Дрозд-піскун

(Пасля перасылкі з Дрозд-рабіннік)

Дрозд-піскун, Дрозд-рабіннік ці Рабі́ннік (Turdus pilaris) — пеўчая птушка сямейства драздовых атраду вераб'інападобных.

Дрозд-піскун
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Turdus pilaris Linnaeus, 1758

Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  179766
NCBI  357736
EOL  45510218
FW  365960

Апісанне

правіць

Даўжыня цела 12—18 см, маса 100—210 г. Галава і надхвосце папялістыя, спіна карычняватая, хвост чорна-буры. Бураватыя грудзі з мноствам цёмных рысак. Маладыя зверху аднатонна карычневыя. Голас: спеў зусім іншы, чым у астатніх драздоў — рыплівыя гукі і піскі, часта ў палёце. Асцерагае рэзкім «чак, чак, тррр», позыў «трр-тр-тртррр», у палёце — «сіі».

Пашырэнне

правіць
 
Дрозд-рабіннік у Севастопальскім парку Мінска.

Пашыраны ў Еўразіі. Арэал: Паўночная і Цэнтральна-Усходняя Еўропа і Сібір да р. Алдан, на поўдні да Паўночнага Казахстана і воз. Байкал. У Беларусі пералётны від; у паўднёвых і цэнтральных раёнах часткова зімуе, асабліва ў гады, ураджайныя на ягады рабіны. Прылятае ў першай палове красавіка, адлятае ў кастрычніку.

Насяляе лясы з перавагай вольхаў і ясеню, а таксама групы прырэчных высокіх дрэў, акрамя таго, ускрайкі вільготных лясоў паблізу палёў і рачных далін; радзей — старыя паркі або групы елак пасярод лугоў, групы кустоў і дрэў сярод палёў, гарады і вёскі. У тундры залятае на поўнач ад межаў лясоў. У Скандынавіі даходзіць нават вышэй за 1000 м над у.м., займае скалістыя месцы, ахвотна на тэрыторыях з кустамі і ядлоўцам.

Месца зімовак у межах гнездавога арэала, а таксама Каўказ, Малая Азія, Блізкі Усход, раён Персідскага заліва, Паўночная Афрыка.

Асаблівасці біялогіі

правіць
 
Дрозд-рабіннік перад акном у Наваполацку.

Корміцца ягадамі рабіны, маліны, каліны, ажыны.

Гняздо адзіночнае або ў рэдкай калоніі; ладзіць яго на бакавой галіне высокага дрэва, над зямлёй, на зямлі або ў паглыбленні сярод скал. Знешняя частка з сухіх лістоў і травы, карэньчыкаў, унутраная — з гліны, глею і прымесі пяску. Высцілка з сухой травы і нешматлікіх карэньчыкаў. Дыяметр 15-20 см.

Яйкі (звычайна 5-6, зрэдку 3-7) з даволі выразна завостраным вузейшым канцом, светла-блакітныя або блакітнавата-зялёныя; з вельмі дробнымі чырвона-карычневымі ці ржавымі плямкамі, згушчанымі на шырэйшым канцы. Памеры: 28,5 х 21,0 мм. Адкладвае двойчы за год.

У кулінарыі

правіць

Даўней масава лавілі сіламі. Мяса лічыцца самым смачным ўвосень, калі птушкі сілкуюцца пераважна «ягадамі» ядлоўцу і набываюць спецыфічны смак і водар, якія раней высока цаніліся шляхецкімі гурманамі (польская назва — kwiczoły). Кнігі XIX ст. змяшчалі парады, як карміць куранят ядлоўцам такім чынам, каб яны набылі смак рабінніка.

Найлепш смакуюць печанымі, з укладзенымі ў брушную поласць птушкі кавалкамі масла, змяшанага са здробненымі «ягадамі» ядлоўцу. Падавалі таксама халоднымі ў жэле. На зіму рабіннікаў кансервавалі (пасля папярэдняга запякання) гэтаксама як іншых дробных птушак — рабчыкаў, бакасаў, амялушак, перапёлак, вымаючы грудныя косткі разам з вантробамі праз спіну, і начыняючы фаршам з працёртай булкі і сала.

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць