Грозава

Грозава
Краіна	Беларусь
Вобласць	Мінская
Раён	Капыльскі
Сельсавет	Грозаўскі
Каардынаты	53°10′16″ пн. ш. 27°20′03″ у. д.HGЯO
Насельніцтва	427 чалавек (2010)
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 1719
Аўтамабільны код	5
	Грозава на Вікісховішчы

Гро́зава^[1] (трансліт.: Hrozava, руск.: Грозово) — аграгарадок у Капыльскім раёне Мінскай вобласці, каля ракі Вужанка. Уваходзіць у склад Грозаўскага сельсавета. Насельніцтва 427 чал. (2010). Знаходзіцца за 18 км ад Капылю, за 25 км ад чыгуначнай станцыі Цімкавічы; на аўтамабільнай дарозе Узда — Старыца.

Грозаў — даўняе мястэчка гістарычнай Случчыны. У 1920 жыхары Слуцкага павета сфарміравалі Грозаўскі полк войска Беларускай Народнай Рэспублікі, які ўдзельнічаў у Слуцкім збройным чыне.

НазваПравіць

Тапонім «Грозаў»^[2] утварыўся ад імя Гроза^[3]. Традыцыйная назва за савецкім часам была зменена на Грозава^[4].

ГісторыяПравіць

Упершыню Грозаў упамінаецца ў 1-й пал. ХVІ ст. як вёска Слуцкага княства, уладанне Алелькавічаў. У 1582 існавалі аднайменныя сяло, фальварак і шляхецкая ўласнасць. У другой пал. ХVІ — 1-й пал. ХVII ст. мясцовасць знаходзілася ва ўладанні Валадковічаў, якія заснавалі тут 2 праваслаўныя царквы і мужчынскі манастыр Святога Міколы (усе ў юрысдыкцыі Кіеўскай грэчаска-каталіцкай мітраполіі). Паводле інвентару 1650, існавалі аднайменныя двор (4 жылыя дамы і 5 гаспадарчых пабудоў) і фальварак, былі бровар, млын і гумнішча

У другой пал. ХVII ст. Грозаў перайшоў да Радзівілаў. На 1690 тут было 66 двароў. У ХVIII ст. Грозаў знаходзіўся ва ўладанні Незабытоўскіх, за якімі атрымаў статус мястэчка. У 1791 мясцовасць увайшла ў склад Случарэцкага павета.

Сядзіба Мержыеўскіх. Н. Орда, 1864

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Грозаў апынуўся ў складзе Расійскай імперыі, дзе стаў цэнтрам воласці Слуцкага павета Мінскай губерні. У розныя часы мястэчка знаходзілася ва ўладанні Межаеўскіх, Вітгенштэйнаў, Гагенлоэ. На 1800 тут было 30 двароў, дзейнічалі 2 драўляныя манастыры (Яна Багаслова з царквой Успення Багародзіцы і Святога Мікалая з аднайменнай царквой) і капліца, працавалі карчма і млын, праводзіліся рэгулярныя кірмашы і штотыднёвыя таргі; на 1845 — 19 двароў. У 1864 з мэтай русіфікацыя края расійскія ўлады адкрылі ў Грозаве народнае вучылішча. На 1870 — 99 двароў, 3 праваслаўныя царквы, касцёл, капліца, 2 яўрэйскія малітоўныя дамы. Гандлёвымі шляхамі Грозаў злучаўся з мястэчкамі Капыль, Бабоўня, Новы Свержань і горадам Нясвіж. На 1886 — 3 праваслаўныя царквы, валасная ўправа, бровар, 3 заезныя двары, 11 крамаў, народнае вучылішча, 2 яўрэйскія школы. Згодна з вынікамі перапісу (1897), у Грозаве было 150 двароў, царква, капліца, пошта, народнае вучылішча, 24 крамы, ганчарны завод, 2 карчмы. У пач. XX ст. 177 двароў. У 1912 працавалі 2-класная сельская і 1-класная народная вучылішча. На 1917 — 188 двароў, вінакурны і медаварны заводы. У Першую сусветную вайну ў лютым — снежні 1918 мястэчка занялі нямецкія войскі, у жніўні 1919 — ліпені і кастрычніку — лістападзе 1920 — польскае войска.

25 сакавіка 1918 згодна з Трэцяй Устаўной граматай Грозаў абвяшчаўся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі, а ў лістападзе 1920 у Слуцку і мястэчку Семежава з беларускай міліцыі Слуцкага павета сфарміраваўся Грозаўскі полк^[5]. Да здушэння паўстання бальшавікамі (4 снежня 1920) улада ў мястэчку кантралявалася сіламі БНР.

На 1921 у Грозаве працавалі спажывецкая таварыства, фельчарскі пункт, 2 школы, вінзавод; на 1923 — 7-гадовая і яўрэйская школы, хата-чытальня, фельчар, 6 рамеснікаў (шаўцы, краўцы, кавалі). 20 жніўня 1924 Грозава стала цэнтрам сельсавета Грэскага раёна, на гэты час тут было 182 двары. 8 ліпеня 1931 мястэчка ўвайшло ў склад Капыльскага раёна (з 12 лютага 1935 да 17 снежня 1956 зноў у Грэскім раёне). У 1930-я ў Грозаве працавалі калгас «Інтэрнацыянал», кавальская, шавецкая, шапачная, прамысловая майстэрні, малаказавод, нафтавы млын, сукнавальня, крупадзёрка, салатопня. 27 верасня 1938 статус паселішча панізілі да вёскі. У Другую сусветную вайну з 29 чэрвеня 1941 да 1 ліпеня 1944 Грозава знаходзілася пад нямецкай акупацыяй.

На 1971 у Грозаве было 189 двароў, на 1997 — 197 гаспадарак, машынны двор, ветэрынарны пункт, сярэдняя школа, дом культуры, бібліятэка, амбулаторыя, пошта, камбінат побытавага абслугоўвання насельніцтва, 5 крамаў. У 2000-я Грозава атрымала афіцыйны статус аграгарадка. На 2007 — 167 гаспадарак, на 2010 — 159.

Мястэчка на старых здымках
Палац, да 1914
Царква, 1917
Царква і местачкоўцы, 1918
Вуліца, да 1939

НасельніцтваПравіць

XVIII стагоддзе: 1763 — 267 чал.^[3]
XIX стагоддзе: 1800 — 166 чал.; 1845 — 97 чал.; 1870 — 376 чал.; 1886 — 156 чал.; 1897 — 861 чал. у мястэчку Грозаў, 41 чал. у маёнтку Грозаў
XX стагоддзе: 1901 — 1032 чал.; 1917 — 1194 чал.; 1924 — 1007 чал.; 1960 — 656 чал.; 1971 — 587 чал.; 1992 — 498 чал.^[6]; 1997 — 481 чал.^[7]
XXI стагоддзе: 2007 — 428 чал.^[8]; 2010 — 427 чал.

ІнфраструктураПравіць

У Грозаве працуюць школа, дашкольная ўстанова, бальніца, 2 бібліятэкі, дом культуры, пошта.

Турыстычная інфармацыяПравіць

Крыж абаронцам БНР

У Грозаве на колішняй плошчы Рынак, каля будынка былога касцёла пастаўлены мемарыяльны крыж у гонар абаронцаў незалежнасці Беларусі.

СлавутасціПравіць

Вінакурня (пач. XX ст.)
Гандлёвыя рады (2-я палова XIX ст.)
Касцёл у Гонар Зняцця Збаўцы з Крыжа (1802; цяпер клуб)
Могілкі яўрэйскія
Палац Мержыеўскіх (2-я палова XVIII ст.)
Дуб-волат — былы батанічны помнік прыроды рэспубліканскага значэння. Узрост каля 200 гадоў.

Страчаная спадчынаПравіць

Манастыр Святога Яна Багаслова
Царква Святога Мікалая

ГалерэяПравіць

Краявіды Грозава
Палац Мержыеўскіх
Былы касцёл
Гандлёвыя рады
Могілкі яўрэйскія

Зноскі

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU). Сустракаецца таксама варыянт Гро́заў, м.
↑ Грозаў // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 1997. — Т. 5: Гальцы — Дагон. С. 447.
↑ ^3,0 ^3,1 Грозава // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. С. 160.
↑ Падарожжы Свабоды: Грозаў. Радыё Свабода (21 лютага 2014).
↑ Грыцкевіч А. Грозаўскі полк //Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. С. 155.
↑ Шаблюк В. Грозава //Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. С. 155.
↑ Грозава // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. С. 161.
↑ Грозава // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. С. 162.

ЛітаратураПравіць

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 1997. — Т. 5: Гальцы — Дагон. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 5), ISBN 985-11-0035-8.
Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. — 464 с.: іл. ISBN 978-985-11-0554-6.
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. — 527 с.: іл. ISBN 985-11-0041-2.
Hrozów // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom III: Haag — Kępy. — Warszawa, 1882. S. 178.

СпасылкіПравіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Грозава

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU). Сустракаецца таксама варыянт Гро́заў, м.

[2] Грозаў // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 1997. — Т. 5: Гальцы — Дагон. С. 447.

[ReferenceA-3] 3,0 ^3,1 Грозава // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. С. 160.

[4] Падарожжы Свабоды: Грозаў. Радыё Свабода (21 лютага 2014).

[5] Грыцкевіч А. Грозаўскі полк //Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. С. 155.

[6] Шаблюк В. Грозава //Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. С. 155.

[7] Грозава // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. С. 161.

[8] Грозава // Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 8, кн. 2. Мінская вобласць / Рэдкалегія: Т. У. Бялова (дырэктар) і інш. — Мн.: БелЭн, 2011. С. 162.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]