Шакал звычайны

млекакормячае сямейства сабачых
(Пасля перасылкі з Шакал)

Звычайны шакал або азіяцкі шакал[1], таксама залацісты шакал[2], часта званы проста шакал (Canis aureus) — млекакормячае з сямейства сабачых.

Шакал звычайны

Шакал у парку Яркон у Тэль-Авіве
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Canis aureus Linnaeus, 1758

Арэал

выява

Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  183817
NCBI  68724
EOL  328681
FW  104156

Постаць

правіць

Шакал — невялікая жывёла, памерам менш за сярэдняга сабаку. Па агульным абліччы ён вельмі падобны да ваўка, але драбнейшы, з карацейшым хвастом і вузкай, завостранай мордай. Даўжыня цела звычайнага шакала без хваста дасягае 80 см, а вышыня ў карку не перавышае 50 см, часцей 42-45. Важыць ён 7-10 кг, рэдка больш.

Ногі тонкія, вушы стаячыя, злёгку закругленыя. Хвост кароткі, тоўсты і пушысты.

Пашырэнне

правіць

Залацісты шакал галоўным чынам насяляе паўднёвыя раёны Еўропы, Азію. У апошнія гады назіраецца пашырэнне арэалу яго пражывання з істотным прасоўваннем на поўнач. Звера неаднаразова адзначалі ў Польшчы, Літве, Латвіі; адзін экзэмпляр быў здабыты падчас палявання ў 2017 годзе ў ваколіцах вёскі Хабовічы Кобрынскага раёна Беларусі[3]. Ён аддае перавагу адкрытай прасторы — закінутыя меліярацыйныя сістэмы з мноствам каналаў, зараснікамі хмызнякоў, трыснягу. У 2020 годзе здарылася першая рэгістрацыя шакала ў Налібоцкай пушчы, ён з’явіўся тут натуральным чынам у выніку паступовай экспансіі ў паўночным накірунку[4].

Апісанне падвідаў

правіць

Крыніцы

правіць
  1. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0279-2 (т. 17).
  2. nashaniva.by
  3. belta.by
  4. nalibokiforest.info
  5. а б Heptner & Naumov 1998, pp. 140
  6. Smith & Jardine 1839, p. 218
  7. Lekagul, B. & McNeely, J. Mammals of Thailand, Darnsutha Press; Second edition edition (January 1, 1988), ISBN 974-86806-1-4
  8. Shreshta, Tej Kumar (1997). Mammals of Nepal: (with reference to those of India, Bangladesh, Bhutan and Pakistan). Steven Simpson Books. ISBN 0-9524390-6-9.
  9. Lapini, L. (2003), Canis aureus (Linnaeus, 1758). In Boitani, L.; Lovari, S.; Vigna Taglianti, A. (ed.). Fauna d'Italia: Mammalia III. Carnivora, artiodactyla, 47-58. Calderini publ., Bologna
  10. Giannatos, G., 2004. Conservation Action Plan for the golden jackal Canis aureus L. in Greece Архівавана 27 лютага 2008.. WWF Greece. Athens, Greece. pp. 47
  11. Pocock, R. I. (1941). Fauna of British India: Mammals. Vol. 2. Taylor and Francis. pp. 94–109.
  12. а б The game animals of Africa (1908) by Richard Lydekker, published by London, R. Ward, limited, p. 460
  13. Smith & Jardine 1839, pp. 215–216

Літаратура

правіць