Нарадзіўся ў сям’і чыгуначнага служачага Джавані Пачардзі і Эльвіры Гуідоні. Атрымаў тэхнічную адукацыю ў Мантэпульчана, у 1915 годзе ўступіў у Італьянскую Рэспубліканскую партыю. Пасля ўступлення Італіі ў Першую сусветную вайну скончыў афіцэрскія курсы, атрымаў званне малодшага лейтэнанта берсальераў, удзельнічаў у баях, узнагароджаны двума сярэбранымі медалямі «За воінскую доблесць» і брытанскім ваенным крыжам. Вярнуўшыся з вайны дадому, актыўна ўдзельнічаў у дзейнасці Рэспубліканскай Федэрацыі, атрымаў юрыдычную адукацыю ў Рыме, там жа працаваў у адвакацкім бюро[2].
Займаў актыўную антыфашысцкую пазіцыю. 23 чэрвеня 1923 года разам з іншымі сваімі аднадумцамі сарваў выступленне Беніта Мусаліні перад ветэранамі вайны на П’яцца Венецыя крыкамі «Viva l'italia libera, viva la libertà!». Тады ж Пачардзі заснаваў рух L'italia libera («Свабодная Італія»). 4 лістапада 1924 года арганізаваў антыфашысцкае шэсце каля 2000 ветэранаў вайны з удзелам унукаў Джузэпэ Гарыбальдзі — Сантэ і Пепіна, якое падверглася нападу фашыстаў. 3 студзеня 1925 года быў паранены падчас замаху ў сваім уласным кабінеце. У снежні таго ж года Пачардзі схаваўся ад паліцыі падчас спробы арыштаваць яго ў Рыме, некаторы час хаваўся ў Італіі. 1 студзеня 1927 года збег у Швейцарыю, да 1933 года заставаўся ў Лугане, працягваючы антыфашысцкую барацьбу. На з’ездзе Рэспубліканскай партыі ў Парыжы 22—23 красавіка 1933 года абраны палітычным сакратаром. Італьянскія ўлады лічылі Пачардзі небяспечным для сябе, і пад іх ціскам цэнтральнае ўрад Швейцарыі запатрабавала ад’езду апазіцыянера, нават насуперак пазіцыі кантона Тычына. 15 лютага 1933 года ён выехаў разам з жонкай з Лугана ў Базель, але рэальнай мэтай падарожжа стаў французскі Мюлуз.
З пачаткам грамадзянскай вайны ў Іспаніі адправіўся ў «гарачую кропку». З восені 1936 па жнівень 1937 года камандаваў італьянскім легіёнам, які аб’яднаў рэспубліканцаў, камуністаў і сацыялістаў (Гарыбальдзійскі батальён са складу інтэрбрыгад). Пазней камуністы адціснулі Пачардзі ад камандавання з прычыны яго нежадання ўдзельнічаць у баявых дзеяннях супраць анархістаў і Рабочай партыі марксісцкага адзінства ў Барселоне. Ён вярнуўся ў Францыю і 4 снежня 1937 года заснаваў штотыднёвую газету La Giovine Italia, якая займала адначасова антыфашысцкую і антыкамуністычную пазіцыю. З сакавіка па май 1938 года здзейсніў паездку ў ЗША, дзе правёў дзясяткі сустрэч у пошуках крыніц фінансавання Рэспубліканскай Іспаніі. Пасля капітуляцыі Францыі 25 чэрвеня 1940 года перабраўся ў Марсель, адтуль праз Алжыр у Касабланку, дзе ў кастрычніку 1941 года здолеў з падробленымі дакументамі разам з жонкай прабрацца на партугальскі параход, які адпраўляўся ў Мексіку. 26 снежня 1941 года прыехаў у Нью-Ёрк.
У 1945 годзе вярнуўся ў Італію, зноў стаў сакратаром Рэспубліканскай партыі, быў абраны ва Устаноўчы сход[3]. З 15 снежня 1947 па 23 мая 1948 года з’яўляўся намеснікам старшыні Савета Міністраў, з 23 мая 1948 года па 16 ліпеня 1953 года — міністрам абароны[4]. З 1948 па 1968 год быў членам Палаты дэпутатаў Італіі першых чатырох скліканняў. Захаваўшы пасля свайго іспанскага вопыту антыкамуністычныя перакананні, Пачардзі выступаў супраць супрацоўніцтва з левацэнтрыстамі. У 1964 годзе быў выключаны з Рэспубліканскай партыі і заснаваў рух «Новая Рэспубліка», які ў 1968 годзе на парламенцкіх выбарах атрымала 0,2% галасоў[5].
Заснаваў штодзённую газету La Folla, праз якую адстойваў неабходнасць пераходу да прэзідэнцкай рэспублікі, насуперак дзеючай Канстытуцыі. Рознагалоссі з былымі паплечнікамі зайшлі настолькі далёка, што яго падазравалі ў неафашысцкіх поглядах і ў дачыненні да неажыццяўленых планаў дзяржаўных пераваротаў. Затым па ўласнай ініцыятыве Пачардзі быў адноўлены ў шэрагах Рэспубліканскай партыі. У 1981 годзе ён заснаваў газету L'italia del popolo, якой кіраваў да самай смерці ў 1991 годзе[6].
.jpg)
Медыяфайлы на Вікісховішчы