Станіслаў Мірскі

Станіслаў Мірскі
Станіслаў Мірскі
пасол на Сойм Рэчы Паспалітай[d]
пісар вялікі літоўскі
	з 10 студзеня 1791
Нараджэнне	21 кастрычніка 1756; Сядзіба Завер’е, Завер’е, Браслаўскі павет, Віленскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае, Рэч Паспалітая;
Смерць	1805 ці 1815; Сядзіба Завер’е, Завер’е, Браслаўскі павет, Літоўска-Віленская губерня, Расійская імперыя;
Род	Святаполк-Мірскія
Бацька	Цыпрыян Святаполк-Мірскі[d]
Маці	Марыя з Білевічаў[d]
Жонка	Станіслава з Кошчыцаў[d]
Дзеці	Марыя са Святаполк-Мірскіх[d]
Член у	Шчаслівае вызваленне; Найвышэйшая Літоўская Рада; Згуртаванне сяброў урадавай уставы[d]; Цэнтральная дэпутацыя Вялікага Княства Літоўскага;
Узнагароды

Станіслаў Войцех Мірскі (польск.: Stanisław Wojciech Mirski; 21 кастрычніка 1756 в. Завер’е, Браслаўскі павет — 1805 ці 1815) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага.

БіяграфіяПравіць

Паходзіў са шляхецкага роду Святаполк-Мірскіх герба «Бялыня». Нарадзіўся ў сям’і Цыпрыяна.

Пісар земскі браслаўскі ў 1788 годзе, вялікі пісар літоўскі з 10 студзеня 1791 года. Пасол на соймы 1784, 1788^[1].

Належаў да рэфарматараў, «Згуртавання сяброў урадавай уставы». Уваходзіў у канспіратыўную арганізацыю Я. Ясінскага па падрыхтоўцы паўстання 1794 года. 2 красавіка 1794 года ўвайшоў у склад Найвышэйшай літоўскай рады, пасля яе роспуску 1 чэрвеня 1794 года прызначаны Т. Касцюшкам членам Цэнтральнай дэпутацыі Вялікага Княства Літоўскага, узначальваў яе Аддзел справядлівасці. Пасля здачы Вільні ў жніўні 1794 года выехаў у Гародню, потым у эміграцыі^[1]. Маёнтак Манковічы ў Дзісненскім павеце (92 душы) канфіскаваны.

Вярнуўся ў час амністыі паўстанцам Паўла I^[1].

Член масонскай ложы «Шчаслівага Вызвалення» ў Нясвіжы, пасведчаны каля 1810, суддзя ў 1818, масон 3-й ст. у 1820.

Разам з жонкай Станіславай фундаваў касцёл у Слабодцы, пабудаваны ў 1806 г.

УзнагародыПравіць

У 1791 годзе адзначаны ордэнамі Белага Арла і Святога Станіслава.

Сям’яПравіць

Партрэт Марыі Мірскай, Барбары Шумскай і Адама Напалеона Мірскага. Ян Рустэм, каля 1808. Нацыянальны музей у Варшаве

У шлюбе са Станіславай з Кошчыцаў (каля 1780—1835), дачкой Антонія Тадэвуша Кошчыца. Дзеці:

Эвеліна, у шлюбе з Антоніем Храпавіцкім;
Марыя (каля 1790—1821), у шлюбе са Станіславам Шумскім (1790—1871) мела толькі толькі адну дачку Марыю, якая ў 1846 годзе выйшла замуж за Ігната Лапацінскага;
Напалеон Адам (каля 1801—1861), у шлюбе з Людвікай з Гадлеўскіх (каля 1830—1859);
Анэля, у шлюбе з Генрыкам Саўндэрсам.
Станіслава, у шлюбе з Аляксандрам Вольскім.

У Нацыянальным музеі у Варшаве захоўваецца твор Яна Рустэма «Партрэт Станіславы Мірскай» (каля 1815), які знаходзіўся спачатку ў валоданні сям’і Мірскіх, потым Шумскіх і Лапацінскіх у Сар’і. У віленскай сядзібе ўдавы і таксаму ў маёнтку ў Завер’і часта гасціў мастак.

У Каралеўскі замак у Вавелі захоўваецца групавы партрэт «Марыя Мірская, Адам Напалеон Мірскі і Барбара Шумская» (каля 1808) Яна Рустэма, які таксама знаходзіўся ў валоданні Мірскіх, Шумскіх і Лапацінскіх. Партрэтаваныя, у антычных строях, сімвалізуюць музы і Купідона.

Зноскі

↑ ^а ^б ^в Валерый Пазднякоў. Мірскія // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.

ЛітаратураПравіць

Швед, В. В. Мірскі Станіслаў // Масоны і ложы на землях Беларусі (канец XVIII — першая чвэрць XIX ст.) : біябібліягр. слоўн.. — Гродна: ГрДУ, 2007. — 275 с. — ISBN 978-985-417-866-0.
Валерый Пазднякоў. Мірскія // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.

СпасылкіПравіць

Станіслаў Мірскі на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»

[ЭВКЛ-1] а ^б ^в Валерый Пазднякоў. Мірскія // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.

[1]