўскага падданства ў маскоўскае, разам з маскоўскім войскам захапіў Папову Гару. 28 жніўня 1501 года ў Горадні вялікі князь Аляксандр перадаў сваёй жонцы Алене некалькі паселішч, у тым ліку і замак Папову Гару[3]. Па выніках вайны 1500—1503 гадоў горад застаўся ў складзе Маскоўскай дзяржавы. У канцы 1530-х гадоў з Паповагорскай воласці сфарміраваўся Паповагорскі ўезд (павет).

У 1607 годзе ў Папову Гару з Прапойска прыбыў Ілжэдзмітрый I. Горад вярнуўся ў склад Вялікага Княства Літоўскага, што пацвердзіла Дэўлінскае перамір’е 1618 года. 13 красавіка 1619 года каралевіч Уладзіслаў выдаў універсал, згодна з якім «гарадзішча Папова Гара з воласцю» перайшлі пад яго кіраванне. У 1620 годзе ў месце з’явілася залога, тут збудавалі касцёл. У 1625 годзе ўтварыўся Старадубскі павет Смаленскага ваяводства, у склад якога ўвайшла Папова Гара.

У 1648 годзе казакі Хмельніцкага захапілі Папову Гару. У 1649 годзе Вялікае Княства Літоўскае вярнула кантроль над горадам, але ў 1651 годзе казакі зноў захапілі яго.

Пад уладай Маскоўскай дзяржавы і Расійскай імперыі

правіць

Згодна з Андрусаўскім перамір’ем 1667 года Папова Гара апынулася ў складзе Маскоўскай дзяржавы. У XVII—XVIII стагоддзях яна ўваходзіла ў склад Старадубскага палка. У XIX ст. горад стаў цэнтрам воласці Суражскага павета Чарнігаўскай губерні.

Найноўшы час

правіць

25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай беларуская частка Чарнігаўскай губерні абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 года згодна з пастановай I з’езду КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР, дзе меў з’явіцца Суражскі павет («падраён») Гомельскага раёна[4], 16 студзеня была перададзена РСФСР. 31 кастрычніка 1922 года Папова Гара была перайменавана ў Красную Гару. У 1968 годзе паселішча атрымала афіцыйны статус пасёлка гарадскога тыпу.

Насельніцтва

правіць
Год Колькасць
1939 2 675 [5]
1959 2 258 [6]
1970 4 430 [7]
1979 5 727 [8]
1989 6 909 [9]
Год Колькасць
2002 6 599 [10]
2009 6 241 [11]
2010 5 906 [12]
2012 5 754 [13]
2013 5 610 [14]
Год Колькасць
2014 5 816 [15]
2015 6 131 [16]
2016 6 306 [17]
2017 6 414 [18]
2018 6 454 [19]
Год Колькасць
2019 6 392 [20]
2020 6 332 [21]
2021 5 504 [1]

Эканоміка

правіць

Працуе сыраробны завод.

Славутасці

правіць

Страчаная спадчына

правіць
  • Царква Святой Тройцы

Вядомыя асобы

правіць

Зноскі

правіць
  1. а б https://rosstat.gov.ru/storage/mediabank/tab-5_VPN-2020.xlsx
  2. ЭнцВКЛ 2010.
  3. Рудскі Э. Польскія каралевы Архівавана 27 сакавіка 2022. // Спадчына № 5—1993 г., № 6—1993 г., 1—1994 г., № 2—1994 г., № 5—1994 г.
  4. 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002.
  5. http://demoscope.ru/weekly/ssp/rus_pop_39_4.php
  6. Всесоюзная перепись населения 1959 года. Численность сельского населения РСФСР - жителей сельских населённых пунктов - районных центров по полу
  7. http://demoscope.ru/weekly/ssp/rus70_reg2.phpДемоскоп Weekly.
  8. http://demoscope.ru/weekly/ssp/rus79_reg2.phpДемоскоп Weekly.
  9. http://demoscope.ru/weekly/ssp/rus89_reg2.php
  10. http://www.perepis2002.ru/ct/doc/1_TOM_01_04.xls
  11. http://www.gks.ru/bgd/regl/B09_109/IssWWW.exe/Stg/d01/tabl-21-09.xls
  12. http://bryansk.gks.ru/wps/wcm/connect/rosstat_ts/bryansk/resources/0f50b5804e367fe2afe7afba5f1db840/01-10.xls
  13. http://www.gks.ru/free_doc/doc_2012/bul_dr/mun_obr2012.rar
  14. Численность населения Российской Федерации по муниципальным образованиям на 1 января 2013 года. Таблица 33. Численность населения городских округов, муниципальных районов, городских и сельских поселений, городских населённых пунктов, сельских населённых пунктовРосстат, 2013. — 528 с.
  15. http://www.gks.ru/free_doc/doc_2014/bul_dr/mun_obr2014.rar
  16. http://www.gks.ru/free_doc/doc_2015/bul_dr/mun_obr2015.rar
  17. http://www.gks.ru/free_doc/doc_2016/bul_dr/mun_obr2016.rar — 2018.
  18. Численность населения Российской Федерации по муниципальным образованиям на 1 января 2017 годаМ.: Росстат, 2017.
  19. Численность населения Российской Федерации по муниципальным образованиям на 1 января 2018 годаМ.: Росстат, 2018.
  20. http://www.gks.ru/free_doc/doc_2019/bul_dr/mun_obr2019.rar
  21. https://rosstat.gov.ru/storage/mediabank/CcG8qBhP/mun_obr2020.rar

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць