Глуск

Глуск
Герб	Сцяг
Краіна	Беларусь
Вобласць	Магілёўская
Раён	Глускі
Каардынаты	52°53′28″ пн. ш. 28°41′19″ у. д.HGЯO
Першая згадка	XV стагоддзе
Гарадскі пасёлак з	1938
Вышыня цэнтра	123 м
Насельніцтва	7 134 чал. (1 студзеня 2022);
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 2230
Паштовы індэкс	213879
Аўтамабільны код	6
СААТА	7217551000
Афіцыйны сайт	http://glusk.mogilev-region.by/ Сайт исполкома (руск.)
	Глуск на Вікісховішчы

Глуск^[2] (афіц. транс.: Hlusk) — гарадскі пасёлак у Магілёўскай вобласці Беларусі, цэнтр Глускага раёна, на р. Пціч. Вузел аўтадарог на Бабруйск, Старыя Дарогі, Любань, Акцябрскі. За 170 км ад Магілёва. Насельніцтва 7 152 чал. (2017)^[3].

НазваПравіць

На думку беларускага географа В. Жучкевіча тапонім «Глуск» утварыўся ў выніку трансфармацыі словаў глух, глуш^[4].

ГісторыяПравіць

Тапонім «Глуск» у пісьмовых крыніцах пачынае сустракацца з другой паловы 15 стагоддзя. Першым гаспадаром вотчыны з цэнтрам Стары Глуск (з 19 ст. — Гарадок) быў Юрый Сямёнавіч Гальшанскі. Пасля яго смерці валоданні былі падзелены паміж яго спадкаемцамі. Каля 1520 г. Юрый Іванавіч Гальшанскі-Дубровіцкі выдзяліў сваю частку ў асобнае валоданне з цэнтрам Глуск-Дубровіцкі, які ўпершыню згадваецца ў каралеўскім прывілеі 1522 г. на заснаванне замка.

Касцёл і кляштар бернардзінцаў, XIX ст.

У 1525 яно атрымала ад вялікага князя Жыгімонта Старога прывілей на правядзенне кірмашоў. Пасля смерці Юрыя Іванавіча Глускам Дубровіцкім валодалі спачатку яго сыны Януш і Уладзімір, потым Сямён, якія ўсе сышлі беспатомнымі. У 1558 г. уся рухомая і нерухомая маёмасць князёў Гальшанскіх-Дубровіцкіх была падзелена паміж дочкамі Юрыя Іванавіча — князёўнамі Гальшанскімі Анастасіяй Заслаўскай і Соф’яй Палубінскай. Гэты падзел замацаваны лістом Жыгімонта Аўгуста ад 23 мая 1558 г. Пасля смерці Анастасіі ў 1561 г. яе доля перайшла ўнукам Янушу і Міхаілу Заслаўскім, якія праз 10 год саступілі палову сваёй часткі цётцы Ганне Чартарыйскай, дачцэ княгіні Анастасіі, якая ў 1581 г. выкупіла ў пляменнікаў і іх палову. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай (1565—1566) Глуск увайшоў у Наваградскі павет (Слуцкае княства) Навагрудскага ваяводства. У 1568 Ян Хадкевіч атрымаў тытул «графа на Шклове, Быхаве, Мышы і Глуску». Па стане на 1571 у мястэчку было 124 дамы і 12 крам^[5].

У канцы XVI ст. Глускам супольна валодалі Палубінскія, і Чартарыйскія. У 1626 М. Ю. Чартарыйскі прадаў сваю частку Глуска К. А. Палубінскаму, які зрабіўся адзіным яго ўладальнікам. У Трынаццацігадовую вайну ў сакавіку 1655 мястэчка «агнём і мячом датла» разбурылі казакі^[6], пасля вайны ўлады Рэспублікі вызвалілі Глуск ад падаткаў тэрмінам на 10 гадоў^[5]. Пасля пажару замак, умацаваны гароднямі, у 1670-х гадах быў пераўтвораны ў замак з землянымі валамі і пяццю бастыёнамі. У 1667 князь Палубінскі заснаваў у мястэчку кляштар бернардзінцаў. У 1673 Глуск атрымаў паўторнае вызваленне ад падаткаў яшчэ на 12 гадоў. Па смерці князя Палубінскага мясцовасць перайшла да яго дачкі Ганны, жонцы Дамініка Мікалая Радзівіла. З гэтага часу і да канца XVIII ст. Глуск знаходзіўся ва ўладанні Радзівілаў, пры якіх Глуская воласць мела назву «графства». У 1775 мястэчка пацярпела ад пажару. У 1791 яно ўвайшло ў Случарэцкі павет Навагрудскага ваяводства.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Глуск апынуўся ў складзе Расійскай імперыі, у Бабруйскім павеце. З 1800 мясцовасць знаходзілася ва ўладанні графа Юдзіцкага, пазней перайшла да Бжастоўскіх.

Па стане на 1897 у Глуску было 500 дамоў; працавалі народнае вучылішча, гарбарныя мануфактуры, 22 крамы; дзейнічалі 2 цэрквы, касцёл, 5 сінагог. У Першую сусветную вайну цягам лютага — снежня 1918 мястэчка займалі нямецкія войскі.

1 студзеня 1919 згодна з пастановай I з’езду КП(б) Беларусі Глуск увайшоў у склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала мястэчка разам з іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР. У 1924 Глуск вярнулі ў БССР, дзе ён стаў цэнтрам раёна (у 1962—1966 гадах уваходзіў у склад Бабруйскага раёна). 17 верасня 1938 паселішча атрымала афіцыйны статус гарадскога пасёлка.

У Другую сусветную вайну з 28 чэрвеня 1941 да 27 чэрвеня 1944 Глуск знаходзіўся пад нямецкай акупацыяй.

Старыя выявы Глуска
Касцёл бернардзінцаў і бастыённы замак, XVIII ст.
Касцёл
Вуліца мястэчка, удалечыні касцёл
Царква

НасельніцтваПравіць

XIX стагоддзе: 1861 — каля 3 тыс. чал.; 1897 — 5328 чал.
XX стагоддзе: 1939 — 5125 чал.; 1970 — 5 тыс. чал.^[7]; 1977 — 6,4 тыс. чал.; 1995 — 8,6 тыс. чал.^[8]
XXI стагоддзе: 2006 — 7,7 тыс. чал.; 2008 — 7,6 тыс. чал.; 1 студзеня 2009 — 7,5 тыс. чал.; 2016 — 7 233 чал.^[9]; 2017 — 7 152 чал.^[3]

ЭканомікаПравіць

Прадпрыемствы харчовай, дрэваапрацоўчай прамысловасці.

Глускі філіял ААТ «Асіповіцкі малочны камбінат»
ЗАТ «Глускдрэў»
ПУП «Глускі камбінат кааператыўнай прамысловасці»

КультураПравіць

Дзейнічаюць дом культуры, 2 бібліятэкі.

АдукацыяПравіць

У Глуску працуюць 3 сярэднія, санаторная школа-інтэрнат, школа мастацтваў.

МедыцынаПравіць

Медыцынскія паслугі аказвае пасялковая бальніца^[d].

Мас-медыяПравіць

У пасёлку выдаецца раённая газета «Радзіма».

Турыстычная інфармацыяПравіць

Спыніцца можна ў гасцініцы «Глуск»^[10].

ЗабудоваПравіць

Пасля апошняй вайны ў Глуску галоўным чынам будаваліся драўляныя хаты сядзібнага тыпу. Пазней, паводле генеральнага плана сфарміраваліся паўночная жылая і паўднёвая прамысловая зоны, дзе ў наш час працуюць 8 прадпрыемстваў.

СлавутасціПравіць

Гістарычная забудова (кан. ХІХ — пач. ХХ стст.; фрагменты)
Замчышча (XVI—XVII стст.) — Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 513В000404шыфр 513В000404
Могілкі яўрэйскія