Мікола Мартынюк

Мікола Мартынюк
Мікола Мартынюк
	укр.: Микола Мартинюк
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	14 сакавіка 1971
Месца нараджэння	УССР, Ровенская вобласць, Здалбуніўскі раён, в. Залібіўка
Грамадзянства	Украіна
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, літаратурны крытык, перакладчык, журналіст, вучоны, педагог, выдавец
Гады творчасці	з 1988 — па сёння
Жанр	паэзія, гістарычная проза, літаратуразнаўства
Мова твораў	украінская
Грамадская дзейнасць
Член у	Нацыянальны саюз журналістаў Украіны[d];
Узнагароды	Лаўрэат Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Мікалая Гогаля («Трыумф») (2007), Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Рыгора Скаварады «Сад Боскіх песень» (2016), Прэміі імя Якава Гальчэўскага «За падзвіжніцтва ў стварэнні дзяржавы», Прэміі імя Галшкі Гулевічыўны «За выданне на ўкраінскай мове серыі кніг замежных аўтараў» (2020), літаратурна-мастацкай прэміі імя Агатангела Крымскага (2021), Усеўкраінскай прэміі імя Міхаіла Кацюбінскага (2022), дыпламант Міжнароднага конкурсу раманаў і кінасцэнарыяў «Каранацыя слова» (2012) і інш.

Мікола Іванавіч Мартынюк (укр.: Микола Іванович Мартинюк) (нар. (14 сакавіка 1971, УССР, Ровенская вобласць, Здалбуніўскі раён, в. Залібіўка)^[1] — пісьменнік, літаратурны крытык, перакладчык, журналіст, вучоны, педагог, выдавец.

Лаўрэат Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Мікалая Гогаля («Трыумф») (2007), Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Рыгора Скаварады «Сад Боскіх песень» (2016), Прэміі імя Якава Гальчэўскага «За падзвіжніцтва ў стварэнні дзяржавы» (2017), Прэміі імя Галшкі Гулевічаўны «За выданне на ўкраінскай мове серыі кніг замежных аўтараў» (2020), літаратурна-мастацкай прэміі імя Агатангела Крымскага (2021), Усеўкраінскай прэміі імя Міхаіла Кацюбінскага (2022), дыпламант Міжнароднага конкурсу раманаў і кінасцэнарыяў «Каранацыя слова» (2012) і інш..

Кандыдат філалагічных навук, дацэнт. Аўтар больш за 50 навуковых і публіцыстычных (літаратурна-крытычных) прац^[2].

Член Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны са студзеня 2000 г. і Нацыянальнага саюза пісьменнікаў Украіны з 15 кастрычніка 2014 г. намеснік старшыні валынскай абласной арганізацыі НСПУ з 23 лютага 2018 г.. Заснавальнік і дырэктар ПВД «Твердиня» (з 2004 г.).

Біяграфія

Злева направа: Аксана Спрынчан, Яраш Малішэўскі, Мікола Мартынюк з жонкай Ларысай Мартынюк (Мінск, 2019)

На працягу 1986—1990 гг. вучыўся ў Луцкім педагагічным вучылішчы імя Яраслава Галана (цяпер — Луцкі педагагічны каледж). У 1990 годзе паступіў у Луцкі дзяржаўны педагагічны інстытут імя Лесі Украінкі (з 1993 г. — Валынскі дзяржаўны універсітэт (ВДУ) імя Лесі Украінкі) на факультэт украіністыкі, які скончыў у 1995 годзе^[1].

На працягу 1995—1998 гг. вучыўся ў аспірантуры пры ВДУ імя Лесі Украінкі. Навучанне ў ВНУ і аспірантуры сумяшчаў з журналісцкай практыкай^[2].

1991—1993 гг. працаваў у рэдакцыі газеты «Педагог» Луцкага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя Лесі Украінкі. 1993—1996 гг. — на пасадах рэдактара і сурэдактара часопіса «Альма-матэр» ВДУ імя Лесі Украінкі, а таксама-дыктарам Луцкай гарадской рэдакцыі радыёвяшчання (1995—1996). 1995—1998 гг. — аўтар пазнавальна-інфармацыйнай перадачы «Книгозбірня» на радыёстанцыі «Луцк» і Валынскім радыё, з 2003 года — пазнавальна-літаратурнай праграмы «Фаліянт», з 2004 года — літаратурна-мастацкай праграмы «Бібліятэка „Фаліянта“», 2006 года — тэматычнай радыёпраграмы «Літаратурная студыя „Досвітні огні“», 2007 года — «З кніжнай скрыні выдавецтва „Твердиня“» на Валынскім радыё. 1998—1999 гг. загадваў музеем Лесі Украінкі пры ВДУ^[1].

З кастрычніка 1999 г. працаваў выкладчыкам кафедры ўкраінскай і замежнай філалогіі, рэарганізаванай у 2000 г. у кафедру журналістыкі, затым да чэрвеня 2013 г. уключна — дацэнтам кафедры журналістыкі ЧВУЗ «Луцкі гуманітарны універсітэт» (да 2004 г. — Вышэйшая школа «Луцкі гуманітарны універсітэт»).

З красавіка 2000 г. да жніўня 2008 г. загадваў гэтай кафедрай. З лістапада 2008 да жніўня 2011 года — дацэнт кафедры ўкраінскай літаратуры Валынскага нацыянальнага універсітэта імя Лесі Украінкі^[2].

З лістапада 2011 г. — выкладчык цыклавой камісіі славесных дысцыплін Луцкага педагагічнага каледжа. Чытае курсы «Украінская літаратура», «Літаратура роднага краю», «Дзіцячая літаратура». З верасня 2013 г. — загадчык кафедры славесных дысцыплін, а са студзеня 2021 да жніўня 2023 года — загадчык кафедры філалогіі Луцкага педагагічнага каледжа. У красавіку 2019 г. як педагог-практык паўторна атэставаны па кваліфікацыйнай катэгорыі «спецыяліст вышэйшай катэгорыі» з прысваеннем педагагічнага звання «выкладчык-метадыст». Выкладаў рэдактарское майстэрства, кіраваў навуковымі працамі і вытворчай практыкай у Інстытуце філалогіі і журналістыкі Усходнееўрапейскага нацыянальнага універсітэта імя Лесі Украінкі^[1].

З кастрычніка 2004 г. — заснавальнік і дырэктар ЧП «Паліграфічна-выдавецкі дом „Твердиня“»^[2].

Пазаштатны літаратурны рэдактар выдавецтва «Клуб сямейнага вольнага часу» (2016—2019).

У красавіку 2000 г.у Інстытуце літаратуры імя Тараса Шаўчэнкі НАН Украіны абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Своеасаблівасць мастацкага ўвасаблення нацыянальнай ідэі ў творчасці Уладзіміра Самійленкі». Вучонае званне дацэнта прысвоена ў студзені 2011 г.^[1].

Член Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны (2000) (старшыня пярвічнай журналісцкай суполкі Валынскага нацыянальнага універсітэта імя Лесі Украінкі). Член Валынскага Акадэмічнага Дома (Акадэміі навук вышэйшай адукацыі Украіны) — з часу яго заснавання ў сакавіку 1995 года^[2].

З красавіка 2011 года — член Міжнароднага грамадскага аб’яднання «Валынскае братэрства». Член журы Валынскага абласнога літаратурна-мастацкага конкурсу «Непаўторнасць» (2004—2021), ганаровы член журы Міжнароднага конкурсу раманаў, п’ес, кінасцэнарыяў і песеннай лірыкі пра каханне «Каранацыя слова» у намінацыі «Раманы» (2011—2019). Таксама папалельна з тым з’яўляецца экспертам Усеўкраінскага конкурсу раманаў, п’ес, кінасцэнарыяў і песеннай лірыкі пра каханне «Каранацыя слова» ў той жа намінацыі (2013)^[1].

Удзельнік у складзе Валынскай дэлегацыі VII (2014), VIII (2017) і Х (2018) чарговых і пазачарговых з’ездаў пісьменнікаў Украіны. Пастаянны ўдзельнік міжнародных і рэгіянальных кніжных кірмашоў і форумаў, удзельнік, ініцыятар і арганізатар многіх літаратурна-мастацкіх і навуковых уяўленняў (творчых сустрэч, прэзентацый, фестываляў, круглых сталоў, канферэнцый, семінараў), 2007—2011 і 2019 гадоў — член экспертнага савета па пытаннях выдавецкай справы Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі^[1]^[2].

Перакладае на ўкраінскую мову беларускіх аўтараў: Эдуарда Акуліна, Рыгора Барадуліна, Янку Купалу, Леаніда Дранько-Майсюка, Міколу Кандратава, Мечыслава Курыловіча, Сержа Мінскевіча, Уладзіміра Някляева, Людмілу Рублеўскую, Сяргея Сыса, Міхася Скоблу, Аксану Спрынчан, Усевалада Сцебураку, Максіма Танка, Віктара Шніпа і інш..

Сям’я

Жонка — Ларыса Пятроўна Мартынюк — педагог Луцкай спецыялізаванай школы І—III ступеняў № 1 Луцкага гарадскога савета Валынскай вобласці, літаратурны рэдактар газеты «Веснік+К».

Дачка — Ірына Мартынюк — філолаг, практычны псіхолаг, візажыст, фотамадэль.

Бібліяграфія

Паэтычныя падборкі, публіцыстыка і пераклады ў альманахах

«Струни життя» (1999),
«Світязь» (2000, 2006, 2015—2020)

Публікацыі ў анталогіях

Мікола Мартынюк і украінскі мастак-карыкатурыст Алег Гуцол (Барысаў, 2019)

«Кіт Матіфас та інші» (2008),
«Луцький замок у мистецькому просторі України» (2012),
«Помежи словом і століттями» (2016),
«Вільний вітер/Волен вятър» (укр.-балг., 2017),
«Ако търсиш любов» (балг., 2018),
«Антологія сучасної української літератури: Армія. Мова. Віра» (2019),
«Далягляды’19: замежная літаратура» (беларус., 2019),
«Цветя от ангели» (балг., 2019),
«Антологія літератури письменників Волині „Під Лесиним небом“» (2019),
«20th Jubilee antology» (ЗША, 2020),
«ЖЫВЕ БЕЛАРУСЬ! За нашу і вашу свободу! : Антологія сучасної білоруської поезії» (2020)

Навуковыя і літаратурна-крытычныя публікацыі ў прафесійных выданнях

«Слово і час»,
«Філологічні студії»,
«Проблеми славістики»,
«Сіверянський літопис»,
«Мова та історія» (пераклады),
«Бористен» (пераклады),
Літаратурна-мастацкі часопіс «Терен»,
Часопісі «Форма(р)т», «Книжник-Review», «Золота пектораль», «Яровиця», «Літературна Україна», «Українська літературна газета», «Літаратурная Беларусь» (паззія ў пер. Аксаны Спрынчан), «Словото днес» (Балгарыя, паэзія ў пер. Дымітра Хрыстова), «Знаци» (Балгарыя, паэзія ў пер. Елкі Няголавой), «Ciechanowskie Zeszyty Literackie» (Польшча, паззія ў пер. Паўла Крупкі), «Hybryda» (Польшча, паэзія ў пер. Марэка Ваўжынськага), «Wytrych» (Польшча, паэзія ў пер. Лілі Гелені Метрыкі), «3η Χιλιετία» (Грэція, паэзія ў пер. Паўла Крупкі).
Усеўкраінская, абласная, гарадская і раённая перыёдыка.

Творчасць прадстаўлена ва ўсеўкраінскім выданні «Сучасна література рідного краю: посібник серії „Шкільна бібліотека“ для 5—7 класів закладів загальної середньої освіти» (2020). Працуе над укладаннем новага біябібліяграфічна-хрэстаматыйнага праекта «Літаратурная карта Валыні».

Аўтарства паэтычных і празаічных кніг

«Одинадцята заповідь» (1997),
«Грибний дощ» (2004),
«На святого Миколая» (2006),
«Світ за Брайлем» (2012),
«Під мурами твердині» (2012),
«Над Світязем ранок» (2013, музыка Міраслава Стэфанішына),
«Або… або…» (2014),
«Сага за свещи» (2017, Сафія, Балгарыя, у пер. Дымітра Хрыстова)

Кнігі перакладаў

Анджэла Дзімчава «Игли в съня/Голки уві сні» (2017, у суаўтарстве з Віктарам Мельнікам),
Бойка Драгомірэцка «Читання піску/Плажно четиво» (2017, у суаўтарстве з Віктарам Мельнікам),
Хрысто Чарняэў «Единствена любов/Єдина любов» (2017),
Бажена Боба-Дзіґа «завтра сьогодні вчора» (2017, у співавт.),
Аксана Спрынчан «Кава з украінскім мёдам/Кава з українським медом» (2017),
Браніслава Волкава «Vítr na kolenou/Вітер на колінах» (2019)

Навуковыя

«Хрестоматія української легальної преси Волині, Полісся, Холмщини та Підляшшя 1917-19391, 1941—1944 рр.» (2005, у суаўтарстве з Ігарам Паўлюком),
Монографія «Національна ідея в життєтворчості Володимира Самійленка» (2009)^[1]

Узнагароды

Дыплом Ўкраінскага Медыя Саюза («За адкрыццё новых імёнаў у айчыннай літаратуры») (2006).
Лаўрэат Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Мікалая Гогаля («Трыумф») («За значны ўклад у прапаганду ўкраінскай літаратуры» (2007)^[2].
Дыпламант Усеўкраінскага літаратурнага конкурсу сучаснай малой прозы «Сіла малога» (2008).
Падзяка старшыні Валынскага абласнога савета («За важкія заслугі ў справе развіцця вышэйшай адукацыі Валыні, асабістыя дасягненні ва ўкараненні новых педагагічных тэхналогій і развіцця навукова-даследчай работы ў сістэме вышэйшай адукацыі рэгіёна») (2008)^[2].
Ганаровы знак Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны (2011)^[1].
Дыпламант Міжнароднага конкурсу раманаў, п’ес, кінасцэнарыяў і песеннай лірыкі пра каханне «Каранацыя слова» у намінацыі «Творы для дзяцей» (2012).
Падзяка старшыні Валынскага абласнога савета («За шматгадовую творчую працу, высокі прафесіяналізм, важкі асабісты ўклад у развіццё інфармацыйнай прасторы ў вобласці») (2012)^[2].
Падзяка старшыні Валынскага абласнога савета («За шматгадовую творчую працу, важкі асабісты ўклад у літаратурна-мастацкае жыццё Валыні і адраджэнне адвечнай традыцыі жывога гучнага паэтычнага слова») (2017).
Ганаровая грамата Упраўлення культуры і турызму Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі («За папулярызацыю гісторыка-культурнай спадчыны, помнікаў горадабудаўніцтва і архітэктуры») (2008).
Дыплом Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі ("За зборнік «Свет па Брайлю» як лепшую ў намінацыі «Паэзія» па выніках абласнога конкурсу «Свет Валынскай кнігі — 2012») (2013).
Ганаровая грамата Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі («За добрасумленную працу, высокі прафесіяналізм, важкі асабісты ўклад у справу навучання і выхавання моладзі, падрыхтоўку кваліфікаваных педагагічных кадраў») (2014).
Дыплом Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі («За гістарычную аповесць „Пад сценамі цвярдыні“ як лепшую ў намінацыі „Літаратура для дзяцей“ і ў намінацыі „Лепшы работнік выдавецтва“ па выніках абласнога конкурсу „Свет Валынскай кнігі — 2014“» (2014).
Юбілейны медаль Украінскага фонду культуры «За вернасць запаветам Кабзара» — да 200-годдзя з дня нараджэння Тараса Шаўчэнкі (2014)^[2].
Ганаровы знак Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны «Залаты медаль ўкраінскай журналістыкі» (2016)^[2].
Грамата і нагрудны знак «Залаты Пегас» Саюза Балгарскіх Пісьменнікаў («За ўклад у літаратурную творчасць і папулярызацыю балгарскай літаратуры ў Украіне») (2016).
Ганаровая грамата Адэскага гарадскога савета («За актыўную грамадскую пазіцыю, удзел у падрыхтоўцы і правядзенні XVIII Усеўкраінскай выставы-форуму „Украінская кніга на Адэшчыне“, важкі асабісты ўклад у захаванне і прымнажэнне духоўнага і культурнага здабытку ўкраінскага народа» (2017).
Дыпламант (другая прэмія) Міжнароднага конкурсу паэзіі «Лирични гласове» (Сафія, Балгарыя, 2016).
Міжнародная ганаровая ўзнагарода — Медаль «Івана Мазэпы» (2016).
Медаль «За адраджэнне Украіны» («За патрыятызм, грамадскую актыўнасць і самаадданасць, накіраваныя на развіццё дзяржаўнасці Украіны») (2016).
Лаўрэат Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Рыгора Скаварады «Сад Боскіх песень» — «За ўклад у збліжэнне і папулярызацыю еўрапейскіх культур і літаратур у шматлікіх творчых міжнародных выдавецкіх і перакладчыцкіх праектах»^[3] (2016).
Лаўрэат прэміі імя Якава Гальчэўскага «За падзвіжніцтва ў дзяржаваўтварэнні» ў намінацыі «За выдавецкую дзейнасць»^[4] (2017).
Лаўрэат Прэміі імя Галшкі Гулевічыўны «За выданне на ўкраінскай мове серыі кніг замежных аўтараў»^[5] (2020).
Ганаровая грамата Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі («За плённую творчую працу, высокае прафесійнае майстэрства, папулярызацыю ўкраінскага слова і з нагоды 40-годдзя Валынскай абласной арганізацыі Нацыянальнага саюза пісьменнікаў Украіны») (2020).
Лаўрэат Літаратурна-мастацкай прэміі імя Агатангела Крымскага^[6] (2021).
Падзяка Прэзідыума Нацыянальнай акадэміі навук Украіны («За шматгадовую творчую працу, высокія дасягненні ў навуковай дзейнасці ў літаратурнай галіне, важкі асабісты ўклад у развіццё ўкраінскай гуманітарыстыкі і ў гонар 30-й гадавіны атрымання статусу незалежнага Нацыянальнага саюза пісьменнікаў Украіны» (2021).
Лаўрэат Усеўкраінскай літаратурнай прэміі імя Міхаіла Кацюбінскага ў намінацыі «Мастацкі пераклад»^[7] (2022).

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з Микола Мартинюк (укр.). luchesk.com.ua (14 кастрычніка 2011). Праверана 7 кастрычніка 2022.
↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ММартинюк Микола Іванович (укр.). ПВД «Твердиня» (24 ліпеня 2012). Праверана 7 кастрычніка 2022.
↑ Названо лауреатів Міжнародної літературної премії імені Григорія Сковороди «Сад божественних пісень» за 2016 рік (нявызн.). Жінка-УКРАЇНКА (22 Жніўня 2016). Архівавана з першакрыніцы 12 лістапада 2016.
↑ Названо цьогорічних лауреатів премії імені Якова Гальчевського (нявызн.). Буквоїд (24 студзеня 2017). Архівавана з першакрыніцы 26 студзеня 2017.
↑ Названі перші лауреати премії імені Галшки Гулевичівни (нявызн.). Суспільний кореспондент (9 мая 2020). Архівавана з першакрыніцы 16 мая 2020.
↑ Комітет з присудження обласних іменних премій у галузі літератури, культури і мистецтва повідомляє (нявызн.) (25 жніўня 2021). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2021.
↑ На Вінниччині відзначили лауреатів премії імені Михайла Коцюбинського та учасників літературного конкурсу (нявызн.)(недаступная спасылка) (16 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 20 верасня 2022. Праверана 6 кастрычніка 2022.

Літаратура

Мартинюк Микола Іванович // Академія наук вищої освіти України: довідник. — К. : Дніпро — ТОВ «Брама-V», 2012. — С. 408.
Денисюк Володимир. Мартинюк Микола Іванович // Денисюк В. Журналістика Волині: факти й імена / В. Т. Денисюк. — Луцьк: Надстир’я, 2005. — C. 116.
Пащук Іван. Мартинюк Микола Іванович // Пащук І. Літературно-краєзнавча енциклопедія Рівненщини / І. Г. Пащук. — Рівне: Волинські обереги, 2005. — C. 118.

[luchesk-1] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з Микола Мартинюк (укр.). luchesk.com.ua (14 кастрычніка 2011). Праверана 7 кастрычніка 2022.

[tverdyna-2] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ММартинюк Микола Іванович (укр.). ПВД «Твердиня» (24 ліпеня 2012). Праверана 7 кастрычніка 2022.

[3] Названо лауреатів Міжнародної літературної премії імені Григорія Сковороди «Сад божественних пісень» за 2016 рік (нявызн.). Жінка-УКРАЇНКА (22 Жніўня 2016). Архівавана з першакрыніцы 12 лістапада 2016.

[4] Названо цьогорічних лауреатів премії імені Якова Гальчевського (нявызн.). Буквоїд (24 студзеня 2017). Архівавана з першакрыніцы 26 студзеня 2017.

[5] Названі перші лауреати премії імені Галшки Гулевичівни (нявызн.). Суспільний кореспондент (9 мая 2020). Архівавана з першакрыніцы 16 мая 2020.

[6] Комітет з присудження обласних іменних премій у галузі літератури, культури і мистецтва повідомляє (нявызн.) (25 жніўня 2021). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2021.

[7] На Вінниччині відзначили лауреатів премії імені Михайла Коцюбинського та учасників літературного конкурсу (нявызн.)(недаступная спасылка) (16 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 20 верасня 2022. Праверана 6 кастрычніка 2022.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]