Вікіпедыя

Мінскі падшыпнікавы завод

ААТ «Мі́нскі падшы́пнікавы заво́д» (МПЗ) — дзяржаўнае машынабудаўнічае прадпрыемства Беларусі, якое спецыялізуецца на вырабе падшыпнікаў (ад 10 мм да 980 мм). Знаходзіцца ў горадзе Мінску. Колькасць персаналу — каля 2 000 чалавек. Агульная вытворчая плошча — звыш 380 000 м².

Мінскі падшыпнікавы завод
Тып адкрытае акцыянернае таварыства
Заснаванне 20 мая 1948 (75 гадоў таму)
Заснавальнікі Савет міністраў СССР
Размяшчэнне Мінск, Беларусь, Заводскі раён, вул. Жылуновіча, д. 2[1]
Ключавыя постаці Анатоль Савянок, Сяргей Мароз[2]
Галіна прамысловасць
Прадукцыя падшыпнік, ролік, свердзел
Абарот ▼50,056 млн рублёў (2018 год; 24,534 млн $)
Аперацыйны прыбытак ▼-9,012 млн рублёў (2018 год; -4,417 млн $)
Чысты прыбытак ▼-9,012 млн рублёў[3] (2018 год; -4,417 млн $)[4]
Колькасць супрацоўнікаў 2000 (2021 год)
Аўдытар ТАА «Эрудыт» (Мінск)
Матчына кампанія «Беларускі металургічны завод» (Жлобін)
Сайт mpz.com.by

Заснаваны ў маі 1948 года ў якасці Дзяржаўнага падшыпнікавага завода № 11.

На 2021 год уваходзіў у 10-ку найбольшых прадпрыемстваў Беларусі. Налічваў каля 2000 супрацоўнікаў. Займаў звыш 38 гектараў у Заводскім раёне Мінска. Выпускаў звыш 600 мадэляў падшыпнікаў пад таварным знакам МПЗ ад 1 см прамерам і 10 грамаў вагой да 98 см прамерам і да 880 кг вагой. Вырабляў каля 70 % канструктыўных груп падшыпнікаў, якія існавалі ў свеце. За 2020 год вырабілі звыш 5 млн падшыпнікаў, з якіх 40 % новых узораў 2010-х гадоў. Доля ролікавых сферычных 2-радных падшыпнікаў склала 65 % продажаў і каля 90 % паставак за мяжу ў больш як 20 краін. Асноўнымі пакупнікамі былі прадпрыемствы 7 галін прамысловасці — машынабудаўнічай, горназдабывальнай, металургічнай, энергетычнай, будаўнічай, нафтагазавай і абароннай. Прадпрыемства ўваходзіла ў Міжрэспубліканскі саюз вытворцаў падшыпнікаў (Расія)[5]. Мінскі падшыпнікавы завод меў станцыю выпрабавання падшыпнікаў з лабараторыяй на 60 выпрабавальных машын ВНІПП мадэляў 537 і 542—545. Гэта дазваляла выпрабаваць падшыпнікі карданных валаў, аўтамабільніх ступіцаў, рухавікоў і вадзяных насосаў на вібрацыю і шум[6]. Для патрэб супрацоўнікаў завод меў аздараўляльны летнік і буфет, 2 сталовыя і 3 інтэрнаты[7].

Вырабы і паслугі Правіць

На 2021 год Мінскі падшыпнікавы завод вырабляў 77 узораў ролікаў і 788 узораў падшыпнікаў, у тым ліку:

  • 661 ролікавы (85 %) — 491 радыяльны сферычны 2-радны (62 %), 116 радыяльных ігольчатых, 12 радыяльна-ўпорных канічных, па 9 упорна-радыяльных сферычных і ўпорных, 7 радыяльных цыліндрычных, 5 радыяльных 1-радных тараідальных, 4 упорна-радыяльныя сферычныя 1-радныя і 3 радыяльныя сферычныя 2-радныя;
  • 90 шарыкавых — 62 радыяльных, 15 упорна-радыяльных і 13 радыяльна-ўпорных;
  • 37 шарнірных[8].

Таксама на заводзе выпускалі: прывадныя ролікавыя ланцугі для трактароў, дэталі ровараў, свердзелы, мэблевую фурнітуру, адкрывалкі бляшанак і пляшак[9], а таксама дэталі для чыгуначнага палатна[10], пакоўку і раскатныя кольцы[11]. Урэшце МПЗ аказваў праз сваю лабараторыю, выпрабавальню і цэх перавозак паслугі: хіміка-спектральнага аналізу металаў; вымярэння ўнутраных зазораў, дакладнасці кручэння і геаметрычнай дакладнасці падшыпнікаў; вымярэння рэшткавай намагнічанасці і шурпатасці паверхні; памераў і норм дакладнасці ролікаў, лінейных памераў для ўнутраных і вонкавых паверхняў; пасажырскіх перавозак мікрааўтобусамі і грузаперавозак да 40 тонаў, здачы ў наём аўтавышкі, аўтакрана, пагрузчыка і экскаватара[12].

Збытавая сетка Правіць

На 2021 год Мінскі падшыпнікавы завод меў 25 гандлёвых прадстаўнікоў у 36 гарадах 16 краінаў:

Гісторыя Правіць

 
Галоўная прахадная «Мінскага падшыпнікавага завода» (лістапад 2019 года)

17 мая 1948 года Савет міністраў СССР ухваліў Пастанову № 5959-РС «Аб будаўніцтве падшыпнікавага завода № 11 у г. Мінску». 20 мая 1948 года міністр аўтамабільнай і аўтатрактарнай прамысловасці СССР Г. С. Харламаў падпісаў Указ № 77, якім прадпісаў «у дэкадны тэрмін утварыць і накіраваць камісію для выбару пляцовак пад будаўніцтва падшыпнікавага завода № 11 у г. Мінску». Завод прызначаўся для забеспячэння падшыпнікамі грузавікоў «Мінскага аўтамабільнага завода» і трактароў «Беларус». У красавіку 1950 года ў Красным урочышчы на ўскрайку Мінска пачалі ўзводзіць завод. 13 жніўня 1951 года майстарка Л. Ф. Арлова сабрала першы беларускі падшыпнік пад таварным знакам «ДПЗ-11»[15]. У снежні 1956 года на прадпрыемстве стварылі газету «Адзінаццаць»[16]. 7 верасня 1960 года на заводзе выпусцілі 100-мільённы падшыпнік.

У 1962—1977 гадах уведзены ў дзеянне вытворчыя карпусы № 2, 3, 4 (з блокамі цэхаў), цэхі: тэрмічны, літых сепаратараў, інжынерна-бытавы, лабараторна-бытавы. 16 верасня 1969 года ў 2-м корпусе ўвялі ў дзеянне цэх ролікавых сферычных падшыпнікаў. У 1975 годзе ўпершыню ў свеце правялі звышглыбокае бурэнне турбабурамі з падшыпнікамі «ДПЗ-11». 21 мая 1975 года Галоўны камітэт Выстаўкі дасягненняў народнай гаспадаркі СССР узнаградзіў «ДПЗ-11» дыпломам 1-й ступені за ўкараненне электракаагуляцыйных збудаванняў для ачысткі прамысловых сцёкавых вод, а распрацоўшчыкаў — залатым, сярэбраным і бронзавым медалямі[15]. Да 1977 года ўвялі ў дзеянне карпусы № 2, 3 і 4 з 4-ма цэхамі: тэрмічны, літых сепаратараў, інжынерна-побытавы і лабараторна-побытавы[17]. 13 лютага 1982 года на заводзе выпусцілі мільярдны падшыпнік. У 1987 годзе выпусцілі рэкордныя 55,5 млн падшыпнікаў[15].

У 1995 годзе стварылі ўчастак пластмасавых і гумава-тэхнічных вырабаў[17]. 25 снежня 1995 года завод перайменавалі ў арэнднае прадпрыемства «Мінскі падшыпнікавы завод» (МПЗ). Таксама ў 1995 годзе сабралі 1-ы буйнагабарытны падшыпнік 3680 вагой 637 кг для «Крыварожскага горна-ўзбагачальнага камбіната акісленых руд» (Днепрапятроўская вобласць, Украіна)[15]. На 1999 год МПЗ выпускаў шарыкавыя, ролікавыя і шарнірныя падшыпнікі, мэталарэзныя станкі і кантрольныя вымяральнікі[17]. 10 лютага 2000 года прадпрыемства пераўтварылі ў адкрытае акцыянернае таварыства. У сакавіку 2000 года адкрылі замежнае прадстаўніцтва ў Маскве (Расія).

Да пачатку 2010-х гадоў аб’ёмы вытворчасці скараціліся да 5-6 млн штук у год. У 2013 годзе МПЗ увайшоў у склад холдынгу «Беларуская металургічная кампанія», якім кіраваў «Беларускі металургічны завод» (Жлобін, Гомельская вобласць)[15]. У 2010—2013 гадах для змяншэння выдаткаў газу і электраэнергіі перааснасцілі кавальска-нарыхтоўчае і тэрмічнае абсталяванне завода на 70 млн долараў. У 2013 годзе пачаліся пастаўкі падшыпнікаў у Польшчу і Турцыю[18]. 4 чэрвеня 2015 года на беларуска-індыйскім форуме МПЗ заключыў дагавор на пастаўку падшыпнікаў у Індыю на 1 млн долараў[19]. У жніўні 2015 года ў 1-м корпусе запусцілі кольцараскатны ўчастак з лічбавым праграмным кіраваннем (ЛПК) і адпальвальным агрэгатам з поўначы Італіі (край Венета). У 2016 годзе ўсталявалі 29 і асучаснілі 16 прыбораў для вытворчасці ролікасферычных падшыпнікаў. У выніку замены газавыя награвальныя печы абсталявалі аўтаматычнай загрузкай і выгрузкай. Укаранілі загартовачна-адпускныя агрэгаты і звышфінішаванне кольцаў падшыпнікаў. 21 ліпеня 2017 года адкрылі аўтаматычную лінію загатовак кольцаў прамерам ад 22 да 60 см[15].

У 2018 годзе 77 % вырабаў паставілі за мяжу, пераважна ў Расію. Аб’ёмы вытворчасці ў параўнанні з 2010 годам упалі яшчэ ў пяць разоў і ў 2018 годзе склалі 1 млн 57 тысяч штук[20].

На ліпень 2019 года прадпрыемства налічвала каля 1800 супрацоўнікаў[21]. 28 снежня 2020 года ўвялі ў дзеянне газанагравальную печ, што стала апошнім 41-м прыборам у мадэрнізацыі коштам 44 млн еўра з 2010 года[22]. 21 студзеня 2021 года МПЗ адгрузіў у Германію 4 падшыпнікі для шахтавых вентылятараў коштам 55 300 еўра[23].

12 траўня 2023 года Украіна ўвяла санкцыі супраць завода[24].

Кіраўнікі Правіць

  • Георгій Кармілкін (20 красавіка 1949 — 1952)
  • Пётр Яшчарыцын (1952—1962), акадэмік і доктар тэхнічных навук
  • Іван Гаўрылаў (1962—1968)
  • Аркадзь Высоцкі (1968—1988)
  • Анатоль Зінкевіч (1988—1991)
  • Анатоль Цыгалаў (1991—1994)
  • Валерый Пенза (1994—2004)
  • Віктар Можджэр (2005 — 22 снежня 2009)
  • Аляксандр Лабусаў (22 снежня 2009 — 2016)
  • Мікалай Анціпаў (2016 — кастрычнік 2019)[15]
  • Анатоль Савянок (з кастрычніка 2019 года)[22]

Цікавыя факты Правіць

  • Вуліцы каля падшыпнікавага завода маюць неафіцыйную назву «мікрараён Шарыкі»[25][26][27].

Зноскі

  1. ↑ Кантакты(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  2. ↑ Кіраўніцтва(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  3. ↑ Мікалай Анціпаў, М.В. Горбікава. Інфармацыя пра акцыянернае таварыства і яго дзейнасць на 1 студзеня 2019 года(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (9 красавіка 2019). Праверана 3 жніўня 2021.
  4. ↑ Сярэднеўзважаны курс беларускага рубля ў адносінах да замежных валют на валютным рынку Рэспублікі Беларусь за 2018 год (2,0402 за долар), Нацыянальны банк Беларусі (2019). Праверана 3 жніўня 2021.
  5. ↑ Аб прадпрыемстве(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  6. ↑ Станцыя для выпрабавання падшыпнікаў(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  7. ↑ Сістэма падрыхтоўкі кадраў(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  8. ↑ Падшыпнікі(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  9. ↑ Тавары народнага спажывання(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  10. ↑ Тавары вытворча-тэхнічнага прызначэння(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  11. ↑ Пакоўкі(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 4 жніўня 2021.
  12. ↑ Паслугі вытворча-тэхнічнага прызначэння(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  13. ↑ а б Распаўсюднікі ў далёкім замежжы(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  14. ↑ Распаўсюднікі ў СНД(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  15. ↑ а б в г д е ё Гісторыя(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  16. ↑ Газета «Адзінаццаць»(руск.), ААТ «Мінскі падшыпнікавы завод» (2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  17. ↑ а б в БелЭн, 2000
  18. ↑ Мінскія падшыпнікі пашыраюць геаграфію, Белтэлерадыёкампанія (12 жніўня 2013). Праверана 3 жніўня 2021.
  19. ↑ МПЗ паставіць у Індыю падшыпнікаў на $1 млн, Газета «Звязда» (4 чэрвеня 2015). Праверана 4 жніўня 2021.
  20. ↑ Недостигаемые рекорды. Сколько тракторов, станков и велосипедов мы потеряли за годы независимости (руск.)(недаступная спасылка). TUT.by (27 студзеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 14 снежня 2020. Праверана 28 студзеня 2020.
  21. ↑ Марыя Дадалка. Чым жывуць завадчане // Мясцовае самакіраванне. — 19 ліпеня 2019. — № 29 (514). — С. 2.
  22. ↑ а б На МПЗ завяршылі дзесяцігадовую праграму тэхпераўзбраення, Беларускае тэлеграфнае агенцтва (28 снежня 2020). Праверана 3 жніўня 2021.
  23. ↑ Мінскі падшыпнікавы завод выйшаў на рынак Германіі, БелТА (21 студзеня 2021). Праверана 3 жніўня 2021.
  24. ↑ Камбайны «Гомсельмаша» больш не паедуць ва Украіну. Новы Час (12 мая 2023).
  25. ↑ Городской фольклор Минска: «бигуди», «гарлем», «помойка» и другое Архівавана 18 верасня 2021. // Інтэрфакс
  26. ↑ Районы, кварталы: Партизанский проспект от площади Ванеева до «Автозаводской» // Onliner.by
  27. ↑ Январский Минск. Часть 2 // Жывы журнал

Літаратура Правіць

Спасылкі Правіць

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Мінскі_падшыпнікавы_завод&oldid=4533770"