Шчучын

Шчучын
Сцяг	Герб
Краіна	Беларусь
Вобласць	Гродзенская
Раён	Шчучынскі
Каардынаты	53°36′15,84″ пн. ш. 24°44′33,47″ у. д.HGЯO
Горад з	1962
Насельніцтва	15 475 чалавек (2018)
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 1514
Паштовы індэкс	231511, 231513
Аўтамабільны код	4
	Шчучын на Вікісховішчы

Не блытаць з Шчучын (Польшча).

Шчу́чын^[2] (афіц. транс.: Ščučyn) — горад у Гродзенскай вобласці Беларусі, адміністрацыйны цэнтр Шчучынскага раёна. За 68 км на ўсход ад г. Гродна, 7 км ад чыгуначнай станцыі Ражанка на лініі Ваўкавыск—Ліда. Насельніцтва 15 475 чал. (2018)^[1].

ГісторыяПравіць

Упершыню згадваецца ў 1-й пал. 15 ст. у сувязі з заснаваннем троцкім ваяводай П. Лелюшам у паселішчы касцёла. Шчучын уваходзіў у склад Лідскага павета Віленскага ваяводства ВКЛ. Мястэчка належала Кучукам, Кішкам, Радзівілам, Давойнам, Лімонтам. Падчас вайны Расіі з Рэччу Паспалітай (1654—1667) і Паўночнай вайны (1700—1721) моцна пацярпеў.

У 1718 г. ўладальнік Шчучына Ежы Юзафовіч-Хлябніцкі зaпpacіў манахаў каталіцкага Ордэна Піяраў, якія размясціліся пры парафіяльным касцёле і адчынілі школу. У 1726 г. сейм пацвердзіў заснаванне ў Шчучыне калегіума піяраў і ўсе фундацыі яму ад Юзафовіча-Хлябіцкага і яго дачкі Тэрэзы, якая пасля смерці бацькі апекавала калегіум. Пазней піяры aтpымaлі іншыя значныя ахвяраванні, у прыватнасці ад Пацаў, Сапегаў, Друцкіх-Любецкіх і інш. Шчучынскі калегіум адносіўся да Літоўскай правінцыі ордэна піяраў і лічыўся адным са значных. Некаторы час тут працавала семінарыя для ордэнскай моладзі (ці навіцыят), дзе выкладалі нават усходнія мовы. У 1755 калегіум узначальваў рэктар Лукаш Расоцкі, выкладалі Кант Выкоўскі (прафесар усходніх моў і гісторыі), Юзаф Шаняўскі (тэалогія), Яўстафій Kypoўскі (філасофія і этыка), Вінцэнт Клос (прыродазнаўчыя дысцыпліны), Юзаф Кентржынскі (логіка і метафізіка), Войцех Камароўскі (паэзія і красамоўства).

У 1761 г. Шчучын атрымаў герб. У 18 ст. мястэчкам валодалі Сцыпіёны, Друцкія-Любецкія. У 2-й пал. 18 ст. на паўночнай ускраіне Шчучына пабудаваны палац.

У 1773-75 гг. у Рэчы Паспалітай была створана Адукацыйная камісія, якая праводзіла рэфармаванне сістэмы асветы. Шчучынская піярская навучальная ўстанова была рэарганізавана ў 3-класную падакругавую школу. У 1782-83 гг. школа налічвала 119 вучняў, 5 настаўнікаў. У 1785-86 гг. у школе выкладаў Станіслаў Юндзіл, пазней доктар філасофіі, прафесар 6aтанікі і заалогіі Віленскага універсітэта.

З 1795 г. Шчучын у складзе Расійскай імперыі, цэнтр воласці Лідскага павета Гродзенскай губерні, з 1842 у Віленскай губерні.

У 1803 г. ў выніку чарговай рэарганізацыі Шчучынская школа атрымала статус 6-класнай павятовай з гімназічным курсам навук, увайшла ў Віленскую навучальную акругу. У 1832 разам з іншымі навучальнымі ўстановамі піяраў школа ў Шчучыне была зачынена.

Сярод выхаванцаў Шчучынскай школы піяраў вядомыя Ігнат Дамейка (удзельнік вызваленчага руху на Беларусі геолаг, мінеролаг, даследчык Чылі), Мацей Догель (гісторык-apxівіст, прававед), Казімір Нарбут (мысліцель-асветнік, прадстаўнік эклектычнага кірунку ў філасофіі эпохі Асветніцтва на Беларусі і ў Літве), Ануфрый Петрашкевіч (паэт), Юліян Корсак (паэт). У 1804-06 у Шчучыне Анёл Доўгірд (філосаф, логік, пcіxoлаг) выкладаў французскую мову і фізіку.

У Першую сусветную вайну ў жніўні 1915 года Шчучын занялі нямецкія войскі. Увосень 1918 года ў горадзе сфармавалася Шчучынская Самаабарона — польская вайсковая арганізацыя, мэтай якой была абарона горада ад бальшавікоў. Арганізаваў яе старшы лейтэнант Баляслаў Лісоўскі^[3]. Самаабарона паспяхова знішчала бальшавіцкую актыўнасць у наваколлі Шчучына. Напачатку 1919 горад быў заняты бальшавікамі, але ў той жа год яго адбілі рэгулярныя польскія войскі. 7 чэрвеня 1919 горад увайшоў у склад Віленскай акругі Грамадзянскай Управы Усходніх Земляў — часовай польскай адміністрацыйнай адзінкі^[4]. Летам 1920 горад занялі бальшавікі, але ўжо ў верасні яго адбілі польскія войскі. У выніку Рыжскай мірнай дамовы апынуўся ў міжваеннай Польскай Рэспубліцы.

З 1921 Шчучын у складзе Польшчы, цэнтр гміны, з 1929 — цэнтр павета Навагрудскага ваяводства.

З 1939 г. Шчучын у складзе БССР, з 1940 г. гарадскі пасёлак, цэнтр раёна Баранавіцкай вобласці. З 1962 г. горад. У 2018 г. тэрыторыя значна пашырана за кошт суседніх вёсак.

Горад на старых здымках
Рынкавая плошча з вежай
Палац
Касцёл і калегіум піяраў
Калегіум піяраў
Касцёл і царква
Царква
Вуліца
Сінагога

НасельніцтваПравіць

XIX стагоддзе: 1829 — 190 чал., у тым ліку 70 хрысціян і 120 іўдзеяў^[5]; 1833 — 327 чал.^[6]; 1860 — 570 чал.^[7]; 1863 — 575 чал.; 1866 — 1 088 чал.^[8]^[9]; 1897 — 1 742 чал.^[9], у тым ліку 1 356 іўдзеяў
XX стагоддзе: 1905 — 3 815 чал.; 1921 — 1 539 чал.^[9]; 1940 — 3,5 тыс. чал.^[10]; 1959 — 6,5 тыс. чал.^[9]; 1970 — 10,3 тыс. чал.^[9]; 1991 — 14,4 тыс. чал.^[11]
XXI стагоддзе: 2002 — 16,3 тыс. чал.; 2006 — 15,8 тыс. чал.; 2009 — 15 042 чал. (перапіс)^[12]; 2016 — 15 538 чал.^[13]; 2017 — 15 511 чал.^[1]; 2018 — 15 475 чал.

ЭканомікаПравіць

Прадпрыемствы машынабудавання — ААТ «Аўтапровад», прадпрыемствы сельскагаспадарчага і трактарнага машынабудавання, харчовай прамысловасці, гандлю. Гасцініцы «Паўлінка», «Элен» і інш.

Адукацыя і культураПравіць

Вежа з гадзіннікам — сімвал горада

У Шчучыне працуюць дзяржаўная гімназія і 3 сярэднія школы, 6 дашкольных устаноў.

Дзейнічаюць 2 бібліятэкі, 2 дамы культуры. У верасні 2015 г. у Шчучыне прайшоў ХХІІ Дзень беларускага пісьменства, які стаў нагодай для рамонту і абнаўлення шэрагу ўстаноў культуры, адкрыцця новай кнігарні. Быў урачыста адчынены для наведвальнікаў адрэстаўраваны палац Друцкіх-Любецкіх [1]

Музей баявой славы (у будынку ПТВ № 198).

Мас-медыяПравіць

Выдаецца раённая газета «Дзянніца». Існуе шэраг сайтаў, прысвечаных гораду. У тым ліку і Instagram-акаўнт горада @shchuchin.

СлавутасцПравіць

Гістарычная забудова (кан. XIX — пач. XX стст.; фрагменты)
Ешыбот (XIX ст.)
Капліца могілкавая (XIX ст.)
Касцёл Святой Тэрэзы і кляштар піяраў (XVIII ст., 1826—1829) — Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 412Г000714шыфр 412Г000714
Палац Друцкіх-Любецкіх (XVIII ст.) — Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 412Г000610шыфр 412Г000610
Царква Святога Міхаіла Арханёла (1863) — Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 413Г000715шыфр 413Г000715
Помнікі: А. Пашкевіч (Цётцы)

Шчучын уваходзіць у турыстычна-экскурсійны маршрут «Літаратурныя прагулкі над Нёманам»^[14]. Працуе музейны пакой у будынку Палаца творчасці дзяцей і моладзі, музей народных рамёстваў у раённым цэнтры культуры, Народны музей баявой славы (у будынку сярэдняй школы № 1) і музей Вялікай Айчыннай вайны (у будынку Шчучынскага дзяржаўнага сельскагаспадарчага прафесійнага ліцэя).

Страчаная спадчынаПравіць

Сінагога (XVII/XVIII ст.)

Краявіды Шчучына
Касцёл
Кляштар піяраў
Капліца на каталіцкіх могілках
Будынак лясніцтва
Царква
Старая забудова ля плошчы Свабоды
Гатэль «Паўлінка»
Гасцініца "Уют"
Палац князёў Друцкіх-Любецкіх
Возера Рукатворнае
Раённы дом культуры горада Шчучына

Вядомыя асобыПравіць

Францішак Ксаверый Друцкі-Любецкі (1778—1846) — князь, расійскі і польскі дзяржаўны дзеяч, уладальнік Шчучына, фінансіст і прадпрымальнік, адзін з ініцыятараў будаўніцтва Аўгустоўскага канала.
Ануфрый Петрашкевіч (1793—1863) — беларускі і польскі паэт
Фелікс Іванавіч Стацкевіч (1879—1967) — беларускі грамадска-культурны дзеяч.
Дзмітрый Агіцкі (1908—1994) — прафесар Маскоўскай Духоўнай акадэміі
Вітольд Ждановіч (1923—2008) — польскі вучоны-фізік, адзін з піянераў фотавальтаікі ў Польшчы, прафесар Вроцлаўскага тэхналагічнага ўніверсітэта.
Лідзія Арабей (1925—2005) — пісьменніца, літаратуразнаўца, кандыдат філалагічных навук. Даследчыца творчасці А.Пашкевіч (Цёткі). Жыла ў Шчучыне ў 1942—44 гадах.
Мікалай Віктаравіч Нікалаеў (нар. 1955) — беларускі гісторык і грамадскі дзеяч. Доктар філалагічных навук (1997).
Аляксандр Уладзіміровіч Глаз (нар. 1955) — беларускі вучоны, прафесар. Доктар ветэрынарных навук (2001).
Аляксандр Фёдаравіч Макарчыкаў (нар. 1964) — беларускі вучоны, доктар біялагічных навук (2009).
Сяргей Уладзіміравіч Данскіх (нар. 1970) — беларускі гісторык, краязнаўца, кандыдат культуралогіі, загадчык кафедры турызму і культурнай спадчыны Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта, аўтар звыш 200 навуковых і навукова-папулярных работ.
Яўген Назарэвіч (нар. 1981) — беларускі спартсмен-гіравік, уладальнік звыш 10 рэкордаў Гінэса.
Лілія Вацлаваўна Кір’як (нар. 1967) — беларускі палітык.
Аляксандр Іванавіч Маркевіч (нар. 1968) — беларускі палітык.

Гл. таксамаПравіць

ЗноскіПравіць

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2017 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2016 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (29 сакавіка 2017). Праверана 3 красавіка 2017.
↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).
↑ Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919—1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, ss. 47-48. ISBN 978-83-11-11934-5.
↑ Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 5, poz. 41
↑ Іна Соркіна. Мястэчкі Лідскага ўезда ў XIX — пачатку ХХ ст. // Ліда і Лідчына: да 685-годдзя з дня заснавання горада: матэрыялы рэспуб. навук.-практ. канф., (Ліда, 3 кастр. 2008 г.) / рэдкал.: Худык А. П. (гал. рэд.). — Ліда, 2008.
↑ Шчучын // Нашы гарады: грамадска-палітычнае даведачнае выданне / У. А. Малішэўскі, П. М. Пабока. — Мн.: Народная асвета, 1991.
↑ Szczuczyn // Шаблон:Крыніцы/Даведнік па Літве і Беларусі
↑ Szczuczyn // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XI: Sochaczew — Szlubowska Wola. — Warszawa, 1890. S. 864.
↑ ^9,0 ^9,1 ^9,2 ^9,3 ^9,4 Расціслаў Баравы, Уладзімір Мальцаў. Шчучын //Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 6. Кн. 2: Усвея — Яшын; Дадатак / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 2003.
↑ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Шчучынскага раёна. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2001.
↑ Щучин // Большой энциклопедический словарь / Гл. ред. В. П. Шишков. — М.: НИ «Большая Российская энциклопедия», 1998. — 640 с.: ил. ISBN 5-85270-262-5.
↑ Перепись населения — 2009. Гродненская область(руск.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
↑ Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2016 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2015 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (30 сакавіка 2016). Праверана 3 красавіка 2017.
↑ Щучин // к // Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. Г. П. Пашков [и др.]; под общ. ред. И. И. Пирожника. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2007. — 648 с. ISBN 978-985-11-0384-9

ЛітаратураПравіць

Данскіх, С. Наш Шчучын. — Гродна, 2001. — 207 с.
Данскіх, С. Стагоддзі і падзеі Шчучынскай зямлі. — Баранавічы, 2007. — 251 с.
Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Шчучынскага раёна. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2001.— 592 с.: іл. ISBN 985-11-0218-0.
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 6. Кн. 2: Усвея — Яшын; Дадатак / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 2003. — 616 с.: іл. ISBN 985-11-0276-8.
Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
Соркіна I. Мястэчкі Беларусі ў канцы ХVІІІ — першай палове ХІХ ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7.
Цітоў А. Геральдыка беларускіх местаў (XVI — пачатак XX ст.). — Мн.: Полымя, 1998.— 287 с. ISBN 985-07-0131-5.
Aftanazy, R. Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej : w 11 t. / R. Aftanazy. – Wrocław – Warszawa – Kraków : Zaklad im. Ossolinskich Wyd-wo, 1993. — Cz. 1. Wielkie księstwo Litewskie. Inflanty. Kurlandia. — T. 3. Województwo trockie, Księstwo Żmudzkie, Inflanty Polskie, Księstwo Kurlandzkie. — 413 s.
Szczuczyn // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XI: Sochaczew — Szlubowska Wola. — Warszawa, 1890. S. 864—865.

СпасылкіПравіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Шчучын

Геаграфічныя звесткі па тэме Шчучын на OpenStreetMap
Афіцыйная старонка райвыканкама
Інтэрнэт-версія газеты "Дзянніца"
Прагноз надвор'я ў г. Шчучын
г. Шчучын на Radzima.org
Сайт Ордэна Піяраў у Беларусі
Партал Щучин-инфо
Фотаздымкі горада Шчучын

[2017-Estimate-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2017 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2016 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (29 сакавіка 2017). Праверана 3 красавіка 2017.

[NNP-2] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).

[Wyszczelski-3] Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919—1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, ss. 47-48. ISBN 978-83-11-11934-5.

[DU-4] Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 5, poz. 41

[Sorkina-5] Іна Соркіна. Мястэчкі Лідскага ўезда ў XIX — пачатку ХХ ст. // Ліда і Лідчына: да 685-годдзя з дня заснавання горада: матэрыялы рэспуб. навук.-практ. канф., (Ліда, 3 кастр. 2008 г.) / рэдкал.: Худык А. П. (гал. рэд.). — Ліда, 2008.

[NH-6] Шчучын // Нашы гарады: грамадска-палітычнае даведачнае выданне / У. А. Малішэўскі, П. М. Пабока. — Мн.: Народная асвета, 1991.

[nr-7] Szczuczyn // Шаблон:Крыніцы/Даведнік па Літве і Беларусі

[HSKP-8] Szczuczyn // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XI: Sochaczew — Szlubowska Wola. — Warszawa, 1890. S. 864.

[ehb-9] 9,0 ^9,1 ^9,2 ^9,3 ^9,4 Расціслаў Баравы, Уладзімір Мальцаў. Шчучын //Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 6. Кн. 2: Усвея — Яшын; Дадатак / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 2003.

[pamiać-10] Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Шчучынскага раёна. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2001.

[VES-11] Щучин // Большой энциклопедический словарь / Гл. ред. В. П. Шишков. — М.: НИ «Большая Российская энциклопедия», 1998. — 640 с.: ил. ISBN 5-85270-262-5.

[belstat-12] Перепись населения — 2009. Гродненская область(руск.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь

[2016-Estimate-13] Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2016 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2015 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (30 сакавіка 2016). Праверана 3 красавіка 2017.

[TEB-14] Щучин // к // Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. Г. П. Пашков [и др.]; под общ. ред. И. И. Пирожника. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2007. — 648 с. ISBN 978-985-11-0384-9

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]