Уладзімір Гаўрылавіч Еўтух
Уладзі́мір Гаўры́лавіч Е́ўтух (3 студзеня 1932, в. Заполле Карэліцкага раёна Гродзенскай вобласці, Беларуская ССР — 7 красавіка 2010, г. Мінск) — беларускі савецкі грамадска-культурны дзеяч, архітэктар. Кандыдат тэхнічных навук (1979). Старшыня Дзяржбуда БССР, першы намеснік Старшыні Савета Міністраў БССР, прэзідэнт ЗАТ «Інвест-Сістэм», дэпутат Вярхоўнага Савета БССР, народны дэпутат СССР.
| Уладзімір Гаўрылавіч Еўтух | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||
|
|||||||
| Кіраўнік урада | Міхаіл Кавалёў | ||||||
| Папярэднік | Юрый Хусаінаў | ||||||
|
|||||||
| Кіраўнік урада | Аляксандр Аксёнаў Уладзімір Бровікаў |
||||||
| Папярэднік | Уладзімір Кароль | ||||||
| Пераемнік | Юрый Пуплікаў | ||||||
| Нараджэнне |
3 студзеня 1932 |
||||||
| Смерць |
7 красавіка 2010 (78 гадоў) |
||||||
| Месца пахавання | |||||||
| Партыя | |||||||
| Член у | |||||||
| Адукацыя |
|
||||||
| Навуковая ступень | кандыдат тэхнічных навук | ||||||
| Месца працы | |||||||
| Званне | лейтэнант | ||||||
| Узнагароды | |||||||
.svg){kind=small}
Біяграфія
правіцьУладзімір Гаўрылавіч Еўтух нарадзіўся 3 студзеня 1932 года ў сялянскай сям’і ў вёсцы Заполле Карэліцкага раёна Гродзенскай вобласці Беларускай ССР. У 1939 годзе Уладзімір Еўтух становіцца вучнем пачатковай школы в. Заполле, у 1950 годзе заканчвае 10 класаў Карэліцкай сярэдняй школы. З 1950 па 1953 гады курсант Маскоўскага ваенна-інжынернага вучылішча ў Калінінградзе. Па заканчэнні вучылішча яму прысвойваюць званне лейтэнанта і накіроўваюць у вайсковую часць горада Маладзечна, дзе ён служыць камандзірам сапёрнага ўзвода. У 1955 годзе звальняецца з шэрагаў Савецкай Арміі па стану здароўя.
У 1962 годзе завочна скончыў будаўнічы факультэт Беларускі політэхнічны інстытут па спецыяльнасці прамысловае і грамадзянскае будаўніцтва.
Працоўны шлях Уладзімір Еўтух пачаў у 1956 годзе, пачаўшы майстрам завода зборнага жалезабетону № 6 трэста № 2 «Будіндустрыя». Член КПСС з 1956 года[1]. З 1960 па 1963 гады — начальнік лабараторыі, начальнік цэха, вытворчасці, сакратар парткама домабудаўнічага камбіната № 1 Мінпрамбуда БССР. З 1963 па 1966 гады — намеснік загадчыка аддзела будаўніцтва і гарадской гаспадаркі Мінскага прамысловага абкама КПБ, з 1965 года — загадчык аддзела будаўніцтва і гарадской гаспадаркі Мінскага гаркама КПБ. З 1966 па 1969 год — кіраўнік будаўнічага трэста № 4 Мінпрамбуда БССР горада Мінска. З 1969 па 1975 год — загадчык аддзела будаўніцтва і гарадской гаспадаркі ЦК КПБ. З 1975 па 1979 год — загадчык сектара прамысловага і транспартнага будаўніцтва аддзела будаўніцтва ЦК КПСС.
У 1971—1975 гадах дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР.
З 1979 па 1986 гады — старшыня Дзяржбуда БССР[2]. Сябра Беларускага саюза архітэктараў з 1980 года[3].
З 1986 па 1990 гады — першы намеснік Старшыні Савета Міністраў БССР[3].
З 1990 года — пенсіянер (пенсія саюзнага значэння, з 1994 года за асаблівыя заслугі перад Рэспублікай Беларусь). Пасля сыходу на пенсію, прадоўжыў працоўную дзейнасць. З 1991 па 1992 гады — саветнік Дзяржбуда БССР. З 1992 па 1994 год — прэзідэнт Беларускай інжынерна-камерцыйнай асацыяцыі забудоўшчыкаў. З 1994 па 1996 гады — прэзідэнт закрытага акцыянернага таварыства «Інвест-Сістэм». З 1996 па 1999 гады — старшыня праўлення АКБ «Беларускі Біржавы Банк».
З 1990 па 2010 год з’яўляўся таксама старшынёй Камітэта па мясцовым аблігацыйных пазыках пры Праўленні адкрытага акцыянернага таварыства «Белбізнесбанк», старшынёй назіральнага Савета закрытага акцыянернага таварыства «Інвест-Сістэм».
Уладзімір Еўтух памёр 7 красавіка 2010 г. на 79-м годзе жыцця ў г. Мінску[4]. Пахаваны на Усходніх могілках г. Мінска.
Дзейнасць
правіцьКіраваў будаўніцтвам Палаца спорту, комплексу Белдзяржуніверсітэта, павільёна ВДНГ БССР, жылых раёнаў па праспекце Пушкіна, Зялёны Луг у Мінску. Праводзіў даследаванні па арганізацыйна-тэхналагічных асновах фарміравання структур вытворча-будаўнічых аб’яднанняў, укараненні дасягненняў навукі, тэхнікі і перадавога досведу, павышэнні эфектыўнасці вытворчасці, прымяненні новых метадаў планавання і эканамічнага стымулявання, па зніжэнні рэсурсаёмістасці будаўніцтва на аснове дамоўных коштаў[1].
Узнагароды
правіць- ордэн Леніна (1986)
- два ордэны Працоўнага Чырвонага Сцяга (1971, 1979)
- ордэн «Знак Пашаны» (1966)
- медаль «За доблесную працу. У адзначэнне 100-годдзя з дня нараджэння У. І. Леніна»
- медаль «Ветэран працы»
- дзве Ганаровыя граматы Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР (1969, 1982)
- Прэмія Савета Міністраў БССР (1978, у аўтарскім калектыве) за распрацоўку праектаў і будаўніцтва буйнапанэльных жылых дамоў у Мінску.
Зноскі
- ↑ а б Евтух Владимир Гаврилович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
- ↑ Біяграфія Уладзіміра Гаўрылавіча Евтуха Архівавана 5 верасня 2014. на афіцыйным сайце Нацыянальнага архіва Рэспублікі Беларусь
- ↑ а б Еўтух Уладзімір Гаўрылавіч // Пяткевіч А. М. Людзі культуры з Гродзеншчыны: Даведнік.. — Гродна: ГрДУ, 2000. — 356 с.
- ↑ Евтух Владимир Гаврилович (некролог)(недаступная спасылка). «Рэспублика» (9 красавіка 2010). Архівавана з першакрыніцы 6 верасня 2014. Праверана 5 верасня 2014.
Літаратура
правіць- Еўтух Уладзімір Гаўрылавіч // Пяткевіч А. М. Людзі культуры з Гродзеншчыны: Даведнік.. — Гродна: ГрДУ, 2000. — 356 с.
- Евтух Владимир Гаврилович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
Спасылкі
правіць- Біяграфія Уладзіміра Гаўрылавіча Евтуха Архівавана 5 верасня 2014. на афіцыйным сайце Нацыянальнага архіва Рэспублікі Беларусь