Георгій Мікалаевіч Данелія

Георгій Данелія
Георгій Данелія
	გიორგი დანელია
	Фатаграфія 27 жніўня 2010 года
Імя пры нараджэнні	Георгій Мікалаевіч Данелія
Дата нараджэння	25 жніўня 1930
Месца нараджэння	Тыфліс, Грузінская ССР, Закаўказская Савецкая Федэратыўная Сацыялістычная Рэспубліка, СССР;
Дата смерці	4 красавіка 2019
Месца смерці	Масква
Месца пахавання	Новадзявочыя могілкі;
Грамадзянства	СССР; Расія
Маці	Мэры Анджапарыдзэ[d]
Жонка	Любоў Сяргееўна Сакалова
Адукацыя	Маскоўскі архітэктурны інстытут (1955); Вышэйшыя курсы сцэнарыстаў і рэжысёраў (1959);
Месца працы	Масфільм; Вышэйшыя курсы сцэнарыстаў і рэжысёраў;
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст, акцёр, публіцыст
Кар’ера	1958 — 2019
Кірунак	кінакамедыя і трагікамедыя
Прэміі	Трыумф[d] (2002) Golden ram[d] (1995)
Ордэн «За заслугі перад Айчынай» II ступені
	Кавалер ордэна Гонару (Грузія)
IMDb	ID 0199381
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Георгій Мікалаевіч Данелія (груз. გიორგი დანელია, 25 жніўня 1930, Тбілісі — 4 красавіка 2019, Масква) — грузінскі і расійскі акцёр, кінарэжысёр і сцэнарыст. Народны артыст СССР (1989). Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР (1978), Дзяржаўнай прэміі РСФСР імя братоў Васільевых (1981), Дзяржаўнай прэміі Расіі (1996). Творчасці рэжысёра ўласцівыя мяккі гумар, лірызм, паэтычнасць.

Біяграфія правіць

У 1955 годзе скончыў Маскоўскі архітэктурны інстытут, у 1954—1955 гадах працаваў архітэктарам у Інстытуце праектавання гарадоў. Цікавіўся кіно, здымаўся ў масоўках і ў 1956 годзе паступіў на Вышэйшыя рэжысёрскія курсы (майстэрня Міхаіла Калатозава), якія скончыў у 1959 годзе.

З 1959 года — рэжысёр-пастаноўшчык «Масфільма». У 1965—1969 гадах — мастацкі кіраўнік «Эксперыментальнага творчага аб’яднання» пры «Масфільме», у 1975—1987 — мастацкі кіраўнік «Эксперыментальнага аб’яднання камедыйных і музычных фільмаў». З 1987 года — прэзідэнт і мастацкі кіраўнік кінастудыі «Рытм» кінаканцэрна «Масфільм».

Творчасць правіць

Дэбютаваў фільмам «Сярожа» (1960, разам з І. Таланкіным). Здымае псіхалагічныя драмы («Шлях да прычала», 1962), лірычныя («Я крочу па Маскве», 1964; «Міміно», 1970), сатырычныя («Трыццаць тры», 1966), фантастычныя камедыі («Кін-дза-дза!», 1987) і трагікамедыі («Не бядуй», 1969; «Афоня», 1975; «Асенні марафон», 1979; «Слёзы капалі», 1983; «Пашпарт», 1990), для якіх характэрны ўвага да сацыяльнай прыроды з’яў і ўчынкаў, спачувальная інтанацыя ў адносінах да герояў.