Аляксандр Мікалай Гараін

Алякса́ндр Мікала́й Гара́ін (30 сакавіка 1651, Лыскава — 7 снежня 1735) — рымска-каталіцкі дзеяч Вялікага Княства Літоўскага, біскуп смаленскі (1711—1716) і жамойцкі (з 1716).

Аляксандр Мікалай Гараін
Герб
біскуп жамойцкі
7 снежня 1716 — 7 снежня 1735
Дыяцэзія Жамойская дыяцэзія
Папярэднік Павел Францішак Сапега
Пераемнік Юзаф Міхал Карп
біскуп смаленскі
23 снежня 1711 — 7 снежня 1716
Дыяцэзія Смаленская дыяцэзія
Папярэднік Ян Згерскі
Пераемнік Людвік Караль Агінскі
тытулярны біскуп
15 верасня 1704 — 23 снежня 1711
Дыяцэзія Diocese of Tiberias[d]
дапаможны біскуп
з 15 верасня 1704
Дыяцэзія Віленскае біскупства
Дзейнасць каталіцкі святар, каталіцкі біскуп
Нараджэнне 30 сакавіка 1651(1651-03-30)
Смерць 7 снежня 1735(1735-12-07) (84 гады)
Пахаванне
Дынастыя Гараіны[d]
Бацька Ян Гараін[d]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

правіць

Паходзіў з шляхецкага роду Гараінаў герба «Шранява». Меў брата Фларыяна Казіміра, падчашага ваўкавыскага, у якога было тры сыны: Міхал, войскі віленскі; Аляксандр Казімір, біскуп жамоцкі і Ян Антоні Гараін, берасцейскі ваявода.

Святар з 9 красавіка 1678. Быў кусташам і афіцыялам віленскім, пробашчам геранёнскім. 15 верасня 1704 прызначаны біскупам-суфраганам беларускім Віленскай дыяцэзіі і тытулярным біскупам Тыберыі. З 23 снежня 1711 біскуп смаленскі, з 7 снежня 1716 жамойцкі.

У 1722 годзе яго племеннік Аляксандр Казімір Гараін, з’яўляючыся дзедзічам маёнтка Чарнаручча і сяла у ім Альковічы, на свае сродкі пабудаваў там драўляны касцёл Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі[1][2].

Пасля смерці ў 1733 караля Аўгуста II уступіў у канфлікт з камандаваннем расійскіх войскаў у Жамойці і выехаў у Прусію, Жамойцкай дыяцэзіяй кіраваў праз свайго пляменніка Аляксандра Казіміра Гараіна.

Аўтар твора «Кніга святога Юзафа пра розныя брацтвы» (Вільня, 1734).

Памёр у Шылгалу ў Прусіі, пахаваны ў Ворнях.

Зноскі

  1. Аляксей Яроменка.. Альковіцкі касцёл(недаступная спасылка). Турызм. Вілейка.org (1 лютага 2011). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 9 лістапада 2014.
  2. НГАБ ф. 319. воп.1. спр.95

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць