Карл VII Альбрэхт (ням.: Karl VII. Albrecht, 6 жніўня 1697, Брусель — 20 студзеня 1745, Мюнхен) — імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі з 14 студзеня 1742 года, кароль Чэхіі з 7 снежня 1741 года, курфюрст Баварыі (Карл Альбрэхт) з 26 лютага 1726 года.

Карл VII
ням.: Karl VII. Albrecht
Партрэт працы Джорджа Дэмарэ, каля 1766
Партрэт працы Джорджа Дэмарэ, каля 1766
Курфюрст Баварыі
26 лютага 1726 — 20 студзеня 1745
(пад імем Карл Альбрэхт)
Папярэднік Максіміліян II Эмануіл
Пераемнік Максіміліян III Іосіф
Кароль Чэхіі
7 снежня 1741 — 1743
Папярэднік Карл VI
Пераемнік Марыя Тэрэзія
Імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі
14 студзеня 1742 — 20 студзеня 1745
Папярэднік Карл VI
Пераемнік Франц I
Нараджэнне 6 жніўня 1697(1697-08-06)[1][2][…]
Смерць 20 студзеня 1745(1745-01-20)[1][3][…] (47 гадоў)
Месца пахавання
Род Вітэльсбахі
Бацька Максіміліян II[d]
Маці Тэрэза Кунегунда Сабеская[d]
Жонка Марыя Амалія Аўстрыйская[d][4]
Дзеці Maria Antonia Walpurgis of Bavaria[d], Maximilian III Joseph, Elector of Bavaria[d], Duchess Maria Anna Josepha of Bavaria[d], Марыя Язефа Баварская[d], Theresa Benedicta of Bavaria[d] і Franz Ludwig von Holnstein[d]
Веравызнанне Каталіцкая Царква
Дзейнасць суверэн
Узнагароды
рыцар ордэна Залатога руна
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Да абрання імператарам правіць

Нарадзіўся ў 1697 годзе, сын Максіміліяна II Эмануіла, курфюрста баварскага, у той час намесніка Іспанскіх Нідэрландаў; пасля заваявання баварскіх земляў (1704) імператарам Іосіфам I адведзены быў у палон; атрымаў свабоду паводле Раштацкага міру. У 1717 годзе камандаваў баварскай дывізіяй на вайне з туркамі, адрозніўся пры ўзяцці Бялграда. У 1731 годзе пратэставаў супраць прагматычнай санкцыі.

Сям'я правіць

У 1722 годзе ажаніўся з Марый Амалій Аўстрыйскай (17011756), малодшай дачкой імператара Іосіфа I. Дзеці:

Вайна за аўстрыйскую спадчыну правіць

Смерць імператара Карла VI (1740) прымусіла яго зноў выступіць са сваімі дамаганнямі і ўступіць у саюз з Францыяй і Іспаніяй (1741). З французска-баварскім войскам Карл увайшоў у Верхнюю Аўстрыю, заняў Лінц, прыняў тытул эрцгерцага аўстрыйскага, затым узяў у лістападзе 1741 года начным нападам Прагу і загадаў саслоўям прызнаць сябе каралём чэшскім.

Выбраны 24 студзеня 1742 года рымскім імператарам, ён адправіўся ў Франкфурт-на-Майне для каранацыі. Тым часам аўстрыйскія войскі зноў заваявалі Верхнюю Аўстрыю і Чэхію, занялі Баварыю і ўзялі Мюнхен. Перамогі імперскага генерала Секендорфа дазволілі Карлу вярнуцца ў Мюнхен (1743), але неўзабаве аўстрыйцы зноў уварваліся ў Баварыю, і імператар у чэрвені таго ж года павінен быў ізноў пакінуць сваю сталіцу. Калі яго саюзнікі, французы, былі разбіты Георгам II Англійскім, саюзнікам Марыі-Тэрэзіі, пры Дэтынгене (27 чэрвеня 1743) і адціснуты за Рэйн, яго выратаваў толькі новы саюз (Франкфурцкая унія), складзены 5 чэрвеня 1744 года з Фрыдрыхам II, які ўварваўся ў Чэхію і распачаў Другую сілезскую вайну.

Аўстрыйцы павінны былі пакінуць Баварыю, але Карл VII вярнуўся ў Мюнхен, толькі каб памерці. Ён быў цалкам перакананы ў сваім праве на Аўстрыю, але яму не хапала энергіі для паспяховай барацьбы за гэта права.

Зноскі

  1. а б Lundy D. R. Karl VII Albrecht von Bayern, Holy Roman Emperor // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. Karlo VII. Albert (Karlo Bavarski) // Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.
  3. Carles VII // Gran Enciclopèdia CatalanaGrup Enciclopèdia, 1968.
  4. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.

Літаратура правіць

Яго дзённік за час вайны выдаў Heigel (Мюнхен, 1883). Ср. Heigel, «Der oesterr. Erbfolgestreit und die Kaiserwahl Karls VII» (Нердліген, 1877); яго ж, «Die Ansprüche des Kurfürsten Karl-Albert auf die österr. Erbfolge» (Нердліген, 1874); Uhde, «Die Kaiserkrönung Karls VII» («Historisches Taschenbuch», 1876).

Спасылкі правіць

  Імператары Свяшчэннай Рымскай імперыі (да Атона I — «рымскія імператары») (800—1806)
 
800 814 840 843 855 875 877 881 887 891
   Карл I Людовік I  —  Лотар I Людовік II Карл II  —  Карл III  —    
891 894 898 899 901 905 915 924 962 973 983
   Гвіда Ламберт Арнульф  —  Людовік III  —  Берэнгар I  —  Атон I Атон II   
983 996 1002 1014 1024 1027 1039 1046 1056 1084 1105 1111 1125 1133 1137 1155
    —  Атон III  —  Генрых II  —  Конрад II  —  Генрых III  —  Генрых IV  —  Генрых V  —  Лотар II  —    
1155 1190 1197 1209 1215 1220 1250 1312 1313 1328 1347 1355 1378 1410
   Фрыдрых I Генрых VI  —  Атон IV  —  Фрыдрых II  —  Генрых VII  —  Людовік IV  —  Карл IV  —    
1410 1437 1452 1493 1508 1519 1530 1556 1564 1576 1612 1619 1637
   Жыгімонт Фрыдрых III Максіміліян I Карл V Фердынанд I Максіміліян II Рудольф II Маціяс Фердынанд II   
1637 1657 1705 1711 1740 1742 1745 1765 1790 1792 1806
   Фердынанд III Леапольд I Іосіф I Карл VI  —  Карл VII Франц I Іосіф II Леапольд II Франц II   

Каралінгі — Саксонская дынастыя — Салічная дынастыя — Гогенштаўфены — Вітэльсбахі — Габсбургі