У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем
Сігізмунд.
Сігізмунд I Люксембургскі (14 лютага 1368[1][2], Прага[1][2] — 9 снежня 1437[3], Знойма[4]) — кароль Венгрыі (1387—1437), Чэхіі (1419-21, 1436-37), імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі (з 1433), апошні прадстаўнік дынастыі Люксембургаў. Склікальнік Канстанцкага сабора, лічыцца віноўнікам смерці Яна Гуса.
| Сігізмунд I Люксембург |
|---|
| лац.: Sigismundus, венг.: Zsigmond, чэшск.: Zikmund, ням.: Siegmund |
Імператар Сігізмунд, Пізанела |
 |
|
| Каранацыя |
31 сакавіка 1387, Секешфехервар |
| Сумесна з |
Марыя I Анжуйская (11 лістапада 1385 — 17 мая 1395) |
| Папярэднік |
Марыя I Анжуйская |
| Пераемнік |
Альбрэхт II |
|
| Каранацыя |
21 ліпеня 1411, Ахен |
| Папярэднік |
Рупрэхт Пфальцкі |
| Пераемнік |
Альбрэхт II |
|
| Каранацыя |
28 ліпеня 1420, Прага |
| Папярэднік |
Вацлаў IV |
| Пераемнік |
Альбрэхт II |
|
| Каранацыя |
3 мая 1433, Рым |
| Папярэднік |
Карл IV |
| Пераемнік |
Фрыдрых III |
|
| Папярэднік |
Венцэль II Люксембургскі |
| Пераемнік |
Лізавета Люксембургская |
|
| Папярэднік |
Венцэль |
| Пераемнік |
Ёст Мараўскі |
|
| Папярэднік |
Ёст Мараўскі |
| Пераемнік |
Фрыдрых I |
| Нараджэнне |
14 лютага 1368[1][2]
|
| Смерць |
9 снежня 1437[3] (69 гадоў)
|
| Месца пахавання |
|
| Род |
Люксембургі |
| Бацька |
Карл IV Люксембургскі |
| Маці |
Лізавета Памяранская |
| Жонка |
Марыя, каралева Венгрыі[5] і Барбара Цылі[5] |
| Дзеці |
Лізавета Люксембургская[d], Безыменны[d][6] і Янаш Хуньядзі |
| Веравызнанне |
Каталіцкая Царква |
| Узнагароды |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы |
У 1412—1423 Сігізмунд праводзіў кампанію ў Італіі супраць Венецыі. Кароль скарыстаўся перавагай цяжкасцей Антырымскага папы Яна XXIII, каб атрымаць абяцанне, што сабор павінен прайсці ў Канстанце ў 1414 годзе, каб пакласці канец расколу царквы. Ён браў вядучую ролю ў абмеркаванні гэтага збору, і на працягу паседжанняў зрабіў паездку ў Францыю, Англію і Бургундыю ў дарэмнай спробе дамагчыся складання паўнамоцтваў з трох канкуруючых Рымскіх Папаў. Сабор скончыўся ў 1418 годзе падпісаннем Вялікага раскола, таксама на саборы было вынясенае рашэнне па казні чэшскага рэлігійнага рэфарматара Яна Гуса, спаленага за ерась у ліпені 1415-га. Удзел у смерці Сігізмунда — пытанне супярэчнае. Сігізмунд падаў Яну Гусу ахоўнае сведчанне і запярэчыў супраць яго зняволення, але рэфарматар быў спалены ў час адсутнасці Сігізмунда.
У 1419 годзе смерць Вацлава IV Люксембурга зрабіла Сігізмунда каралём Багеміі, але прайшло яшчэ сямнаццаць год перш чым чэхі прызналі яго. Паслядоўнікі Яна Гуса, абураныя яго смерцю хутка паўсталі, калі Сігізмунд аб’явіў намер пераследу прыхільнікаў ідэй Гуса. Тры кампаніі супраць гусітаў, скончыліся бедствам. Туркі зноў напалі на Венгрыю. Сігізмунд не мог атрымаць падтрымку ад нямецкіх прынцаў, таму быў нямоглы ў Багеміі. Яго спробам наняць войска перашкодзіла супраціўленне гарадоў. У 1424-м выбаршчыкі, сярод якіх быў ранейшы саюзнік Сігізмунда Фрэдэрык Гогенцолерн, імкнуліся ўзмацніць уласную ўладу за кошт караля. Хоць схема патрывала няўдачу, небяспека для Германіі ад гусітаў прывяла да Бінгенскага саюзу, які фактычна пазбавіў Сігізмунда лідарства вайны і кіраўніцтва Германіяй. У 1428-м ён пачаў кампанію супраць туркаў, але зноў з нешматлікімі вынікамі. У 1431-м Сігізмунд паехаў у Мілан, дзе 25 лістапада ён атрымаў Жалезную Карону. Потым заставаўся на працягу нейкага часу ў Сіене, каранаваны імператарам у Рыме 31 мая 1433 года. Пасля атрымання патрабаванняў ад рымскага папы, вернуўся ў Багемію, дзе ён быў прызнаны як кароль у 1436-м, хоць яго ўлада была трохі больш чым намінальная.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сігізмунд I Люксембургскі
