Вікіпедыя

Мушмула германская

Мушмула германская (Mespilus germanica)[3]  — лістападнае пладовае дрэва сямейства Ружавыя. Мушмулу вырошчваюць з часоў Рымскай імперыі, яна незвычайная тым, што яе плады робяцца ядомымі зімой пасля блетынгу, іх спажываюць сырымі, яны ўваходзяць у рэцэпты многіх страў.

Мушмула германская
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Mespilus germanica L.

Сінонімы
Crataegus germanica Kuntze

Сістэматыка
на Віківідах
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  506235
NCBI  36616
EOL  633332
IPNI  726564-1
TPL  rjp-51

Батанічнае апісанне правіць

 
Mespilus germanica. Батанічная ілюстрацыя з кнігі О. В. Тамэ «Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz», 1885

Пладовае дрэва ці куст, пры ідэальных (безмарозных) умовах расліна вырастае да 8 метраў. Звычайна яна ніжэй, каля 6 метраў[3], і больш падобная да куста, чым да дрэва. Кара шаравата-карычневага колеру з глыбокімі вертыкальнымі расколінамі, што фарміруюць прамавугольныя пласціны, якія маюць тэндэнцыю адрывацца.

Парасткі карычневыя ці зеленаватыя, у дзікіх формаў галіны з шыпулькамі[3].

Лісце дрэва цёмна-зялёнае, цэльнае, эліптычнае, цэльнакрайняе ці зубчастае па краі, з ніжняга боку густа пакрытае белымі валаскамі, 8-15 см даўжынёй і 3-4 см шырынёй, але восенню, перад падзеннем, змяняе афарбоўку на чырвоную[3]. Чаранкі апушаныя[3].

Кветкі маюць пяць шырокаяйкападобных белых пялёсткаў кожная[4]. З'яўляюцца ў канцы вясны, здольныя да самаапылення і апылення пчоламі[5]. Кветка дасягае 6 см у дыяметры.

Плод — чырванавата-карычневы яблык дыяметрам 2-3 см у дзікіх формаў і да 5-7 см у культурных[3], з разгорнутымі пастаяннымі чашалісткамі вакол цэнтральнай ямкі, яны надаюць яму выгляд пустога яблыка[4]. Плады цвёрдыя і кіслыя, прыдатныя для прыгатавання ў ежу толькі пасля падмаражэння або працяглага захоўвання (у тым выпадку, калі плады здымаюцца з дрэва да наступлення замаразкаў). Пры гэтым яны становяцца салодкімі і мяккімі, але набываюць маршчыністую структуру і памяншаюцца ў аб'еме.

Паходжанне і роднасныя віды правіць

 
Мушмула ў Венгрыі

Нягледзячы на сваю лацінскую назву, што ў перакладзе азначае нямецкая або германская мушмула, від з’яўляецца карэнным для Паўднёва-Заходняй Азіі і Паўднёва-Усходняй Еўропы, асабліва для Чарнаморскага ўзбярэжжа Балгарыі і Турцыі.

Да нядаўняга часу від лічыўся адзіным у родзе. Аднак у 1990 годзе новы від быў знойдзены ў Паўночнай Амерыцы — Mespilus canescens. Від мушмула японская (Eriobotrya (Mespilus) japonica) таксама часам адносяць да роду мушмула (Mespilus).

З шырокага вывучэння літаратуры і асобнікаў раслін, Казімеж Бровіч  (руск.) (бел. прыйшоў да высновы[6], што «сапраўдная Радзіма» [мушмулы германскай знаходзіцца ў паўднёва-ўсходняй частцы Балканскага паўвострава, Малой Азіі, на Каўказе, у Крыму, Паўночным Іране і, магчыма, у Туркменістане.

Распаўсюджанне і экалогія правіць

Нягледзячы на відавы эпітэт, гэта дрэва паходзіць з Паўднёва-Заходняй Азіі і Паўднёва-Усходняй Еўропы і было завезена ў Германію рымлянамі. Віду неабходна цёплае лета і мяккая зіма. У дзікай прыродзе расце на паўднёвым беразе Крыма, у Грузіі, Арменіі, Азербайджане, Паўднёвай Асеціі і на Паўночным Каўказе. Расце ў лясах, на прагалінах, у зарасніках хмызнякоў. У Азербайджане мушмула расце ў зарасніках разам з Ephedra distachya і гранатнікам (Punica)[3]. Расце на камяністых, вапняковых, падзолістых і чырваназёмных глебах[3]. Яна аддае перавагу сонечным сухім месцам і слабакіслай глебе.

Адзінкавыя расліны сустракаюцца ў садаахоўных насаджэннях цэнтральных раёнаў Украіны (напрыклад, у горадзе Умані, куды расліна была завезена ў савецкія часы як слабарослая прышчэпа для грушы).

У Алжыры вельмі часта сустракаецца ў садках дамоў каланіяльнага часу ў прыгарадах буйных гарадоў. Паведамляецца пра мушмулу, натуралізаваную ў некаторых лясах на паўднёвым усходзе Англіі, дзе яна таксама сустракаецца ў нешматлікіх садках[4].

Працягласць жыцця невялікая і дасягае 30-50 гадоў.

 
 
 
 
Злева направа: Агульны выгляд летам, агульны выгляд зімой, кветка, плады

Культываванне правіць

Магчыма, што від культывуецца каля 3000 гадоў[6] у прыкаспійскіх абласцях Азербайджана. Старажытнагрэчаскі географ Страбон спасылаецца на μέσπιλον (mespilon) у працы Geographica, кніга 16, глава 4[7].

Мушмулу германскую пачалі вырошчваць старажытныя грэкі каля 700 года да н.э.  (руск.) (бел. і старажытныя рымляне каля 200 года да н. э. У старажытнарымскую і сярэдневяковую эпохі гэта расліна была найважнейшай пладовай культурай. Аднак у 17-18 стагоддзях цікавасць да яе паступова згасала, і яна замянялася іншымі культурамі, у цяперашні час культывуецца даволі рэдка.

Мушмула германская можа быць прышчэплена на падвой іншага віду, напрыклад, грушу, айву або глог, каб палепшыць свае паказчыкі на розных глебах[8].

У садах Каўказа мушмулу прышчэпліваюць на глог[3].

Сарты мушмулы германскай, што вырошчваюцца для збору садавіны уключаюць такія, як 'Hollandia', 'Nottingham', і 'Russian'[9], буйнаплодныя сарты 'Dutch' (таксама вядомы як 'Giant' або 'Monstrous'), 'Royal', 'Breda giant', і 'Large Russian'[10].

Хімічны склад правіць

Плады мушмулы ўтрымліваюць да 12% цукроў (глюкоза, фруктоза і цукроза), арганічныя кіслоты (яблычная), пекцінавыя, дубільныя, фарбавальныя і араматычныя рэчывы[3].

Прымяненне правіць

 
Плод, які часткова падвергся блетынгу. Мякаць пасля блетынгу карычневая, а спелая, але не кранутая блетынгам, мякаць белая.

Плады мушмулы шырока выкарыстоўваюцца як лячэбна-дыетычны сродак. На працягу 1,5-2 месяцаў пасля збору яны могуць быць выкарыстаны ў якасці сродка, які замацоўвае кішачнік і страўнік[3].

У кулінарыі правіць

Плады мушмулы германскай — адзін з нешматлікіх відаў садавіны, які становіцца ядомым зімой, што робіць яе важным дрэвам для садаводаў, якія хочуць мець свежую садавіну круглы год. Яны цвёрдыя, кіслыя і горкія з-за дубільных рэчываў. Плады робяцца ядомымі пасля размягчэння, падвяргаючыся блетынгу, падмарожванню, і пры працяглым захоўванні. З пачаткам размякчэння лупінка хутка становіцца зморшчанай і цёмна-карычневай, а мякаць мяняе кансістэнцыю і смак і нагадвае яблычнае пюрэ. Гэты працэс можа заблытаць тых, хто ўпершыню частуецца мушмулай, бо мяккі плод выглядае, як сапсаваны[11][12].

Пасля блетынгу плады можна есці сырымі, іх часта падаюць у якасці дэсерту[3][13] або выкарыстоўваць для падрыхтоўкі мушмулавага жэле[14], пасцілы і віна. Таксама мушмулу можна саліць. Яшчэ адна страва «мушмулавы сыр» — падобная да лімоннага крэму, робіцца з мякаці садавіны, яек і масла.

У медыцыне правіць

У Іране плады, лісце, кару і драўніну Мушмулы германскай выкарыстоўвалі ў якасці лекавых сродкаў пры дыярэі, уздуцці жывата, гарлавых нарывах і ліхаманцы[15].

У народнай медыцыне Каўказа няспелыя плады і насенне мушмулы выкарыстоўваюць пры лячэнні разладаў кішачніка і страўніка. Настоі з лісця лічацца добрым паласканнем пры хваробах горла[3].

Культурныя аспекты правіць

У літаратуры правіць

 
Восеньская афарбоўка лісця.

Чосер правіць

Як плод, які хутчэй згніе, чым паспее, мушмула выкарыстоўваецца ў літаратуры ў пераносным сэнсе, як сімвал прастытуцыі або заўчаснай абяздоленасці. Напрыклад, у Пралогу да Аповяда Мажардома  (англ.) (бел., герой Джэфры Чосера гаруе аб старасці гадоў, параўноўваючы сябе з мушмулой, якую ён называе, выкарыстоўваючы слэнгавы выраз «open-arse» — «голы азадак»:

Не да спадобы келіхі віна,
Калі прагляне плеш ці сівізна.
Вы ведаеце, можа, мушмулу:
Ледзь пераспее — і на корм аслу
Ды на падсцілку толькі і падыйдзе.
Што ганарыцца ўзростам, які прыйдзе?

Шэкспір правіць

 
Плод і кветка.

У шэкспіраўскім «Цімоне Афінскім  (руск.) (бел.», Апемант  (англ.) (бел. дае плод Цімону: «Ты ў жыцці ніколі не ведаў залатой сярэдзіны, табе вядомыя толькі крайнасці. Калі ты хадзіў у надушанай, вышыванай золатам вопратцы, людзі смяяліся над тваёй празмернай вытанчанасцю, у лахманах ты страціў яе — і цяпер цябе пагарджаюць за яе адсутнасць. Вось вазьмі мушмулу, з'еш яе.» Магчыма, тут аўтар намякае на гульню слоў «medlar-meddler» («мушмула-праныра»), маючы на ўвазе таго, хто ўмешваецца ў справы, а таксама на гніласць. (IV.iii.300-305).

У «Меры за меру  (руск.) (бел.», Лусіа апраўдвае сваё адрачэнне ад былога блуду тым, што «яны б яшчэ выдалі мяне замуж за гнілую мушмулу.» (IV.iii.171).

У творы «Як вам гэта спадабаецца  (руск.) (бел.» Разалінда  (англ.) (бел. робіць складаны каламбур, кажучы пра свайго суразмоўцу: «Я прышчаплю да яго цябе, а потым мушмулу: тады гэта дрэва прынясе самыя раннія плады ў краіне, таму што ты згніеш перш, чым напалову паспееш, — бо гэта і ёсць галоўныя ўласцівасці мушмулы.» (III.ii.116-119).

Самае вядомае згадванне мушмулы, якое часта выдалялася цэнзурай  (англ.) (бел., пакуль сучасныя выданні не прынялі яго, знаходзіцца ў шэкспіраўскай п'есе «Рамэа і Джульета», калі Меркуцыа  (руск.) (бел. смяецца над непадзеленым каханнем Рамэа да яго палюбоўніцы Разалайн  (англ.) (бел. (II, 1, 34-38):

Рамэа наш будзе сядзець пад кустом мушмуловым,
Шукаць палюбоўніцы імя сярод садавіны.
Як мушмулу дзевы сам-насам празвалі нявінна?
Рамэа, нагадвай, якое там слова?
А! «голы азадак»[17] — падыйдзе нядрэнна!
А ты будзеш грушай, што формы расце адпаведнай[18][19].

Іншыя аўтары 16 і 17 стагоддзяў правіць

У 16-м і 17-м стагоддзях мушмулу звалі «адкрыты азадак» з-за формы пладоў, што натхняла шумныя і гумарыстычна непрыстойныя каламбуры ў многіх п'есах Елізавецінскай драмы  (руск.) (бел..

У «Дон Кіхоце» Мігеля Сервантэса галоўны герой і Санча Панса «месціліся сярод поля і нашпігоўваліся жалудамі ці мушмуламі».

У рамане «Гарганцюа і Пантагруэль» Франсуа Рабле мушмулы адыгрываюць ролю ў паходжанні гігантаў, у тым ліку і загалоўных герояў. Пасля таго, як Каін забіў Авеля, кроў напаіла Зямлю і стала прычынай росту велізарных мушмулаў. Людзі, якія елі гэтыя мушмулы, таксама пачыналі вырастаць вельмі вялікімі. Тыя, гіганты што атрымалі вялікія целы, сталі продкамі Гарганцюа і Пантагруэля.

Томас Дэкер  (руск.) (бел. таксама выкарыстоўвае падобнае параўнанне ў сваёй п'есе «Дабрадзейная шлюха  (англ.) (бел.»: «Я мала яе ведаю, прыгажосць яе шчок, падобна месяцу, пацярпела дзіўныя зацьменні, с таго часу, як я бачыў яе: жанчыны, як мушмулы, гніюць хутчэй, чым паспяваюць.»

Іншая адсылка можа быць знойдзена ў п'есе «Як абыграць старога» Томаса Мідлтона  (руск.) (бел. ў характары удавы Медлер[20], якая ўвасабляе куртызанку, наступным каламбурам: «Хто? Удава Медлер? Яна ляжыць, адкрытая да любых чутак.» (II, 2, 59).

У мемуарах Глюкель фон Гамельн  (англ.) (бел. Глюкель успамінае ў час цяжарнасці яе сынам Джозэфам моцную цягу да мушмулы, якую яна ігнаравала. Калі дзіця нарадзілася, яно было кволым і занадта слабым, каб быць на грудным выкормліванні. Успамінаючы забабоны аб небяспецы, якая ўзнікае, калі цяжарныя жанчыны не выконваюць свае прыхільнасці, Глюкель папрасіла кагосьці прынесці ёй некалькі мушмул для дзіцяці. Як толькі плод закрануў вусны дзіцяці, сын пачаў яго есці і калі з'еў усю мякаць, дадзеную яму, стаў здольным смактаць грудзі. (Кніга 4, раздзел 14).

Сучасная літаратура правіць

У сучаснай літаратуры было зроблена некалькі згадванняў гэтага фрукта:

Сакі выкарыстоўваў мушмулы ў сваіх апавяданнях, якія часта прадстаўлялі заняпад Эдвардзіянскага грамадства. У творы «Мір у Маўслі Бартане» на знешне спакойным падворку расце мушмулавае дрэва і цвіце нянавісць. У «Бораве» загалоўная жывёла, Тарквін Супербус, пункт сувязі паміж свецкімі жанчынамі, якія пракрадваліся на садовую вечарыну  (руск.) (бел. сезону, і не зусім сумленнай дзяўчынкай-школьніцай, якая стратэгічна падзывае яго, кідаючы саспелыя мушмулы: «Ну, Тарквін, дарагі хлапчына; ты ведаеш, што не можаш супраціўляцца мушмуле, калі яна падгніла і памягчэла.»

Дэйвід Лоренс  (руск.) (бел. пісаў пра яе: «Бурдзюкі карычневай хваравітасці, восеньскія экскрыменты… вытанчаны пах развітання»[21][22].

Уладзімір Набокаў у рамане «Ада  (руск.) (бел.» коратка згадвае паэта з іменем Макс Міспел, «яшчэ адно батанічнае імя», маючы на ўвазе лацінскую родавую назву мушмулы Mespilus.

Крыстафер Джон Сэнсам  (руск.) (бел. у сваім «Цёмным агні  (руск.) (бел.» піша «… мушмуловы сад. Белыя кветкі без паху ад дзіўных пладоў, якія трэба пакідаць на дрэве, пакуль яны не згніюць…».

Італьянскі раманіст Джавані Верга у творы «Сям'я Малаволья  (англ.) (бел.» дае апісанні Натураліста пад назвай «Дом пад мушмуловым дрэвам».

У мастацтве правіць

Мушмулу германскую можна бачыць на палотнах такіх мастакоў, як Жак Ле Муан, Адрыян Каорт  (руск.) (бел., П’ер Агюст Рэнуар, Уільям Херберт Аллен  (англ.) (бел. і іншых.

Зноскі правіць

  1. ↑ Ужываецца таксама назва Пакрытанасенныя.
  2. ↑ Пра ўмоўнасць аднясення апісанай у гэтым артыкуле групы раслін да класа двухдольных гл. артыкул «Двухдольныя».
  3. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м Митюков А. Д., Налетько Н. Л., Шамрук С. Г. Мушмула обыкновенная // Дикорастущие плоды, ягоды и их применение. — Мн: Ураджай, 1975. — С. 85-87. — 200 с. — 130 000 экз.
  4. ↑ а б в Mitchell, Alan (1978). A Field Guide to the Trees of Britain and Northern Europe (2 ed.). Collins. p. 277.
  5. ↑ Plants for a Future(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 11 верасня 2016. Праверана 19 жніўня 2016.
  6. ↑ а б Baird, J.R.; Thieret, J.W. (1989). The Medlar (Mespilus germanica, Rosaceae) from antiquity to obscurity. Economic Botany. 43(3): 328—372. preview(недаступная спасылка)
  7. ↑ http://www.perseus.tufts.edu/hopper/searchresults?q=me/spilon&target=greek&doc=Perseus:text:1999.01.0197&expand=lemma&sort=docorder
  8. ↑ Medlar(недаступная спасылка). Royal Horticultural Society (16 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 5 чэрвеня 2013. Праверана 8 July 2013.
  9. ↑ Phipps, J.B.; O'Kennon, R.J.; Lance, R.W. 2003.
  10. ↑ Glowinski, L. 1991. The complete book of fruit growing in Australia. Thomas C. Lothian Pty Ltd, Port Melbourne, Victoria.
  11. ↑ Glew, R.H.; Ayaz, F.A.; Sanz, C.; VanderJagt, D.J.; Huang, H.S.; Chuang, L.T.; Strnad, M. (2003). "Changes in sugars, organic acids and amino acids in medlar (Mespilus germanica L.) during fruit development and maturation". Food Chemistry. 83 (3): 363–369. doi:10.1016/s0308-8146(03)00097-9.(недаступная спасылка)
  12. ↑ Rop, O.; Sochor, J.; Jurikova, T.; Zitka, O.; Skutkova, H.; Mlcek, J.; Salas, P.; Krska, B.; Babula, P.; Adam, V.; Kramarova, D.; Beklova, M.; Provaznik, I.; Kizek, R. (2011). "Effect of Five Different Stages of Ripening on Chemical Compounds in Medlar (Mespilus germanica L.)". Molecules. 16 (74–91). doi:10.3390/molecules16010074.
  13. ↑ Martin, James. Medlars recipes. British Broadcasting Corporation. Праверана 8 July 2013.
  14. ↑ Nigel Slater on... medlars(недаступная спасылка). Royal Horticultural Society. Архівавана з першакрыніцы 13 кастрычніка 2012. Праверана 8 July 2013.
  15. ↑ Bibalani, Ghassem Habibi; Mosazadeh-Sayadmahaleh, Fatemeh (February 2012). "Medicinal benefits and usage of medlar ( Mespilus germanica ) in Gilan Province (Roudsar District), Iran" (PDF). Journal of Medicinal Plants Research. 6 (7): 1155–1159. doi:10.5897/jmpr11.661.
  16. ↑ а б Пераклад Вольгі Сітнік
  17. ↑ «open-arse» — адна са слэнгавых назваў мушмулы
  18. ↑ «pop'rin pear» — гэта скарочаная назва груш з мясцовасці Poperinghe  (англ.) (бел. у Бельгіі, якія формай былі падобныя на мужчынскія геніталіі, таму назву «Poperinghe pear» — грушы з Паперынге абыгрывалі, як «Pop her in» — заклік да сексу.
  19. ↑ Константин ВАСИЛЬЕВ. Падение фиг и сбивание груш с кизиловой мушмулы (англ.)
  20. ↑ Гульня слоў Medler-medlar
  21. ↑ Medlars And Sorb-Apples (англ.)
  22. ↑ Дэвид Герберт Лоуренс. Мушмула и рябина (руск.)

Літаратура правіць

Спасылкі правіць

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Мушмула_германская&oldid=4524047"