Батанічны сад БІН РАН

Батанічны сад Батанічнага інстытута імя У. Л. Камарова РАН (Батанічны сад БІН РАН; былы Імператарскі Батанічны сад) — адзін з найстарэйшых батанічных садоў Расіі, размешчаны на Аптэкарскімі востраве ў Санкт-Пецярбургу. Займае тэрыторыю паміж Аптэкарскай набярэжнай Вялікай Неўкі, набярэжнай Карпаўкі, Аптэкарскім праспектам і вуліцай Прафесара Папова (насупраць электратэхнічнага ўніверсітэта «ЛЭТІ»).

Славутасць
Батанічны сад БІН РАН
руск.: Аптекарский огород руск.: Медицинский огород руск.: Ботанический сад руск.: Императорский Ботанический сад руск.: Императорский Ботанический сад имени Петра Великого руск.: Главный ботанический сад РСФСР руск.: Главный ботанический сад СССР руск.: Главный ботанический сад Академии наук СССР руск.: Ботанический сад Ботанического института имени В. Л. Комарова руск.: Ботанический сад Петра Великого Ботанического института им. В. Л. Комарова РАН
59°58′13″ пн. ш. 30°19′25″ у. д.
Краіна	Расія
Горад	Санкт-Пецярбург
Заснавальнік	Пётр I
Першае згадванне	1713
Дата заснавання	1714
Статус	Аб’ект культурнай спадчыны РФ № 7810392000
Сайт	botsad-spb.com
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Аранжарэі і кветнік

У музеі батанічнага саду

Трапічная аранжарэя

Батанічны сад адміністрацыйна падпарадкоўваецца Батанічнаму інстытуту імя У. Л. Камарова, з’яўляецца яго аддзелам, і ўваходзіць, такім чынам, у структуру Расійскай акадэміі навук.

Калекцыя размешчанага на тэрыторыі саду Батанічнага музея імя У. Л. Камарова налічвае звыш 80 тысяч узораў. Экспазіцыя музея прысвечана расліннасці Зямлі, гісторыі і эвалюцыі раслін, раслінным рэсурсам Расіі, узаемаадносінам раслін і чалавека.

Гісторыя саду

Сад у XVIII стагоддзі

Батанічны сад у Санкт-Пецярбургу вядзе сваю гісторыю ад Аптэкарскага саду, або Аптэкарскага агарода. Аптэкарскія сады ў Расіі ладзіліся з часоў Міхаіла Фёдаравіча для ўтрымання аптэк казённых і палявых; пры Аляксею Міхайлавічу было 3 аптэкарскія сады.

Першы (не захаваўся) падобны сад у Санкт-Пецярбургу быў разведзены на цяперашняй Вялікай Охце, паблізу развалін крэпасці Ніеншанц. Існавалі таксама Аптэкарскія агароды на Мойцы. Указам 11 (22) лютага 1713 года Пётр I загадаў заснаваць Аптэкарскі сад на адным з астравоў, якія ляжаць паблізу Санкт-Пецярбурга — Вароніным. У сувязі з гэтым пасля востраў пачаў называцца Аптэкарскім.

Галоўнай мэтай было развядзенне лекавых траў. Паступова тэрыторыя саду пашыралася за кошт пакупкі і далучэння да яго асобных участкаў. Пры Кацярыне II сад меў у даўжыню 300, а ў шырыню 200 сажняў (гэта значыць 640 на 425 метраў); быў пабудаваны вялікі драўляны дом, у якім жыў прафесар батанікі, а летам — прэзідэнт Медыцынскай калегіі. У той час тут старанна разводзілі «тунгускі чаёк» (Spiraea ulmaria L.) — лічылася, што гэта — цудоўны патагонны сродак пры прастудных і ліхаманкавых хваробах.

Сад заўсёды знаходзіўся ў цеснай сувязі з дакторскімі і навучальнымі ўстановамі сталіцы, служачы ім дапаможнікам пры выкладанні батанікі; тут чыталі лекцыі батанікі: Буксбаўм — першы батанік-спецыяліст, які кіраваў садам, які здзейсніў некалькі экскурсій па Расіі і ўзбагаціў аптэкарскімі гадавальнікі першымі рэдкімі відамі рускіх раслін, Фішэр, Сігезбек, Рудольф, Стэфан і іншыя; яны ж і кіравалі садам, які быў разведзены архіатэрам Блюментростом. Тут таксама працаваў Гаспар Фохт, запрошаны ў сталіцу Пятром ў 1718 годзе і гадаваўшый сады Гадовы і Аптэкарскі.

Побач з Садам было адкрыта вучылішча для дзяцей канцылярскіх служыцеляў Медыцынскай калегіі, першым дырэктарам якой быў штаб-лекар Парпура, пад вядзеннем якога знаходзілася таксама зноў заснаваная медыцынская друкарня (пасля друкарня Міністэрства ўнутраных спраў).

Сад у XIX стагоддзі

Перабудова пры Аляксандры I

У 1823 годзе Аптэкарскі сад, з прычыны нястачы сродкаў (12 000 рублёў асігнацыямі ў год), знаходзіўся ў жаласным стане. Ён меў два аддзела: медыцынскі і батанічны, але лік раслін апошняга было невялікі — не больш за 1 500 відаў, і пры гэтым ніякіх навуковых калекцый і дапаможнікаў. У гэты час на яго звярнуў увагу кіраўнік Міністэрствам унутраных спраў граф Віктар Паўлавіч Качубей і задумаў пераўтварыць сад, зрабіўшы яго не толькі месцам гадоўлі лекавых траў, але, галоўным чынам, месцам навукі.

Распрацоўка плана перабудовы саду была даручана прафесару Ф. Б. Фішэру, які і прадставіў гэты праект імператару Аляксандру Паўлавічу.

22 сакавіка 1823 года выйшла Найвысокі загад змяніць будову саду згодна з прадстаўленаму плану, а менавіта: злучыць абодва аддзела — медыцынскі і батанічны — у адзін сад, перабудаваць і палепшыць будынак, нарэшце, перайменаваць Аптэкарскі сад у Імператарскі Батанічны сад.

Кіраванне новым садам было даручана Фішэру. Неўзабаве пасля гэтага для заняцця пасады старэйшага садоўніка прыбыў з Лондана Ф. Г. Фальдерманн.

Працягваючы займацца развядзеннем аптэкарскіх траў, Імператарскі Батанічны сад меў з тых часоў галоўнаю мэтай навуковую дзейнасць, для чаго ён набываў на асігнаваныя яму грошы расліны жывыя і ў сухім выглядзе, насенне, заводзіў бібліятэку, музей. Акрамя таго, Сад служыў месцам навучання садоўніцтву і гародніцтву садовых вучняў, а таксама меў аддзяленне для практычных заняткаў студэнтаў.

Першая грашовая дапамога была Найвысока падаравана ў дзень адкрыцця Садка ў памеры 100 000 рублёў асігнацыямі; на гэтыя грошы былі набыты жывыя расліны з калекцый, якія знаходзіліся ў Санкт-Пецярбургу і яго ваколіцах. У гэты ж час, які прыбыў з Лондана старэйшы садоўнік Фальдерманн прывёз адтуль значную калекцыю жывых раслін. У 1823 годзе ў садзе ўжо ўтрымлівалася каля 15 000 жывых раслін.

Пераўтварэнні пры Мікалаі I

30 сакавіка 1830 года выйшла загад Мікалая I перадаць Батанічны сад з Міністэрства ўнутраных спраў у падпарадкаванне Міністэрства Імператарскага двара. З гэтым пераходам штогод выдаецца сума павялічылася амаль удвая (123 000 рублёў асігнацыямі), асабісты склад Саду быў павялічаны яшчэ ў 1829 годзе. З павелічэннем сродкаў галоўная ўвага Саду была накіравана на пераслед навуковых мэтаў, якіх у папярэдні перыяд даводзілася надаваць так мала часу. З тых часоў было адменена абавязацельства задавальняць спецыяльным патрэбах Медыцынскай акадэміі: лекцыі дырэктара Саду для студэнтаў Медыка-хірургічнай акадэміі былі скасаваныя, развядзенне аптэкарскіх траў спачатку зменшана, а затым і зусім спынены. Але ў той жа час пакінута права карыстацца калекцыямі саду розных навучальных установах сталіцы, у тым ліку Пецярбургскім універсітэтам.

План сада в 1843 годзе.

У другі перыяд сваёй дзейнасці Батанічны сад дасягнуў такога развіцця ва ўсіх сваіх частках, што ў 1843 годзн з’явілася патрэба ў змене штата, прычым асабісты склад саду павялічыўся увядзеннем двух новых навуковых пасад: фізіёлага і кансерватара, і акрамя таго, дададзена некалькі садоўнікаў. Пры такім змене і грашовыя сродкі спатрэбілася павялічыць; з 1 студзеня 1843 года Найвысока трэба было на штогадовы расход саду 54 045 рублёў срэбрам.

5 красавіка 1850 года Фішэр быў звольнены ад пасады дырэктара Саду, якую з лютага 1851 года заняў Карл Мэер, які стаяў на чале Саду да сваёй смерці 13 лютага 1855 года. У той жа час са смерцю князя П. М. Валконскага ў 1852 годзе Батанічны сад, застаючыся па-ранейшаму ў ведамстве Міністэрства двара, быў даручаны міністру надзелаў і кіраўніку кабінетам імператара, графу Л. А. Пероўскаму, а па смерці яго ў 1855 годзе загадванне Садам было ўскладзена на обер-гофмейстара барона П. К. Меендорфа. У тым жа годзе, пасля смерці К. А. Меера, абавязкі дырэктара Саду былі падзеленыя паміж двума асобамі: адміністрацыйная, гаспадарчая і лікаводная часткі даверылі асабліваму чыноўніку, які не залежыць ад дырэктара, са званнем таварыша дырэктара, затым гэтая пасада стала называцца кіраўніком садам; яе заняў 28 красавіка 1855 года барон К. К. Кістэр, а з 20 верасня таго ж года абавязкі дырэктара па навуковай і садовай часткі былі ўскладзены на Э. Л. Рэгель, які заставаўся ў гэтым званні да скасавання пасады кіраўніка садам у снежні 1866 года.

Пераўтварэнні ў другой палове XIX стагоддзя

24 ліпеня 1863 года ўказам Аляксандра II было загадана перадаць Імператарскі Батанічны сад з ведамства Міністэрства двара ў вядзенне Міністэрства дзяржаўных маёмасцяў; далей, працягваючы назвацца Імператарскім, складацца пад заступніцтвам і папячэннем яго Імператарскай высокасці вялікага князя Мікалая Мікалаевіча і мець пастаянныя зносіны з Імператарскай акадэміяй навук і навукова-практычнымі батанічнымі ўстановамі Імперыі для дасягнення істотнай мэты саду — развіцця яго адпаведна патрабаванням навукі і ва ўжыванні яе да практычнага садоўніцтву. Паступіўшы ў Міністэрства дзяржаўных маёмасцяў, Сад яшчэ некаторы час утрымліваў ранейшы штат; толькі 8 лістапада 1866 года быў зацверджаны ў выглядзе вопыту на тры гады новы штат, і разам з тым падараваныя Садзе адмысловыя «Правілы для дзеянняў Імператарскага Санкт-Пецярбургскага Батанічнага Саду і кіравання ім». Па новаму штату, канчаткова зацверджаным 17 сакавіка 1870 года, колькасць навуковых дзеячаў Саду было павялічана, але пры гэтым агульная штатная сума засталася тая ж, што ў 1843 годзе, з прыбыткам да яе толькі дадатковых сум, выдадзеных да 1863 года, і складалася з 60 903 рублёў срэбрам.

Неўзабаве пасля паступлення Саду ў вядзенне Міністэрства дзяржаўных маёмасцяў кіраванне ім было часова даручана Рудольфу Эрнеставічу Траўтфетэру, зацверджаным у 1864 годзе ў званні загадчыка Садам, а ў 1866 годзе, згодна з палажэннем новага штата, дырэктарам.

Навуковыя заняткі, якія прынялі вялікія памеры, патрабавалі спецыялістаў, для чаго замест ранейшага дырэктара па навуковай і садовай частцы, былі заснаваныя тры пасады галоўных батанікаў, занятыя Рэгелем, Сяргеем Мацвеевічам Разанавым, які памёр у 1870 годзе, і Максімовічам. У 1870 годзе зацверджаны на пасадзе малодшага кансерватара пры музеі і лабараторыі Аляксандр Фёдаравіч Баталін. Далей быў заснаваны пры садзе асаблівы савет для абмеркавання спраў па навуковай і тэхнічнай частцы. Членамі савета, акрамя дырэктара і галоўных батанікаў, былі прызначаныя: апекуном і заступнікам Саду — Н. А. Скалон, а ад Імператарскай акадэміі навук — Ф. І. Рупрэхт і Максімовіч.

Яшчэ адно з важных пераўтварэнняў у кіраванні Саду складалася ў тым, што з гэтага часу сталі наймаць толькі вольных садоўнікаў, а што не належаць да прыдворна-служыцельскаму званні, як тое было раней. З павелічэннем і развіццём дапаможнікаў ўзрастала таксама і навуковая дзейнасць Саду. Хоць з 1864 года Сад не быў у стане адпраўляць на свае сродкі падарожнікаў, тым не менш калекцыі жывых раслін, а галоўнае гербарыі дастаўляліся асобамі, вандраваўшымі па даручэнні іншых навукоўцаў таварыстваў і бралі на сябе працу збіраць калекцыі і для Батанічнага саду.

Так, А. К. Бекер, пражываючы ў Сарэпце, штогод рабіў падарожжа ў Прыволжскія стэпы, Дагестан, Туркменістан і іншыя краіны. З 1869 года Батанічны сад пачаў атрымліваць калекцыі ад вядомага вандроўцы па Амерыцы — Венядзікта Рэцля. М. А. Северцаў — начальнік Туркестанскай экспедыцыі — даставіў Саду значную колькасць раслін і насення. М. М. Пржэвальскі, адправіўшыся ў 1871 годзе ў Манголію, прапанаваў Садзе свае паслугі для збору насення і раслін. Шмат яшчэ і іншых асоб працавала на карысць Саду.

У 1873 годзе Сад адсвяткаваў 50-гадовую гадавіну свайго існавання. Навуковыя калекцыі Саду знаходзіліся ў той час у такім добрым стане, што ён мог прыняць удзел у Венскай сусветнай выставе, куды ў якасці эксперта па садоўніцтву быў пасланы галоўны батанік Рэгель. У наступныя гады Сад удзельнічаў ва ўсіх выставах садоўніцтва, на якіх атрымліваў неаднаразова пахвальныя лісты і медалі.

У 1875 годзе адбылася важная перамена ў асабістым складзе Саду — дырэктар Саду, тайны саветнік Траутфеттер, па разладжанаму здароўю і згодна з прашэнні быў звольнены ад службы; яго месца заняў галоўны батанік Саду Рэгель, а малодшы кансерватар Баталін перамешчаны на пасаду загадчыка біялагічнай лабараторыі Саду. У 1876 годзе памёр старэйшы кансерватар п. П. Глен, пасаду якога ў 1877 годзе была занятая малодшым кансерватарам І. Ф. Шмальгаузенам.

Для выпрабаванні ўсходжасці насення і вызначэння прыдатнасці іх 15 снежня 1877 года па пачыну Баталіна, які да таго часу быў прызначаны галоўным батанікам, пры біялагічнай лабараторыі была адкрыта станцыя, куды кожны жадаючы за пэўную плату мог прыносіць насенне для даследаванні іх. Станцыя была створана па тыпу першай у свеце Насеннай кантрольнай станцыі Ф. Нобэ (de:Friedrich Nobbe, Тарант, Германія). З дапамогай прафесара Ноббе Баталін за свой кошт набыў прыборы для вызначэння ўсходжасці насення. З 1 студзеня 1878 года станцыя прыступіла да працы.

З падарожнікаў, якія працавалі для Саду ў 1877 годзе, трэба адзначыць А. Регель, які адправіўся ў Семірэчанскі край, і натураліста Уоллеса, які сабраў калекцыі ў розных месцах трапічнай Амерыкі.

У 1879 годзе ў асабістым складзе Саду адбылося змяненне: старэйшы кансерватар Саду Шмальгаузен пакінуў гэтую пасаду, будучы абраны экстраардынарным прафесарам батанікі ў Кіеўскі універсітэт; месца старэйшага кансерватара заняў памочнік дырэктара Дэрпцкага батанічнага саду — К. Ю. Вінклер.

Працягваючы штогод выдаваць сродкі на навуковыя падарожжы, Сад узбагачаўся новымі калекцыямі аддаленых краін. З ліку набыткаў трэба паказаць на багатую калекцыю мангольскіх і кітайскіх раслін, сабраную ганаровым членам Саду М. М. Пржэвальскім ва ўнутраных абласцях Кітая.

У кастрычніку 1888 года Сад пазбавіўся аднаго з стараннейшых сваіх дзеячаў М. М. Пржэвальскага, які памёр 20 кастрычніка ў Караколе, падчас свайго пятага падарожжа па Цэнтральнай Азіі. Неўзабаве пасля таго, 12 студзеня 1889 года, памёр ганаровы член Саду Е. Р. фон Траутфеттер, а ў пачатку 1891 года Батанічны сад пазбавіўся аднаго з самых буйных сваіх супрацоўнікаў, К. І. Максімовіча, які сваімі даўгагадовымі падарожжамі і апрацоўкай гербарыяў Усходняй і Цэнтральнай Азіі саслужыў Садзе вялікую службу.

20 красавіка 1892 года дырэктарам Саду быў прызначаны Аляксандр Фёдаравіч Баталін, ён быў першым рускім (не замежнікам) яго дырэктарам. З 1893 года ў Батанічным садзе было арганізавана чытанне публічных лекцый на батанічныя тэмы. У 1894 годзе ў Садзе была адкрыта ніжэйшая школа садаводства і пачалася капітальная перабудова шэрагу аранжарэй, у Міжнароднай выставе пладаводства ў Санкт-Пецярбургу. У 1896 годзе Сад прыняў удзел ва Усерасійскай выставе ў Ніжнім Ноўгарадзе.

Аддзелы Саду

Гербарная калекцыя

Пры заснаванні Саду ніякага гербарыя ў ім не было, і першым набыццём па гэтай частцы быў сібірскі гербарый ветэрынарнага лекара В. В. Гаупта, заключаць у сабе да 1 000 відаў; у наступныя гады было набыта шмат іншых гербарыяў з розных краін, у тым ліку калекцыя сухіх раслін прафесара Эшшольца, сабраная падчас кругасветнага плавання. Штогод гербарый Саду папаўняўся новымі калекцыямі, дасылаемымі сюды падарожнікамі, адправляўшыміся з навуковымі мэтамі ў розныя краіны, для чаго даваліся сродкі з сум, атрыманых Садам. Акрамя таго, Сад атрымаў два вельмі каштоўных гербарыя: адзін з іх паднесены імператару Аляксандру II у 1855 ўдавой нябожчыка дырэктара Саду Фішэра; іншы гербарый ахвяравала ўдавой былога прафесара Дэрпцкага універсітэта Ледэбура; апошні гербарый важны як каментар вядомага сачыненні Ледэбура «Flora Rossica» і паслужыў падставай адной з самых важных у навуковым дачыненні да калекцый Саду — Рускага Гербарыя.

Маса іншых багатых гербарыяў набывалася пастаянна, пакуль у 1856 годзе, згодна з распараджэннем графа Л. А. Перовского, а па яго смерці — барона П. К. Мейендорфа, купля гербарыяў не была забароненая. Яны трымаліся таго меркавання, што Сад галоўнае ўвагу павінен звяртаць на культуру дэкаратыўных раслін, патрабаванне якіх было вельмі вяліка, на прыладу для гэтай мэты асаблівых аранжарэй, а адпаведна з гэтым патрабавалася павялічыць лік садоўнікаў. Нягледзячы на такія новаўвядзенні, гербарый працягваў павялічвацца, але расліны здабываліся шляхам абмену на дублеты, якія былі ў Садзе. У 1864 годзе міністр дзяржаўных маёмасцяў А. А. Зялёнай зноў дазволіў куплю сухіх раслін. Такім чынам гербарый Саду хутка павялічваўся не толькі колькасна, але і якасна, і ў канцы XIX стагоддзя быў адным з найшырэйшых і найкаштоўнейшых у свеце.

Вялікая колькасць атрымліваюцца штогод гербарыяў, мноства іншых спраў па Садзе і невялікая колькасць вучоных батанікаў, якія маглі распрацоўваць гербарый — усё гэта перашкаджала дакладнаму вядзенню гэтай справы, так што да 1857 года гербарый быў разрознены, і толькі потым пачалася ўзмоцненая праца па сартаванні сухіх раслін.

Самыя вялікія калекцыі Саду — зёлкі Фішэра, Ледебура, Мертенса, Стэфана, Шумахера — і іншыя калекцыі меншага аб’ёму былі злучаныя ў адзін галоўны, або агульны, гербарый (лац.: herbarium generaleherbarium generale) па сістэме Эндліхера. Для зручнасці карыстання гербарыем ад агульнай былі аддзеленыя наступныя 3 гербарыя:

• Садовы гербарый (лац.: herbarium hortenseherbarium hortense), заключваўшы ў сабе расліны, разведзеныя ў Садзе
• Рускі гербарый (herbarium rossicum), у аснове якога пакладзены гербарый Ледэбура
• Гербарый раслін Санкт-Пецярбургскай губерні (herbarium Petropolitanum).

Акрамя гэтых чатырох гербарыяў ў 1865 годзе К. І. Максімовіч прыступіў да распрацоўкі флоры Японіі, склалаўшай пяты гербарый — японскі (лац.: herbarium japonicumherbarium japonicum).

Музей Саду

Адначасова з пашырэннем гербарыя павялічваўся і музей Саду, у якім захоўваліся прадметы расліннага царства, якія не могуць утрымлівацца ў паперы. Усе прадметы музея размеркаваны на 5 калекцый: карпологическую, ксілалагічную, або дэндралагічную, анатамічную, выкапняў раслін і, нарэшце, прадметаў па прыкладной батаніцы.

Асабліва цікавая была калекцыя Амурскага краю, якая складалася з 700 выкапнёвых раслін, набытая ў 1864 годзе у . Ф. Б. Шміта; таксама немалаважнае значэнне меў збор старажытных свайных пабудоў у Швейцарыі, атрыманае ад Месікомера ў 1865 годзе.

Музей знаходзіўся спачатку пад вядзеннем Фішэра, затым пераходзіць да іншых асобам і, нарэшце, у 1870 годзе кансерватарам музея быў прызначаны А. Ф. Баталін, якому належыць бясспрэчная заслуга добраўпарадкавання музея.

Бібліятэка

Пры падставе Імператарскага Батанічнага саду ў ім не было ні адной кнігі, і толькі ў 1824 годзе зроблена першае і вельмі каштоўнае набыццё, а менавіта бібліятэка, пакінутая пасля смерці прафесара Сцяпана; яна складала ў сабе 637 твораў у 1 185 тамах.

Услед за тым сталі выпісваць кнігі з-за мяжы, і набываліся адразу цэлыя бібліятэкі, як, напрыклад, бібліятэка прафесара Спецыялістаў, затым 900 тамоў батанічных твораў з былога Гарэнкскага саду, мноства кніг, купленых у Англіі, Германіі і Францыі дырэктарам Саду Фішэрам падчас яго камандзіроўкі ў 1824 годзе за мяжу. Было час, калі можна было смела сказаць, што наўрад ці існуе іншая гэтак шырокая батанічная бібліятэка, як бібліятэка Імператарскага Батанічнага саду. Некаторы час у ёй працаваў Н. Е. Цабель, пасля ўзначаліў Нікікіцкі батанічны сад.

Семінарыя

Заняткі Семінарыі саду складаліся ў збіранні і сартаванні насення, адпраўленні іх за мяжу, выпісванні па каталогах насення з іншых садовых устаноў і ў складанні каталога насення саду. Першы каталог насення выйшаў у 1835 годзе.

Біялагічная лабараторыя

Біялагічная лабараторыя Саду заснавана ў 1868 годзе з увядзеннем пасады галоўнага батаніка па частцы расліннай біялогіі. Загадванне лабараторыяй было даручана спачатку С. М. Разанаву, потым перайшло ў вядзенне Максімавіча, а з 1870 годзе яна знаходзілася пад непасрэдным наглядам Баталина.

Друкаваныя працы

Літаратурная дзейнасць Саду пачалася толькі ў 1835 годзе, калі пачаў выходзіць штогадовы каталог насення пад загалоўкам «Index seminum, quae Hortus botanicus Imperialis Petropolitanus pro mutua commutatione offert». Вынікі ж назіранняў асобных асоб, якія працавалі ў Садзе, друкаваліся па большай частцы на рахунак аўтараў або ў запісках іншых навукоўцаў устаноў, і толькі вельмі абмежаваную колькасць работ было выдадзена Садам ў выглядзе асобных брашур. Зроблены ў 1853 годзе досвед першага батанічнага часопіса Саду пад назвай «Schriften aus dem ganzen Gebiete der Botanik» абмежаваўся адным выпускам. Штатныя жывапісцы, якія працавалі з 1824 па 1852 год, падрыхтавалі багаты збор цудоўна размаляваных малюнкаў раслін, з ліку якіх толькі невялікая колькасць было надрукавана ў «Sertum Petropolitanum», выдадзеным у 1846, 1852 і 1869 гадах. Толькі ў 1871 годзе, з дазволу міністра дзяржаўных маёмасцяў Зялёнага, быў выдадзены першы зборнік навуковых прац служачых пры Батанічным садзе; выданне гэта працягвала выходзіць асобнымі сшыткамі рознага аб’ёму, заключаючы ў сабе артыкулы па ўсіх галінах чыстай і прыкладной батанікі розных асоб, якія працавалі па гэтай частцы навукі, а таксама здабывання з гадавых справаздач саду. Зборнік называўся «Працы Імператарскага Батанічнага Саду» (Acta Horti Petropolitani).

З 1901 па 1932 год Садам выпускаўся часопіс, неаднаразова мяняў назву:

• «Весткі Санкт-Пецярбургскага батанічнага саду» (з 1901 да 1912 года) — скарачэнне: Izv. Imp. S.-Peterburgsk. Bot. Sada;
• «Весткі Батанічнага саду Пятра Вялікага» (з 1912 года) — скарачэнне: Izv. Bot. Sada Petra Velikago (варыянт: Bull. Jard. Bot. Petersb.);
• «Весткі Галоўнага батанічнага саду РСФСР» (з 1917 года) — скарачэнне: Izv. Glavn. Bot. Sada R. S. F. S. R. (варыянт: Bull. Jard. Bot. Rep. Russe);
• «Весткі Галоўнага батанічнага саду СССР» (з 1925 года) — скарачэнне: Izv. Glavn. Bot. Sada S. S. S. R. (варыянт: Bull. Jard. Bot. Princ. URSS);
• «Весткі батанічнага саду Акадэміі навук СССР» (з 1930 па 1932 год) — скарачэнне: Izv. Bot. Sada Akad. Nauk S. S. S. R (варыянт: Bull. Jard. Bot. Acad. Sc. URSS).

У 1933 годзе ператвораны ў часопіс «Савецкая батаніка», які ў 1947 годзе быў зліты з «Батанічным часопісам СССР» (заснаваным у 1916 годзе як «Часопіс Рускага батанічнага грамадства») і атрымаў назву «Батанічны часопіс».

Навуковыя сувязі

За ўвесь час існавання Батанічны сад пастаянна падтрымліваў адносіны з іншымі батанічнымі садамі, рознымі садовымі ўстановамі і асобнымі асобамі, якія займаюцца батанікай. Ажыццяўляўся пастаянны абмен раслінамі і насеннем з Батанічнымі садамі ў Калькуце, Перадэніі на Цэйлоне, з двума садамі на Яве, з садамі ў Новай Галандыі, Амерыкі і г . д.

Экспедыцыі і папаўненне калекцый

У першыя гады існавання Батанічнага саду жывыя расліны набываліся толькі пакупкаю і пераважна ў вялікіх садовых установах Англіі, Германіі, Бельгіі і Галандыі; у наступныя ж гады, калі Сад быў у стане сам культываваць расліны, адбываўся абмен іх на расліны іншых краін. Акрамя таго, некалькі разоў была наладжана ў Садзе распродаж жывых раслін, якія засталіся пасля мены. Асаблівая ўвага Саду ў другой перыяд яго дзейнасці было звернута на вывучэнне флоры асобных краін, для чаго даручалася мясцовым жыхарам за ўзнагароджанне збіраць насенне, жывыя расліны, складаць гербарыі; ці ж часцей за ўсё адпраўляліся туды вандроўцы на рахунак Садка з абавязацельствам даставіць ўсе сабраныя калекцыі ў Сад. У пачатку сваёй дзейнасці, за адсутнасцю сродкаў, Сад рэдка камандзіраваў падарожнікаў, і толькі ў 1830 годзе пачынаецца шэраг доўгіх і важных у навуковым дачыненні да падарожжаў.

У 1825 годзе прафесар Э. І. Эйхвальд для ўласных мэтаў распачаў падарожжа па Каспійскім моры і Закаўказзі; не жадаючы прапусціць гэткі зручны выпадак, Батанічны сад камандзіраваў на свой рахунак. П. Г. Паморцава, вызначанага па гэтай нагоды ў Сад. Злучыўшыся з Э. І. Эйхвальдам ў Астрахані і праехаўшы разам да Баку, Паморцаў аддзяліўся тут ад свайго спадарожніка і даследаваў у працяг восені Грузію. У Пецярбург ён вярнуўся 30 лістапада 1825 года.

Іншае падарожжа ў гэтым годзе было здзейснена вакол святла садовым вучнем Іванам Сцюартам. З гэтага падарожжа было дастаўлена ў Сад 8 скрынь з жывымі і сухімі раслінамі і насеннем з Рыа-дэ-Жанэйра, Вальпараіса, з Сандвічавы выспаў, з выспы Нукагіва, з Камчаткі, Сіткі (Нова-Архангельска), Манільі і вострава Святой Алены.

У 1827 годзе, з заняткам рускімі войскамі Тэбрыза, імператар Мікалай загадаў адэскім аптэкара Совічу, причисленному да Батанічным садзе, далучыцца да атраду генерал-маёра Панкраццева і даследаваць у батанічным дачыненні заходнюю частку Азербайджанскай вобласці. Узяўшы з сабой двух жывапісцаў (А. Д. Судакова і К. Г. Трусава), В. А. Сович наведаў у 1829 годзе Арменію, у 1830 годзе дайшоў да Мінгрэліі і памёр 30 жніўня 1830 года ў Кутаісі. Калекцыі, сабраныя ім, вельмі цікавыя і важныя, так як дублеты паслужылі добрым матэрыялам для мены з іншымі батанічнымі ўстановамі.

У 1830 годзе была набыта за 12 000 рублёў багатая калекцыя жывых раслін Бразіліі ад батаніка Людвіга Рыдэля, падарожнічаць з 1821 года ў тых краінах разам з расійскім генеральным консулам у Бразіліі і членам Імператарскай акадэміі навук Рыгорам Іванавічам Лангсдорфам.

Багаты гербарый, сабраны Рыдэлем у 1821—1828 гадах, быў прывезены ў Пецярбург і дастаўся ва ўласнасць Імператарскай акадэміі навук; жывыя ж расліны набыты Імператарскім Батанічным садам. У 1831 годзе Рыдэль быў прылічаны да Батанічным садзе і атрымаў камандзіроўку зноў ехаць у Бразілію для збору насення, раслін і складання зёлкі для Саду.

На поўначы экскурсіравалі два вандроўцы: М. С. Турчанінаў, які даследаваў паўднёва-усходнюю Сібір, і А. І. Шрэнк, прылічаны да Садзе са званнем батаніка для падарожжаў і даследаваў тундры да Уральскага хрыбта і вострава Вайгач (6 красавіка — 8 снежня 1837 года). Летам 1839 года Шрэнк у суправаджэнні К. І. Мейнсгаузена наведаў рускую Лапландыю, дайшоў да Кольскага паўвострава і, пераправіўшыся па моры ў Архангельск, вярнуўся ў Пецярбург. Нарэшце, 27 лютага 1840 года абодва вандроўцы распачалі доўгую экскурсію ў краіны, якія ляжаць на поўдзень ад Алтайскіх гор, і вярнуліся з яе толькі ў лістападзе 1844 года, даставіўшы Садзе багаты матэрыял раслін з Джунгарыі. Па Высокаму загадзе ў 1843 годзе быў адпраўлены ў Закаўказскія губерні прылічаны да Садзе ў якасці вандроўцы Фрыдрых Коленаці. Паездка яго доўжылася каля двух гадоў.

Пасля гэтых падарожжаў быў вялікі перапынак, у працяг якога Батанічны сад не снаражаў ні адной экспедыцыі. Прычына заключалася ў тым, што ўсе сродкі, пакладзеныя па штату на падарожжа, выдаваліся Шрэнку, пакінутым пры Садку для прывядзення ў парадак сабраных ім калекцый, на іх таксама друкаваліся справаздачы, шляхавыя запіскі і розныя назірання, зробленыя ім падчас яго падарожжаў.

Толькі ў 1853 годзе сад быў у стане даць сродкі для працяглай паездкі кансерватара Карла Іванавіча Максімовіча вакол святла. Адправіўшыся 18 верасня 1853 года з Санкт-Пецярбурга на фрэгаце «Дыяна», Максімавіч наведаў Рыа-дэ-Жанейра, Вальпараіса, Ганалулу і ў ліпені 1854 года прыбыў у губу Дэ-Кастры; адсюль ён рабіў вялікія экскурсіі ў басейне Амура і, здзейсніўшы зваротны шлях праз Сібір, 17 сакавіка 1857 года вярнуўся ў Пецярбург. Сабраныя ім калекцыі неадкладна былі апрацаваны, і выдадзена вядомае сачыненне Максімавіча «Primitiae Florae Amurensis», якое склала яму імя. Скончыўшы працы па першай сваёй паездцы, Максімавіч атрымаў новую камандзіроўку — у Японію, якая працягнулася даўжэй першай, а менавіта з сакавіка 1859 па чэрвень 1864 года.

Акрамя таго, Сад не раз адпраўляў садоўнікаў у розныя краіны і не прапускаў выпадку ўдзельнічаць у з іншымі ўстановамі экспедыцыях або жа звяртаўся да батанікаў тых краін, расліны якіх былі цікавыя для Саду. Паміж экспедыцыямі, які дастаўлялі па просьбе Саду батанічныя калекцыі, пакажам на падрыхтаваную ў 1855 годзе Імператарскім Рускім геаграфічным таварыствам навуковую экспедыцыю ва Усходнюю Сібір, член якой Г. І. Радде прывёз Садзе да 1 000 відаў раслін, каля 8 000 сухіх асобнікаў і мноства насення. Гербарый гэты апрацаваны Рэгелем і Ф. Е. фон Гердером. Пасяліўшыся з 1863 года ў Тыфлісе, Радэ рабіў штогод паездкі па Каўказе, адкуль дасылаў Садзе багатыя калекцыі жывых і сухіх раслін і насення.

Нарэшце, шмат рускіх падарожнікаў, якія не карысталіся ніякімі дапаможнікамі са боку Саду, прыносілі свае калекцыі ў дар Садзе. З гэтых калекцый асабліва каштоўныя калекцыі доктара Ф. А. Бузе з Закаўказзя і Персіі, падпаручніка Дзмітрыя Кузняцова з Японіі, П. П. Сямёнава з хрыбта Цянь-Шань і ваколіц возера Ісык-Куля, Р. К. Маака з Усурыйскага краю і шмат іншых калекцый; усе яны былі прыведзены Садам ў парадак.

З усяго сказанага відаць, якімі багатымі калекцыямі валодаў Сад да канца свайго другога перыяду, да 1863 годзе, калі з’явілася патрэба ў дасканалым пераўтварэнні Саду. Колькасць асоб, якія займаліся навуковай батанікай, не адпавядала памеру заняткаў і аб’ёму калекцый, а ў гаспадарчым дачыненні да Сад прыйшоў у драхласць; з’явілася неабходнасць у пабудове і абнаўленні аранжарэй, жылых і гаспадарчых пабудоў, у прывядзенні ў парадак парку, агарода і г . д.

Сад у XX стагоддзі

У 1901 годзе Артур Ячэўскі арганізаваў фітапаталагічную станцыю (у 1907 годзе ператворана ў Бюро мікалогіі і фітапаталогіі). Захавальнікам саду з 1905 года быў Рыхард Поле. У 1908 годзе ўпершыню было узнята пытанне аб перадачы Батанічнага саду ў вядзенне Акадэміі навук.

У 1913 годзе ў сувязі з 200-годдзем Батанічнага саду яму было прысвоена імя Пятра Вялікага. З 1918 года — Галоўны батанічны сад РСФСР.

Пасля рэвалюцыі 1917 года саду былі перададзеныя аранжарэі царскіх рэзідэнцый і прыватных сядзіб Аптэкарскай выспы. У 1919—1931 гг. асноўным напрамкам работ Батанічнага саду было вывучэнне флоры, расліннасці і раслінных рэсурсаў, даследаванні фотасінтэзу і інш. З 1925 года — Галоўны батанічны сад СССР. У 1930 годзе сад перададзены ў падпарадкаванне Акадэміі навук СССР.

У 1931 годзе ў выніку зліцця Батанічнага саду з Батанічным музеем АН СССР створаны Батанічны інстытут АН СССР (цяпер — Батанічны інстытут імя У. Л. Камарова РАН).

З 1938 па 1944 і ў 1948—1958 гадах загадчыкам садам быў Сяргей Сакалоў.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны Батанічны сад катастрафічна пацярпеў ад бамбёжак. Першая авіябомба на тэрыторыю саду ўпала 14 кастрычніка 1941 года, выбуховай хваляй выбіла шкло ў трапічных аранжарэях, перастала працаваць кацельня. Самая вялікая авіябомба вагой у некалькі соцен кілаграмаў ўпала на сад 15 лістапада 1941 года, прычыніўшы значныя разбурэнні, знішчыўшы шкленне некалькіх аранжарэй, уключаючы Вялікую Пальмавую. У такіх умовах пры якая ўсталявалася марознай надвор’і ў адну ноч трапічная калекцыя была амаль страчана. Усяго ў блакаду ўдалося захаваць крыху больш за 250 раслін: маленькія сеянцы, кактусы, тое, што супрацоўнікі маглі забраць у кватэры, і тое, што маглі сабраць у адну невялікую аранжарэю, якую ацяплялі печкамі. Усё астатняе было цалкам знішчана. Вялікі ўклад унёс вучоны садоўнік Мікалай Іванавіч Курнакоў, ратуючы кактусы ва ўласнай кватэры. Побач з садам у маі 1942 года быў пабудаваны бункер камандуючага Балтыйскім флотам, а на тэрыторыі саду стаялі зенітныя прылады.

Пасля вайны сад быў адноўлены, адрэстаўраваны аранжарэі, сабраны калекцыі, якія перавысілі даваенныя. У гэтым была заслуга дырэктара Сакалова, які адстаяў сад ад спробаў яго закрыцця прэзідэнтам АН СССР Сяргеем Вавілавым.

Сучасная характарыстыка саду

У цяперашні час агульная плошча аранжарэй Батанічнага саду складае каля 1 га, а працягласць — каля 1 км. У іх налічваецца больш за 7,5 тысяч раслін. У парку-дэндрарыі сабраны і экспануюцца калекцыі драўняных і травяністых раслін адкрытага грунту.

У залежнасці ад сезону, праводзяцца розныя экскурсіі, у тым ліку:

• «Расліны трапічных абласцей Зямнога шара»,
• «Расліны субтрапічных абласцей Зямнога шара»,
• «Водныя расліны»,
• «Расліны парку-дэндрарыя».

Акрамя таго, па папярэдняй замове праводзяцца спецыялізаваныя вучэбна-тэматычныя экскурсіі для школьнікаў і студэнтаў:

• «Падарожжа ў гарачыя краіны»,
• «Ліст, парастак, сцябло»,
• «Будова кветкі»,
• «Расліны трапічных абласцей Зямнога шара і практычнае значэнне іх для чалавека»,
• «Паходжанне і сістэматыка вышэйшых раслін»,
• «Разнастайнасць раслінных арганізмаў і прыстасаванасць раслін да жыцця ў пэўных умовах асяроддзя»,
• «Навагоднія расліны свету»,

— і для дашкольнікаў:

• «Сезонныя змены ў прыродзе».

З перыядычнасцю 1-2 разы ў месяц праводзяцца выставы і прагулкі па аранжарэя, калі наведвальнікам прадастаўляецца магчымасць гуляць па аранжарэя без экскурсавода.

• Аранжарэі саду

Адрас

197376, Санкт-Пецярбург, вул. Прафесара Папова, 2, ст. метро «Петраградская».

Рэжым працы

Парк-дэндрарый адкрыты з 10.00 да 18.00. Аранжарэі адкрыты з аўторка па нядзелю з 10.00 да 17.00, выхадныя — панядзелак (наведванне толькі ў складзе экскурсійных груп).

Літаратура

• Липский В. И. Краткий путеводитель по Императорскому Ботаническому Саду. — 1900. Архівавана 1 красавіка 2016.
• Комаров В. Л. Краткий путеводитель по Ботаническому саду. — 1919. Архівавана 1 красавіка 2016.
• Траутфеттер Р. Э. Императорский С.-Петербургский Ботанический Сад в 1870 году // Тр. Имп. С.-Петерб. бот. сада. — 1871—1872. — В. I. — Т. I. — С. 7—12.
• Лапин П. И. Ботанические сады СССР. — М.: Колос, 1984. — 216 с. Архівавана 1 красавіка 2016.
• Ботанический Императорский сад // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Баталин А. Ф. Новые и малоизвестные полезные растения, введенные в культуру в последнее время Императорским Ботаническим садом в Санкт-Петербурге. — СПб.: Тип. Императорской Академии наук. — 1894
• Императорский Санкт-Петербургский ботанический сад за 200 лет его существования (1713—1913). — СПб. — 1913—1915; часть I. — 1913

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Батанічны сад БІН РАН
• Ботанический сад Ботанического института им. В. Л. Комарова — официальный сайт
• Ботанический сад. История, фотографии, как добраться
• Ботанический музей им. В. Л. Комарова и Ботанический сад Российской академии наук
• Ботанический сад на Аптекарском острове
• Семь островов в архипелаге великого города Архівавана 1 снежня 2008.
• Галереи Ботанического сада СПб Архівавана 9 сакавіка 2009.