Іван Якаўлевіч Спрогіс

расійскі гісторык

Іван Якаўлевіч Спро́гіс[3] (лат.: Jānis Sproģis; 20 чэрвеня (2 ліпеня) 1833 — 1918 ці 1916) — расійскі гісторык, археограф, этнограф і бібліёграф латышскага паходжання.

Іван Якаўлевіч Спрогіс
лат.: Jānis Sproģis
Дата нараджэння 9 снежня 1833(1833-12-09)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 19 ліпеня 1918(1918-07-19)[1] (84 гады)
Месца смерці
Грамадзянства
Род дзейнасці гісторык, археограф, этнограф, бібліёграф, фалькларыст, архівіст, бібліятэкар
Навуковая сфера гісторыя[2], археаграфія[2], фалькларыстыка[2], этнаграфія[2] і bibliographic activity[d][2]
Месца працы
Альма-матар
Член у
Узнагароды
ордэн Святога Уладзіміра 4 ступені ордэн Святой Ганны 2 ступені ордэн Святога Станіслава 2 ступені ордэн Святой Ганны 3 ступені ордэн Святога Станіслава 3 ступені

БіяграфіяПравіць

Нарадзіўся 2 ліпеня 1833[3] года на хутары Штокмансгоф Ліфляндскай губерні Расійская імперыі. Скончыў царкоўна-прыходскую школу, Рыжскае духоўнае вучылішча і ў 1859 годзе Рыжскую духоўную семінарыю. У 1859 годзе ён быў прыняты Санкт-Пецярбургскую духоўную акадэмію, дзе навучаўся за казённы рахунак. У кастрычніку 1861 года Спрогіс быў адлічаны з акадэміі па абвінавачванні ў арганізацыі студэнцкіх хваляванняў[4]. Вярнуўшыся ў Рыгу, Спрогіс хацеў атрымаць месца святара, але яму было адмоўлена ў гэтым. У студзені 1862 года І. Я. Спрогіс быў прыняты на працу ў якасці дзяжурнага ў чытальнай зале Імператарскай Публічнай бібліятэкі ў Санкт-Пецярбургу[4]. Па хадайніцтве дырэктара бібліятэкі І. Д. Дзялянава Спрогіс быў выключаны з духоўнага саслоўя і 15 студзеня 1863 года прызначаны памочнікам загадчыка чытальнай залы і прадстаўлены да прысваення першага класнага чыну[4]. У бібліятэцы працаваў да 21 снежня 1864 года[4]. З працы быў звольнены па просьбе папячыцеля Віленскай навучальнай акругі І. П. Карнілава і ў 1865 годзе адпраўлены ва ўпраўленне акругі звышштатным настаўнікам. У сярэдзіне 1865 года І. Я. Спрогіс заняў пасаду загадчыка створанай Публічнай бібліятэкай у Вільні. У гэтым жа годзе быў прызначаны памочнікам архіварыуса Віленскага цэнтральнага архіва старажытных актавых кніг, а ў 1879 годзе заняў пасаду архіварыуса. На гэтай пасадзе І. Я. Спрогіс працаваў да канца жыцця.

Навуковая дзейнасцьПравіць

І. Я. Спрогіс з’яўляецца аўтарам і рэдактара серыі прац па гісторыі і геаграфіі Паўночна-Заходняга краю, па латышскай і літоўскай этнаграфіі, юрыдычнай антрапалогіі, фалькларыстыцы. У 1868 годзе выдаў на рускай мове «Помнікі латышскай народнай творчасці», у 1866 годзе «Латышско-русский месяцеслов». У 1877—1915 гадах быў членам Віленскай археаграфічнай камісіі[3]. Разам з М. І. Гарбачэўскім, П. А. Гільтэбрантам і іншымі падрыхтаваў шэраг тамоў «Актаў Віленскай археаграфічнай камісіі», склаў паказальнікі для многіх з іх, а таксама паказальнікі для 1—13 тамоў «Археаграфічнага зборніка дакументаў»[3]. Аўтар дзясяткаў артыкулаў і бібліяграфічных нататак, апублікаваных у розных перыядычных выданнях («Известия Академии наук», «Живая старина», «Чтения в Историческом обществе Нестора Летописца», «Записки Северо-Западного отделения Русского географического общества», «Виленский вестник», «Западный вестник», «Витебские губернские ведомости», «Литовские епархиальные ведомости» і інш.)[5].

Уваходзіў у склад камітэта па падрыхтоўцы IX археалагічнага з’езда ў Вільні. Ганаровы член Пецярбургскага археалагічнага інстытута, член-карэспандэнт Маскоўскага археалагічнага таварыства, член-супрацоўнік Рускага геаграфічнага таварыства[5].

УзнагародыПравіць

Іван Якаўлевіч Спрогіс быў узнагароджаны ордэнам Святога Уладзіміра 4-й ступені, ордэнамі Святой Ганны 2-й і 3-й ступені, ордэнамі Святога Станіслава 2-й і 3-й ступені[5].

Зноскі

  1. а б в г д Visuotinė lietuvių enciklopedija Праверана 16 верасня 2022.
  2. а б в г д Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
  3. а б в г БелЭн, 2002
  4. а б в г Спрогис Иван Яковлевич (Янис) // Биографический словарь, т. 1—4 (электронная версия) (руск.)
  5. а б в Спрогис Иван Яковлевич // Проект «Отечественные этнологи и антропологи. XX век» (руск.)

ЛітаратураПравіць

СпасылкіПравіць