Дрычын (Пухавіцкі раён)

Дрычын
Краіна	Беларусь
Вобласць	Мінская
Раён	Пухавіцкі
Сельсавет	Дукорскі
Каардынаты	53°34′20″ пн. ш. 27°58′36″ у. д.HGЯO
Насельніцтва	730 чал. (2010);
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 1713
Паштовыя індэксы	222821
Аўтамабільны код	5
	Дрычын на Вікісховішчы

Дры́чын^[1] (трансліт.: Dryčyn, руск.: Дричин) — аграгарадок у Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Дукорскага сельсавета.

Геаграфія Правіць

Дрычын (прыпыначны пункт)

Знаходзіцца за 15 кіламетраў на паўночны захад ад Мар’інай Горкі, 2 кіламетраў ад чыгуначнай станцыі Дрычын лініі Мінск-Асіповічы.

Гісторыя Правіць

Вялікае Княства Літоўскае Правіць

Вядома з канца 16 ст., У складзе Менскага павета Вялікага Княства Літоўскага.

Пад уладай Расійскай імперыі Правіць

Пасля 2-га падзелу Рэчы Паспалітай (1793 г.) — у складзе Расійскай імперыі.

У 19 — пач. 20 ст. у Навасёлкаўскай воласці Ігуменскага павета Мінскай губерні.

У 1816 г. уладанне Ратынскіх.

У 1835 г. існавала драўляная царква.

У 1866 г. адкрыта народнае вучылішча.

У 1879 г. Дрычынскі царкоўны прыход налічваў больш 2 тыс. прыхаджан, уваходзілі яшчэ 5 вёсак апроч Дрычына, пры царкве працавала папячыцельства. Царкве належала 70 дзес. зямлі, у тым ліку 33 — ворыва, 30 — сенажаці, 3 дзес. — прысядзібнай. У царкоўным архіве станам на 1879 год захоўваліся метрычныя кнігі і спаведныя спісы прыхаджан з 1844 года.

У 1886 г. вучылішча наведвалі 59 хлопчыкаў і 5 дзяўчынак.

У 1897 г. працавала прыходская праваслаўная царква, хлебазапастная крама, народнае вучылішча, 3 лаўкі, пітны дом, ваўначоска з конскім прыводам.

У 1900 г. у школе займаліся 54 хлопчыкі і 3 дзяўчынкі; настаўнік Міхаіл Васілеўскі.

У 1904 г. для школы пабудавалі новы драўляны будынак.

На пачатку 20 ст. гэта было вялікае сяло.

Найноўшы час Правіць

Дрычын, вуліца Цэнтральная

У Першую сусветную вайну ў лютым — снежні 1918 года была пад акупацыяй войскаў кайзераўскай Германіі.

25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай вёска абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. З 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі вёска ўвайшла ў склад БССР.

У жніўні 1919 — ліпені 1920 вёска знаходзілася пад польскай уладай.

Пасля рэвалюцыі народнае вучылішча было ператворана ў працоўную школу 1-ай ступені, у якой у 1922 г. вучыліся 80 хлопчыкаў і дзяўчынак, працавала 2 настаўніка.

З 20.08.1924 г. Дрычын цэнтр сельсавета.

У 1930-я гады Дрычынская царква была закрыта, а праз некалькі год, з пісьмовай згоды мясцовых жыхароў, разабрана на будаўнічыя матэрыялы, з якіх пазней пабудавалі вясковую школу.

У 1929 г. створаны калгас «Новы Дрычын», працавала кузня.

У 1939 г. далучана в. Пахар.

З канца чэрвеня 1941 г. да 4.07.1944 г. вёска акупавана нямецкімі войскамі. У 1942—1943 гг. у вёсцы былі растраляны 39 ваеннапалонных і 2 партызаны. У 1943 вёска часткова спалена.

Да 28 мая 2013 года аграгарадок уваходзіў у склад Дрычынскага сельсавета^[2].

Насельніцтва Правіць

Дынаміка Правіць

1816 — 63 двары, каля 490 жыхароў.
1888 — 75 двары, 995 жыхароў.
1897 — 235 двароў, 1180 жыхароў.
пачатак XX ст. — 220 двароў, 1762 жыхары.
1917 — 266 двароў, 1546 жыхароў.
1971 — 147 двароў, 496 жыхароў.
1999 — 730 чалавек
1 студзеня 2002 — 261 двор, 731 жыхар.
2010 — 730 чалавек

Рэлігія Правіць

У населенным пункце ёсць рэлігійная грамада хрысціян веры евангельскай^[3].

Страчаная спадчына Правіць

Царква Святога Іаана (каля 1750-х, страчана ў 1930-я)

Вядомыя асобы Правіць

Уладзімір Фёдаравіч Кукарэка — Кандыдат ваенных навук, дацэнт, палкоўнік

Эканоміка Правіць

крама «Дрычын»

Дом быта.
Адзеленне сувязі.
Ашчадная каса.
Аўтаматычная тэлэфонная станцыя.
Сталовая.
Міханічная майстэрня.
Крама.

Культура Правіць

Бібліятэкі.
Дом культуры.

Адукацыя Правіць

Дрычынскі яслі-сад Пухавіцкага раёна.

Сярэдняя школа.
Дзцячый яслі-сад.

Медыцына Правіць

Ветэрынарны ўчастак.
Медыцынскія паслугі надае вясковач Амбулаторыя. Амбулаторыя была збудавана ў 1987 годзе. Колькасць абслугоўваных пацыентаў складае — 20 чалавек у змену.^[4]

Гл. таксама Правіць

Зноскі

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU)
↑ «Об изменении административно-территориального устройства районов Минской области». Решение Минского областного Совета депутатов от 28 мая 2013 г. № 234 Архівавана 31 сакавіка 2016. (руск.)
↑ https://xn--b1agz2ae.xn--90ais/tserkov/pomestnye_tserkvi?search_obschini=109
↑ http://mgorka-crb.by/o-bolnice/

Літаратура Правіць

Памяць : Пухавіцкі раён: гісторыка-дакументальныя хронікі гарадоў і раёнаў Беларусі / [укладальнік А. А. Прановіч; рэдкалегія: А. М. Карлюкевіч і інш.]. — Мінск : Беларусь, 2003. — 748 с. — 3000 экз. ISBN 985-01-0251-9

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU)

[2] «Об изменении административно-территориального устройства районов Минской области». Решение Минского областного Совета депутатов от 28 мая 2013 г. № 234 Архівавана 31 сакавіка 2016. (руск.)

[3] ttps://xn--b1agz2ae.xn--90ais/tserkov/pomestnye_tserkvi?search_obschini=109

[4] ttp://mgorka-crb.by/o-bolnice/

[1]

[2]

[3]

[4]