Вікіпедыя

Тур (жывёла)

(Пасля перасылкі з Тур, жывёла)
У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Тур.

Тур (Bos primigenius) — вымерлы від парнакапытных жывёл роду сапраўдных быкоў (Bos) падсямейства быкоў (Bovinae) сямейства пустарогіх (Bovidae), першабытны дзікі бык, прабацька сучаснай буйной рагатай жывёлы  (руск.) (бел.. З вышынёй у карку да 180 см у быкоў і 155 см у кароў, быў адной з самых буйных траваедных жывёл у галацэне; меў масіўныя падоўжаныя і шырокія рогі, якія дасягалі 80 см у даўжыню.

† Тур
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Bos primigenius (Bojanus, 1827)

Арэал
выява
Карта рассялення тура
Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  183845
NCBI  9909
EOL  11021570
FW  367674

Жыў з другой паловы антрапагену ў лесастэпах і стэпах Усходняга паўшар’я. Цяпер лічыцца вымерлым у выніку гаспадарчай дзейнасці чалавека і інтэнсіўнага палявання. Апошняя асобіна не была забітая на паляванні, а загінула ў 1627 годзе ў лясах недалёка ад Яктарова  (польск.) (бел.) — лічыцца, што з-за хваробы, якая закранула маленькую генетычна слабую і ізаляваную папуляцыю апошніх жывёл гэтага роду.

Этымалогія правіць

Слова «тур» у значэнні «дзікі бык» паходзіць ад аг.-усх.-слав.: туръ. Слова на індаеўрапейскім узроўні роднасна стар.-грэч.: ταῦρος, літ.: taũras «буйвал, тур», taurė̃ «чарка, слоік», пруск. tauris «зубр», лац.: taurus «бык», ірл.: tarb — тое самае, далей — авест. staōra- м. «буйная рагатая жывёла», гоцк.: stiur «бык, цяля»[1][2]. 

Праіндаеўрапейскае слова *tawros, да якога ўзыходзяць гэтыя словы, параўноўваецца з прасеміцкім *tawr, што азначае «бык» (пар. іўр.: שׁוֹר, [шор], бык)[3], араб. ثور‎‎, [θawr], бык[4]), ад якога яно, можа быць, і паходзіць, быўшы запазычаным з прасеміцкай. Іншая гіпотэза заключаецца ў тым, што абодва словы былі запазычаныя або пайшлі з нейкай трэцяй мовы[5][6].

Апісанне правіць

 
Ілюстрацыя Сігізмунда Герберштэйна, падпісаная «Urus sum, polonis Tur, germanis Aurox; ignari Bisontis nomen dederant»; у перакладзе: «Я Urus, Tur па-польску, Aurox у Германіі; невукі далі мне імя Bison».
 
Шкілет аўра з вострава Зеландыя ў Даніі, выстаўлены ў Музеі натуральнай гісторыі Даніі  (англ.) (бел.

Згодна з апісаннем XVI стагоддзя Сігізмунда фон Герберштэйна, тур быў смалена-чорным з шэрай паласой на спіне; Дрэварыт, зроблены ў 1556 годзе, грунтаваўся на выбракаваным туры, атрыманым ім у Мазовіі[7]. У 1827 годзе Чарльз Гамільтан Сміт  (руск.) (бел. апублікаваў выяву тура, заснаваную на карціне алеем, якую ён набыў у гандляра ў Аўгсбургу і якая, як мяркуецца, была зроблена ў пачатку XVI стагоддзя[8]. Мяркуецца, што на гэтай карціне быў намаляваны тур, хоць некаторыя аўтары меркавалі, што на ёй мог быць намаляваны гібрыд тура і свойскага быка[9]. Сучасныя рэканструкцыі тура заснаваны на шкілетах і інфармацыі, атрыманай з мастацкіх малюнкаў таго часу і гістарычных апісанняў жывёлы.

Колер поўсці правіць

Рэшткі поўсці тура не былі вядомыя да пачатку 1980-х гадоў[10]. Малюнкі паказваюць, што ў паўночнаафрыканскага тура на спіне мог быць светлы знак сядла[11]. Цяляты, верагодна, нараджаліся з каштанавай афарбоўкай, а маладыя быкі станавіліся чорнымі з вузкім белым «рамянём» уздоўж спіны, які праходзіць па хрыбетніку, у той час як каровы захоўвалі рудавата-бурую афарбоўку. Абодва полы мелі светлую пысу, але доказаў варыяцый у колеры поўсці не існуе. Егіпецкія магільныя малюнкі паказваюць буйную рагатую жывёлу з чырванавата-карычневай афарбоўкай поўсці ў абодвух полаў, са светлым сядлом, але форма рога сведчыць аб тым, што яны могуць адлюстроўваць свойскую буйную рагатую жывёлу. Многія прымітыўныя пароды буйной рагатай жывёлы, асабліва тыя, што з Паўднёвай Еўропы, дэманструюць колер поўсці, падобны да тура, у тым ліку чорны колер у быкоў са светлай звілістай палоскай, бледным ротам і падобным палавым дымарфізмам у колеры. Асаблівасць, якую часта прыпісваюць турам, — светлыя валасы на лбе. Згодна з гістарычным апісаннем тура, у яго былі доўгія кучаравыя валасы на лбе, але ні ў адным не згадваецца пэўны колер. Нягледзячы на тое, што афарбоўка прысутнічае ў розных прымітыўных парод буйной рагатай жывёлы, верагодна, гэта змяненне колеру, якое з’явілася пасля прыручэння.

Форма цела правіць

 
Малюнак на аснове шкілета быка з Лунда і шкілета каровы з Кембрыджа з характэрнымі рысамі тура
 
Спекулятыўны профіль індыйскага тура

Прапорцыі і форма цела тура моцна адрозніваліся ад многіх сучасных парод буйной рагатай жывёлы. Напрыклад, ногі былі значна даўжэйшымі і больш стройнымі, у выніку чаго вышыня ў карку была амаль роўная даўжыні тулава. Чэрап з вялікімі рагамі быў значна большы і больш выцягнуты, чым у большасці парод буйной рагатай жывёлы. Як і ў іншай дзікай буйной рагатай жывёлы, форма цела тура была атлетычнай і, асабліва ў быкоў, дэманстравала моцна выяўленую мускулатуру шыі і пляча. Таму пярэднія ногі былі буйнейшыя за заднія, падобна на зубра, але ў адрозненне ад многіх даместыкаваных быкоў. Нават у цельных кароў вымя было маленькім і збоку амаль не заўважным; гэтая асаблівасць роўная іншым дзікім быкам.

Памер правіць

Тур быў адной з найбуйнейшых траваедных жывёл галацэнавай Еўропы. Памер тура, імаверна, вар’іраваўся ў залежнасці ад рэгіёна, у Паўночнай Еўропе жылі буйнейшыя асобнікі, чым на поўдні. Вышыня ў карку тура ў Даніі і Германіі вагалася ад 155—180 см у быкоў і 135—155 см у кароў, у той час як быкі тураў у Венгрыі дасягалі 160 см[12].

Афрыканскі тур быў падобны па памеры да еўрапейскага тура ў плейстацэне, але зменшыўся ў памерах пры пераходзе да галацэну; магчыма, ён таксама адрозніваўся па памеры геаграфічна[13].

Маса цела тура, імаверна, таксама дэманстравала некаторую зменлівасць. Некаторыя асобіны дасягалі каля 700 кг, у той час як асобнікі з позняга сярэдняга плейстацэну, паводле ацэнак, важылі да 1,500 кг. У тура выяўлены значны палавы дымарфізм у памерах самца і самкі[14].

Рогі правіць

 
Шкілет тура датаваны 8600 г. да н.э. Нацыянальны музей Даніі

Рогі былі масіўнымі, дасягалі 80 см у даўжыню і ад 10 да 20 см у дыяметры. Яго рогі раслі ад чэрапа пад вуглом 60° да пысы, звернутай наперад, і былі выгнуты ў трох кірунках, а менавіта ўверх і вонкі ў аснове, затым пахіляючыся наперад і ўнутр, потым унутр і ўверх. Скрыўленне рагоў быка было мацней выяўлена, чым рагоў каровы. Базальная акружнасць рагавых стрыжняў  (англ.) (бел. дасягала 44.5 см у самага вялікага кітайскага асобніка і 48 см у французскага. Некаторыя пароды буйной рагатай жывёлы ўсё яшчэ дэманструюць форму рагоў, падобную на форму тура, напрыклад, іспанскі баявы бык  (руск.) (бел., а часам таксама асобіны вытворных парод.

Генетыка правіць

Добра захаваная костка тура дала дастатковую колькасць мітахандрыяльнай ДНК для аналізу паслядоўнасці  (англ.) (бел., які паказаў, што яго геном складаецца з 16 338 пар аснаванняў  (руск.) (бел.[15]. Далейшыя даследаванні з выкарыстаннем поўнай паслядоўнасці геному тура выявілі кандыдатаў у гены даместыфікацыі, якія рэгулююцца мікраРНК[16].

Распаўсюджанне і асяроддзе пражывання правіць

 
Рэканструкцыя жыцця тура ва ўмераным лясістым ландшафце ў Еўропе падчас Ээмскага міжледавікоўя (130—115 000 гадоў таму).

Тур быў шырока распаўсюджаны ў Паўночнай Афрыцы, Месапатаміі і па ўсёй Еўропе да Пантыйска-каспійскага стэпу  (укр.) (бел., Каўказа і Заходняй Сібіры на захадзе і да Фінскага заліва і Ладажскага возера на поўначы[17].

Выкапневыя рогі, якія прыпісваюць туру, былі знойдзены ў адкладах позняга плейстацэну  (руск.) (бел. на вышыні 3,400 м) на ўсходняй ускраіне Тыбецкага плато недалёка ад ракі Хэйхэ  (руск.) (бел. ў акрузе Дзёгэ  (руск.) (бел., яны датуюцца прыкладна 26620±600 гадамі да нашай эры. Большасць выкапняў у Кітаі былі знойдзены на раўнінах ніжэй за 1,000 м у Хэйлунцзяне, Юйшу  (руск.) (бел., паўночна-ўсходняй Маньчжурыі, Унутранай Манголіі, недалёка ад Пекіна, у павеце Ян'юань  (руск.) (бел. у правінцыі Хэбэй, Датуне і Дзінкуне  (англ.) (бел. ў правінцыі Шаньсі, павеце Хуань  (руск.) (бел. у Ганьсу і ў правінцыі Гуйчжоу[18]. Старажытная ДНК  (руск.) (бел. у закамянеласцях тура, знойдзеных на паўночным усходзе Кітая, сведчыць аб тым, што тур жыў у рэгіёне як мінімум да 5000 гадоў да нашай эры[19]. Выкапнёвыя астанкі таксама былі знойдзены на Карэйскім паўвостраве[20] і на Японскім архіпелагу[21][22].

Ландшафты ў Еўропе, верагодна, складаліся з густых лясоў на працягу большай часткі апошніх некалькіх тысяч гадоў. Верагодна, тур выкарыстоўваў прыбярэжныя лясы і балоты ўздоўж азёр. Пылок пераважна невялікіх кустоў, знойдзеных у выкапневых адкладах  (руск.) (бел. з рэшткамі тура ў Кітаі, паказвае на тое, што ён аддаваў перавагу ўмераным травяністым раўнінам або лугам  (руск.) (бел., якія мяжуюць з лясамі. Магчыма, ён таксама жыў на адкрытых лугах[23]. У цёплы атлантычны перыяд  (руск.) (бел. галацэну ён быў абмежаваны адкрытымі мясцовасцямі і ляснымі ўскраінамі, дзе канкурэнцыя з жывёлай і людзьмі паступова ўзмацнялася, што прывяло да паслядоўнага змяншэння колькасці тура.

Выміранне правіць

 
Помнік апошняму туру ў Яктарове  (польск.) (бел.

Bos primigenius namadicus вымер падчас цывілізацыі даліны Інда, верагодна, з-за страты асяроддзя пражывання, выкліканай пашырэннем жывёлагадоўлі і скрыжаваннем са свойскімі зебу (Bos taurus indicus)[24][25]. Яго апошнія вядомыя парэшткі былі датаваныя 3800 да нашых дзён  (руск.) (бел., што робіць яго першым з падвідаў тура, якія вымерлі[26].

Bos primigenius mauritanicus, магчыма, захаваліся прынамсі да рымскага перыяду, як паказваюць выкапні, знойдзеныя ў Бута  (руск.) (бел. і Фаюме ў дэльце Ніла.

Bos primigenius primigenius прысутнічаў у паўднёвай Швецыі падчас кліматычнага оптымуму галацэну  (руск.) (бел. прынамсі да 7800 гадоў да нашых дзён  (руск.) (бел.[27]. У Даніі першае вядомае лакальнае выміранне  (англ.) (бел. тура адбылося пасля павышэння ўзроўню мора  (руск.) (бел. на новаствораных дацкіх астравах прыкладна 8000-7500 гадоў да нашых дзён  (руск.) (бел., а апошнія задакументаваныя туры жылі ў паўднёвай Ютландыі каля 3000 гадоў да нашых дзён  (руск.) (бел.. Апошнія вядомыя выкапні тура ў Вялікабрытаніі датуюцца 3245 гадамі да нашых дзён  (руск.) (бел. і, імаверна, вымерлі 3000 гадоў таму[28].

Пачалося празмернае паляванне і працягвалася, пакуль папуляцыя амаль не вымерла. Паступовае знікненне тура ў Цэнтральнай Еўропе адбывалася адначасова з суцэльнай высечкай  (англ.) (бел. вялікіх лясных масіваў паміж IX і XII стагоддзямі.

Да XIII стагоддзя туры існавалі толькі ў невялікай колькасці ва Усходняй Еўропе, і паляванне на іх стала прывілеем шляхты, а пазней і каралеўскай сям’і. Колькасць папуляцыі ў Венгрыі скарачалася прынамсі з IX стагоддзя да поўнага знішчэння ў XIII стагоддзі[29][30].

Знаходкі акамянеласцяў паказваюць, што дзікія туры маглі існаваць у паўночна-заходняй Трансільваніі да XIV—XVI стагоддзяў, у заходняй Малдове, верагодна, да пачатку XVII стагоддзя[31][32] і ў паўночна-ўсходняй Балгарыі і вакол Сафіі максімум да XVII стагоддзя[33]. Рог тура, знойдзены на сярэднявечным месцы ў Сафіі, сведчыць аб тым, што ён захаваўся ў заходняй Балгарыі да другой паловы XVII — першай паловы XVIII стагоддзяў, хоць гэтыя запісы, як было ўстаноўлена, паходзяць ад свойскай буйной рагатай жывёлы (Bos taurus taurus)[34].

Да 1400 года туры жылі толькі ў адносна маланаселеных і цяжкадаступных лясах на тэрыторыі сучасных Польшчы, Беларусі і Літвы. Тут яны былі ўзятыя пад ахову закона і жылі як паркавыя жывёлы ў каралеўскіх угоддзях.

Свядомыя спробы актыўна ахоўваць  (руск.) (бел. тура як знікаючы від, нягледзячы на ​​беспаспяховасць, былі першымі ў свеце. Кароль Ягайла ўбачыў неабходнасць такой абароны, і яе працягвалі ўсе наступнікі дынастыі Ягелонаў, а пазней і дынастыі Вазаў. Ужо ў другой палове XVI стагоддзя ў вёсцы Казловіцы  (укр.) (бел. на ўскрайку Яктароўскай пушчы  (польск.) (бел. пасяліліся шаснаццаць леснікоў з сем’ямі, адзіным абавязкам якіх было даглядаць тураў і абараняць іх ад браканьераў  (руск.) (бел.. Каралеўскім прывілеем яны атрымлівалі зямлю для апрацоўкі, вольную ад усякіх ільгот. Затое яны павінны былі «даглядаць тураў, збіраць у падданых сена з Яктарова, а зімой карміць тураў гэтым сенам, ведаць колькасць тураў і штоквартальна паведамляць старасце». У 1597 годзе з канцылярыі Жыгімонта ІІІ Вазы сахачаўскаму старосту быў накіраваны ліст, у якім ёсць фрагмент: «Загадваем і знаходзім, што падданыя згаданай вёскі, дзе туры часта бываюць і маюць свае пашы або пасады, не павінны гнаць сваю скаціну і траву дзеля ўласнай карысці не касілі, бо гэтае сяло было засаджана і забяспечана вольнасцямі не столькі за сваю маёмасць, колькі за тураў і г.д. Староста за гэтым сочыць, каб наш лес, дзе трымаецца тур, не быў спустошаны абяцанымі падданымі; каб туры, зверы нашы, мелі былыя пасады».

Апошні вядомы статак тураў жыў у багністых лясах у Яктароўскай пушчы  (польск.) (бел. ў Польшчы. Колькасць паменшылася прыкладна з 50 асобін у сярэдзіне XVI стагоддзя да чатырох асобін у 1601 годзе.

Першапачаткова меркавалася, што прычынай знікнення апошняга статка тураў, ахоўваных самім каралём, стала хвароба, якой яны заразіліся ад жывёлы, што пасвілася каля лесу мясцовым насельніцтвам. Цяпер усё часцей гавораць, што патэнцыйная хвароба, хаця яна і не павінна была быць небяспечнай для буйной рагатай жывёлы, знайшла спрыяльную глебу: невялікую ізаляваную папуляцыю, якая страціла натуральныя магчымасці для генетычнага скрыжавання і, такім чынам, здольнасць адаптавацца да новых умоў.

Апошняя карова тура памерла ў 1627 годзе ад натуральнай смерці[35].

Паводзіны і экалогія правіць

 
Тур на карціне Генрыха Хардэра  (руск.) (бел.

Туры ўтваралі невялікія статкі ў асноўным зімой, але звычайна жылі паасобку або невялікімі групамі летам. Калі б туры валодалі сацыяльнымі паводзінамі, падобнымі да іх нашчадкаў, сацыяльны статус яны заваёўвалі б праз паказы і баі, у якіх удзельнічалі як каровы, так і быкі. Са сваёй гіпсадонтнай  (англ.) (бел. сківіцай тур, верагодна, быў выпасовай жывёлай, з выбарам ежы, вельмі падобным да свойскай буйной рагатай жывёлы, то бок харчаваўся травой, галінкамі і жалудамі.

Шлюбны перыяд быў у верасні, а цяляты нараджаліся вясной. Быкі ладзілі жорсткія баі, і сведчанні з Яктароўскай пушчы  (польск.) (бел. паказваюць, што яны былі цалкам здольныя смяротна параніць адзін аднаго. Увосень тур падкормліваўся на зіму, набіраючы вагу і валодаючы больш бліскучай поўсцю, чым у астатні час года. Цяляты заставаліся з маці, пакуль не набраліся сіл, каб далучыцца да статка і паспяваць за статкам на кармавых пляцоўках. Цяляты тура былі ўразлівыя да драпежніцтва з боку такіх жывёл, як воўк (Canis lupus) і буры мядзведзь (Ursus arctos), у той час як велізарныя памеры і сіла здаровых дарослых тураў азначалі, што ім, верагодна, не трэба было баяцца большасці драпежнікаў. Леў (Panthera leo), тыгр (Panthera tigris) і плямістая гіена (Crocuta crocuta) былі верагоднымі драпежнікамі ў дагістарычныя часы. Згодна з гістарычным апісаннем, тур быў хуткім, нягледзячы на свой целасклад, і мог быць вельмі агрэсіўным, калі яго справакаваць, але звычайна не баяўся людзей.

Сістэматыка правіць

Навуковая назва Bos taurus была ўведзена Карлам Лінеем у 1758 годзе для здзічэлай  (англ.) (бел. жывёлы ў Польшчы[36]. Навуковая назва Bos primigenius была прапанавана для тура Людвігам Генрыхам Баянусам  (руск.) (бел., які апісаў адрозненні шкілета тура ад свойскай буйной рагатай жывёлы ў 1825 годзе, апублікавана ў 1827 годзе[37][38]. Назва Bos namadicus была выкарыстана Х’ю Фальконерам  (руск.) (бел. у 1859 годзе для выкапняў буйной рагатай жывёлы, знойдзеных у адкладах  (руск.) (бел. Нармады[39] Назва Bos primigenius mauritanicus была прыдумана Філіпам Томасам  (англ.) (бел. у 1881 годзе, які апісаў выкапні, знойдзеныя ў радовішчах каля Уэд-Сегуэна  (англ.) (бел. на захад ад Канстанціны, Алжыр[40].

У 2003 годзе Міжнародная камісія па заалагічнай наменклатуры  (руск.) (бел. змясціла Bos primigenius у «Афіцыйны спіс відавых назваў у заалогіі» і тым самым прызнала прыдатнасць  (руск.) (бел. гэтай назвы для дзікіх відаў[41][42].

Вылучаюць чатыры падвіды тура:

Эвалюцыя правіць

У дагістарычныя часы правіць

Каліброўка  (руск.) (бел. з выкарыстаннем выкапняў 16 відаў Bovidae паказвае, што трыба Bovini эвалюцыянавала каля 11,7 мільёнаў гадоў таму[46]. Генетычныя лініі  (англ.) (бел. Bos і Bison, паводле ацэнак, генетычна адыйшлі  (англ.) (бел. ад Bovini прыкладна ад 2,5 да 1,65 мільёна гадоў таму[47][48]. Наступная кладаграма  (руск.) (бел. паказвае філагенетычныя ўзаемаадносіны тура, заснаваныя на аналізе ядзерных  (англ.) (бел. і мітахандрыяльных геномаў трыбы Bovini[49][50]:


Bubalina


Bos

Bos primigenius





Bos mutus




Bison bison



Bison bonasus






Bos javanicus



Bos gaurus



Bos sauveli





Халодны клімат пліяцэну  (руск.) (бел. прывёў да пашырэння адкрытых лугоў  (руск.) (бел., што дазволіла эвалюцыю буйных выпасовых жывёл[51]. Bos acutifrons з’яўляецца магчымым продкам тура, яго выкапнёвы чэрап быў раскапаны на хрыбце Сівалік у Індыі і датуецца раннім плейстацэнам  (руск.) (бел. каля 2 мільёнаў гадоў таму.

Чэрап тура, раскапаны ў вілаеце Кеф у Тунісе з пластоў ранняга сярэдняга плейстацэну  (укр.) (бел., які датуецца каля 0,78 мільёнаў гадоў таму, з’яўляецца самым старым вядомым на сённяшні дзень выкапнёвым узорам, які сведчыць аб тым, што род Bos мог эвалюцыянаваць у Афрыцы і міграваць у Еўразію ў сярэднім плейстацэне[52]. Выкапні тура сярэдняга плейстацэну таксама былі знойдзены ў сахарскім эргу ў гарах Ахагар[53].

Самыя раннія выкапні тура, знойдзеныя ў Еўропе, адносяцца да Гальштэйскага міжледавікоўя  (англ.) (бел. за 230 000 гадоў да нашых дзён  (руск.) (бел.[54]. Аналіз мітахандрыяльнай ДНК паказаў, што гібрыдызацыя паміж турам і Bos priscus адбылася каля 120 000 гадоў таму; зубр еўрапейскі (Bison bonasus) мае да 10 % паходжання ад тура[55].

Акамянеласці індыйскага падвіда (Bos primigenius namadicus) былі знойдзены ў алювіяльных адкладах у Паўднёвай Індыі  (англ.) (бел. і датаваныя сярэднім плейстацэнам[56]. Гэта прывяло Ван Вурэ да высновы, што ён, магчыма, міграваў на захад на Блізкі Усход у сярэднім або познім плейстацэне

Выкапні тура позняга плейстацэну былі знойдзены ў Афадзе 23  (англ.) (бел. у Судане, які датуецца 50 000 гадоў таму, калі клімат у гэтым рэгіёне быў больш вільготным, чым у афрыканскі вільготны перыяд  (укр.) (бел.[57]. Дзве косткі тура, знойдзеныя ў пячоры Раміта  (англ.) (бел. ў Італіі, былі датаваныя радыевавугляродным метадам як 20 210 і 19 351 гадоў да нашай эры[58]. Косці тура, знойдзеныя ў пячоры каля Сан-Тэадора, Сіцылія, датуюцца познім эпіграветам  (руск.) (бел. — 14 785-14 781 гадамі да нашай эры[59].

Закамянеласці, знойдзеныя ў розных месцах Даніі, датуюцца галацэнам — 9925-2865 гадоў да нашых дзён[60]. Аналіз мезасточвання  (англ.) (бел. прэмаляраў  (руск.) (бел. тура паказвае, што структура харчавання змянялася ад траваеднасці ў дацкім прэбарэяльным перыядзе  (руск.) (бел. да змешанага кармлення ў барэальны  (руск.) (бел., атлантычны  (руск.) (бел. і суббарэальны  (руск.) (бел. перыяды галацэну[61].

Даместыфікацыя правіць

Самае ранняе вядомае прыручэнне тура адносіцца да эпохі неалітычнай рэвалюцыі на Урадлівым паўмесяцы, дзе жывёла, на якую палявалі і якую ўтрымлівалі неалітычныя фермеры, паступова памяншалася ў памерах паміж 9800 і 7500 гадамі да н.э. Косці тура, знойдзеныя ў Мурэйбеце  (руск.) (бел. і Гёбеклі-Тэпе, большыя па памеры, чым косці буйной рагатай жывёлы з позніх неалітычных паселішчаў на поўначы Сірыі, такіх як Джа'дэ-эль-Мугара  (англ.) (бел. і Тэль-Халула  (англ.) (бел.[62]. На стаянках позняга неаліту  (руск.) (бел. ў паўночным Іраку і заходнім Іране, датаваных VI тысячагоддзем да н. э., рэшткі буйной рагатай жывёлы таксама меншыя, але часцей сустракаюцца, што сведчыць аб тым, што прыручаная буйная рагатая жывёла была завезена падчас халафскай культуры  (руск.) (бел. з цэнтральнага рэгіёна Урадлівага паўмесяца[63] Вынікі генетычных даследаванняў паказваюць, што сучасная буйная рагатая жывёла (Bos taurus taurus) паходзіць ад 80 тураў, прыручаных  (англ.) (бел. у паўднёва-ўсходняй Анатоліі і паўночнай Сірыі каля 10 500 гадоў таму[43]. Таурынавая жывёла распаўсюдзілася на Балканах і ў паўночнай Італіі ўздоўж ракі Дунай і ўзбярэжжа Міжземнага мора[64]. Гібрыдызацыя паміж самцамі тура і ранняй свойскай буйной рагатай жывёлай адбылася ў Цэнтральнай Еўропе паміж 9500 і 1000 гадамі да н.э [65]. Аналіз паслядоўнасцей мітахандрыяльнай ДНК узораў італьянскіх тураў, датаваных 17-7000 гадоў таму, і 51 сучаснай пароды буйной рагатай жывёлы паказаў некаторую ступень інтрагрэсіі  (укр.) (бел. генаў тураў у паўднёваеўрапейскую буйную рагатую жывёлу, што паказвае на тое, што самкі тура кантактавалі са свойскай буйной рагатай жывёлай, якая выгульвалася на волі[66] Косткі буйной рагатай жывёлы рознага памеру, знойдзеныя на паселішчы эпохі энеаліту ў раёне Кутна-Гора  (руск.) (бел., з’яўляюцца дадатковым доказам гібрыдызацыі тура і свойскай буйной рагатай жывёлы паміж 3000 і 2800 гадамі да н.э. у Багеміі[12]. Поўнагеномнае секвеніраванне  (руск.) (бел. косткі тура 6750-гадовай даўніны, знойдзенай у Англіі, было параўнана з данымі аб паслядоўнасці генома 81 асобіны буйной рагатай жывёлы і дадзенымі аб аднануклеатыдным полімарфізме  (руск.) (бел. 1225 асобін буйной рагатай жывёлы. Вынікі паказалі, што брытанскія і ірландскія пароды буйной рагатай жывёлы маюць некаторыя генетычныя варыяцыі  (англ.) (бел. з узорам тура; раннія пастухі ў Вялікабрытаніі маглі быць адказнымі за мясцовы паток генаў ад тура да продкаў брытанскай і ірландскай буйной рагатай жывёлы[67]. Парода буйной рагатай жывёлы Мурбодэнер  (укр.) (бел. таксама дэманструе спарадычную інтрагрэсію самак еўрапейскага тура ў свойскую буйны рагатую жывёлу ў Альпах[68]. Свойская буйная рагатая жывёла працягвала змяншацца як у памеры цела, так і ў памерах рагоў да Сярэдневякоўя[69].

Лічыцца, што Bos primigenius namadicus быў прыручаны 10-8000 гадоў таму[70]. Закамянеласці тура, знойдзеныя ў неалітычным месцы Мергарх у Пакістане, датуюцца прыблізна 8000 гадамі да нашай эры і з’яўляюцца аднымі з самых ранніх доказаў яго прыручэння на Індыйскім субкантыненце[26]. Самкі індыйскага тура ўнеслі свой уклад у генафонд зебу (Bos taurus indicus) паміж 5500 і 4000 гадамі да нашай эры падчас пашырэння жывёлагадоўлі  (англ.) (бел. ў паўночнай Індыі. Першапачаткова зебу распаўсюдзіўся на ўсход у Паўднёва-Усходнюю Азію[24]. Гібрыдызацыя паміж зебу і ранняй таурынавай буйной рагатай жывёлай адбылася на Блізкім Усходзе пасля 4000 года да нашай эры, што супала з перыядам засухі падчас падзеі 4200 гадоў таму[71]. Зебу быў завезены ва Усходнюю Афрыку каля 3500-2500 гадоў таму[64] і дасягнуў Манголіі ў XIII і XIV стагоддзях[72].

Трэцяя падзея прыручэння, якая, як мяркуецца, адбылася ў Заходняй пустыні Егіпта  (англ.) (бел., не пацвярджаецца вынікамі аналізу генетычнай прымесі  (англ.) (бел., інтрагрэсіі  (укр.) (бел. і міграцыі патэрнаў 3196 асобін свойскай буйной рагатай жывёлы, якія прадстаўлялі 180 папуляцый[64].

Развядзенне турападобнай буйной рагатай жывёлы правіць

 
Быкі Хека ў запаведніку Лайнцэр Ціргартэн

У пачатку 1920-х гадоў Хайн Хек  (англ.) (бел. ініцыяваў селекцыйную праграму развядзення  (руск.) (бел. ў заапарку Хелабрун  (руск.) (бел., спрабуючы ўзнавіць  (англ.) (бел. тура, выкарыстоўваючы некалькі парод буйной рагатай жывёлы; вынік назвалі быком Хека[73]. Статкі гэтай буйной рагатай жывёлы былі выпушчаны ў Оствардэрспласэ  (руск.) (бел., польдар у Нідэрландах у 1980-х гадах у якасці сурагатаў зубра для натуралістычнага выпасу з мэтай аднаўлення дагістарычных ландшафтаў[74]. Вялікая колькасць з іх памерла ад голаду  (руск.) (бел. падчас халодных зім 2005 і 2010 гадоў, а праект «неўмяшання» завяршыўся ў 2018 годзе[75].

Пачынаючы з 1996 года быкоў Хека скрыжавалі з паўднёваеўрапейскімі пародамі буйной рагатай жывёлы, такімі як Саягеса  (англ.) (бел., кіянская  (руск.) (бел. і ў меншай ступені іспанскімі баявымі быкамі  (руск.) (бел. ў надзеі стварыць жывёлу, больш падобную на тура. Атрыманыя ў выніку гэтых скрыжаванняў  (англ.) (бел. жывёлы называюць быкамі Taurus[76]. Іншыя праекты па адваротным развядзенні — гэта праграма Tauros  (англ.) (бел. і праект Uruz  (англ.) (бел.[74]. Аднак падыходы, накіраваныя на вывядзенне фенатыпу  (руск.) (бел. як у тура, нельга параўнаць з вывядзеннем да генатыпу як у тура[77].

Культурнае значэнне правіць

Гісторыя правіць

Тур быў часткай мегафаўны плейстацэну  (руск.) (бел.. Верагодна, ён развіўся  (укр.) (бел. ў Азіі і міграваў на захад і поўнач у цёплыя міжледавіковыя  (руск.) (бел. перыяды. Самыя старажытныя вядомыя акамянеласці тура, знойдзеныя ў Індыі і Паўночнай Афрыцы, адносяцца да сярэдняга плейстацэну  (укр.) (бел., а ў Еўропе да Гальштэйскага міжледавікоўя  (англ.) (бел.. Як паказваюць выкапнёвыя рэшткі ў Паўночнай Еўропе, ён дасягнуў Даніі і паўднёвай Швецыі ў галацэне. Колькасць тураў скарацілася ў познім галацэне з-за страты асяроддзя пражывання  (руск.) (бел. і палявання, што прывяло да вымірання прыкладна ў XVII стагоддзі.

Туры адлюстраваныя на палеалітычных наскальных малюнках, неалітычных петрогліфах, старажытнаегіпецкіх рэльефах і статуэтках бронзавага веку. У рэлігіях старажытнага Блізкага Усходу  (руск.) (бел. ён сімвалізаваў моц, сексуальную сілу і доблесць. Яго рогі выкарыстоўваліся ў вотыўных ахвяраваннях, у якасці трафеяў  (польск.) (бел. і рогаў для піцця  (руск.) (бел..

Дзве падзеі даместыфікацыі тура адбыліся падчас неалітычнай рэвалюцыі. Адна дала пачатак з’яўленню свойскага быка (Bos taurus taurus) ва Урадлівым паўмесяцы на Блізкім Усходзе, які быў завезены ў Еўропу праз Балканы і ўзбярэжжа Міжземнага мора. Гібрыдызацыя паміж турам і ранняй свойскай буйной рагатай жывёлай адбылася ў раннім галацэне. Даместыфікацыя Bos primigenius namadicus прывяла да з’яўлення зебу (Bos taurus indicus), якая скрыжавалася з ранняй таурынавай буйной рагатай жывёлай на Блізкім Усходзе каля 4000 гадоў таму. Некаторыя сучасныя пароды буйной рагатай жывёлы дэманструюць рысы, што нагадваюць тура, такія як цёмны колер і светлая звілістая паласа ўздоўж спіны быкоў, больш светлы колер кароў або форма рога, падобная на рогі тура.

У Азіі правіць

 
Пячатка з Махенджа-Дара
 
Рэльеф на варотах Іштар на выставе ў Пергамскім музеі

Ашэльскія пласты  (руск.) (бел. ў Хунасагі  (англ.) (бел. на поўдні плато Дэкан у Індыі далі косткі тура са слядамі насечкі[78]. Костка тура са слядамі, нанесенымі крэменем, была знойдзена ў пласце сярэдняга палеаліту  (руск.) (бел. на стаянцы Homo Нешэр Рамла  (англ.) (бел. ў Ізраілі; ён быў датаваны марской ізатопнай стадыяй 5  (англ.) (бел. каля 120 000 да нашых дзён  (руск.) (бел.[79]. Археалагічныя раскопкі ў Ізраілі выявілі сляды свята, якое праводзілася натуфійскай культурай каля 12 000 гадоў да нашых дзён  (руск.) (бел., падчас якога з’елі трох тураў. Здаецца, гэта незвычайная з’ява ў культуры, якая адбывалася разам з пахаваннем пажылой жанчыны, як мяркуецца, пэўнага сацыяльнага статусу[80]. Петрогліфы з выявай тура ў наскальным мастацтве Габустана  (руск.) (бел. ў Азербайджане датуюцца перыядам верхняга палеаліту  (руск.) (бел. і неаліту[81]. Косці і чэрапы тура, знойдзеныя ў паселішчах Мурэйбет  (руск.) (бел., Халан-Чемі  (руск.) (бел. і Чаяню  (руск.) (бел., сведчаць аб тым, што людзі захоўвалі і дзяліліся ежай у даганчарнай неалітычнай культуры B  (руск.) (бел.[82]. Рэшткі тура таксама былі знойдзены ў некропалі ў Сідоне, Ліван, датаваныя прыблізна 3700 гадамі да нашых дзён  (руск.) (бел.; тур быў пахаваны разам са шматлікімі жывёламі, некалькімі чалавечымі косткамі і прадуктамі[83].

Пячаткі, якія адносяцца да цывілізацыі даліны Інда, знойдзеныя ў Харапе і Махенджа-Дара, паказваюць жывёл з выгнутымі рагамі, падобных на тура[84][85]. Статуэткі тура вырабляліся майкопскай культурай на Заходнім Каўказе[86].

Тур абазначаецца акадскімі словамі rīmu і rēmu, абодва выкарыстоўваліся ў кантэксце палявання такімі кіраўнікамі, як Нарам-Суэнам  (руск.) (бел., Тыглатпаласарам I  (руск.) (бел. і Салманасарам III  (руск.) (бел.; у Месапатаміі ён сімвалізаваў моц і сексуальную сілу, быў эпітэтам багоў Энліля і Шамаша, абазначаў доблесць як эпітэт цара Сінахерыба і героя Гільгамеша. Дзікія быкі часта згадваюцца ва ўгарыцкіх тэкстах  (руск.) (бел. як аб’екты палявання і ахвяраванне богу Баалу[87]. На вавілонскіх варотах Іштар, пабудаваных у VI стагоддзі да н.э., адлюстраваны тур[88].

У Афрыцы правіць

Петрогліфы з выявай тура, знойдзеныя ў Курце  (англ.) (бел. ў даліне вярхоўяў Ніла, былі датаваны познім плейстацэнам прыкладна 19-15 000 гадоў да нашых дзён  (руск.) (бел. з дапамогай аптычнага датавання  (укр.) (бел. і з’яўляюцца самымі старымі гравюрамі, знойдзенымі на сённяшні дзень у Афрыцы[89]. Туры з’яўляюцца часткай сцэн палявання на рэльефах у грабніцы ў Фівах, Егіпет, датаванай XX стагоддзем да н.э., і ў пахавальным храме  (англ.) (бел. Рамсеса III  (руск.) (бел. у Медынет Абу  (укр.) (бел., датаванай каля 1175 года да н.э. Апошняя з’яўляецца самай маладой выявай тура ў старажытнаегіпецкім мастацтве на сённяшні дзень[90].

У Еўропе правіць

 
Выявы тура з пячоры Ласко
 
Кубак з Вафіё  (англ.) (бел. са сцэнай палявання на тура, XV стагоддзе да н.э.
 
Герб Малдаўскага княства 1481 года ў манастыры Путна

Туры шырока прадстаўлены на палеалітычных наскальных малюнках у пячорах Шавэ і Ласко на поўдні Францыі, якія датуюцца адпаведна 36 000 і 21 000 гадамі да нашых дзён  (руск.) (бел.[91]. Дзве палеалітычныя наскальныя гравюры ў калабрыйскай пячоры Раміта  (англ.) (бел. паказваюць тура[92]. Палеалітычныя гравюры з выявай тура былі таксама знойдзены ў пячоры Генавезэ  (ням.) (бел. на італьянскім востраве Леванца  (руск.) (бел.[93]. Наскальныя гравюры і малюнкі эпохі верхняга палеаліту з выявамі тура таксама былі знойдзены ў пячорах на Пірэнейскім паўвостраве, якія адносяцца да гравецкай  (руск.) (бел. і Мадленскай культур[94][95][96]. Косці тура са слядамі насечкі і надрэзаў былі знойдзены на розных мезалітычных месцах палявання і разбірання  (шведск.) (бел. ў Францыі, Люксембургу, Германіі, Нідэрландах, Англіі і Даніі[97]. Косці тура былі знойдзены таксама ў мезалітычных паселішчах на рацэ Нарва і Эмайыгі ў Эстоніі[98]. Косткі тураў і чалавечыя косткі былі знойдзены ў ямах і спаленых курганах  (англ.) (бел. на некалькіх неалітычных стаянках у Англіі[99]. Кубак, знойдзены ў грэчаскім горадзе Вафіё  (англ.) (бел., паказвае сцэну палявання, у якой людзі спрабуюць злавіць тура[69]. Адзін з быкоў кідае паляўнічага на зямлю, а другога атакуе рагамі. Імаверна, кубак датуецца мікенскай Грэцыяй[100][101]. Грэкі і Пеонцы  (англ.) (бел. палявалі на тура і выкарыстоўвалі іх велізарныя рогі ў якасці трафеяў, кубкаў для віна і ахвяраванняў багам і героям. Вол, згаданы Самусам  (руск.) (бел., Філіпам Фесаланікійскім  (руск.) (бел. і Антыпатрам  (руск.) (бел., забіты Філіпам V Македонскім  (руск.) (бел. ля падножжа гары Орвілас  (руск.) (бел., насамрэч быў турам; Філіп прапанаваў рогі, даўжыня якіх была 105 см, і скуру храму Геркулеса[102]. Тур быў апісаны ў «Запісках пра Гальскую вайну» Юлія Цэзара[103]. Тура час ад часу лавілі і выстаўлялі на цкаванне  (руск.) (бел. ў рымскіх амфітэатрах  (руск.) (бел., такіх як Калізей[104]. Рогі тура часта выкарыстоўваліся рымлянамі ў якасці паляўнічых рогаў[51].

У «Песні пра Нібелунгаў», Зігфрыд  (руск.) (бел. забівае чатырох тураў[105]. У Сярэдневякоўі рогі тура выкарыстоўваліся як пітныя рогі  (руск.) (бел., у тым ліку рог апошняга быка; многія похвы з рагоў тура захаваліся і сёння[106]. У XVII стагоддзі рог тура для піцця быў выгравіраваны на гербе Каледжа Корпус-Крысці  (руск.) (бел. ў Кембрыджы[107]. Галава тура з зоркай паміж рагамі і хрысціянскімі іканаграфічнымі  (руск.) (бел. элементамі ўвасабляе ўвекавечаны стагоддзямі афіцыйны герб Малдовы[108].

На тура палявалі са стрэламі, сеткамі і паляўнічымі сабакамі, а ў жывой жывёлы зразалі валасы на лбе; з гэтых валасоў рабілі паясы, якія, як лічылася, павялічваюць пладавітасць  (руск.) (бел. жанчын. Калі тура забівалі, os cordis  (руск.) (бел. выцягвалі з сэрца; гэтая костка спрыяла містычнасці і магічнай сіле, якія ёй прыпісваліся[51].

Усходняя Еўропа правіць

 
Рог Брацтва землякопаў  (польск.) (бел. — твор мастацтва з рога тура, узор мастацкага майстэрства  (руск.) (бел. эпохі Адраджэння
 
Скульптура тура. Тураўскі археалагічны музей

М. В. Шарлемань  (укр.) (бел. пісаў, што слова тур, пераважна як дадатак да імя князя, пішацца 5 разоў у «Слове пра паход Ігараў» — помніку старажытнарускай літаратуры XII стагоддзя. Ён звярнуў увагу, што пад такой назвай і ўласна тур, і зубр.

Калі візантыйскі спадчыннік трона Андронік I Камнін прыехаў у 1154 годзе (паводле іншых звестак у 1163-65 гадах) да свайго брата князя Яраслава Асмамысла  (руск.) (бел., гэты князь разам з вялікім князем кіеўскім і іншымі князямі арганізаваў для свайго госця паляванне на «тураў». У той жа час візантыйскі гісторык пісаў з гэтай нагоды, што Андронік падчас знаходжання на Русі забіваў «зумпраў» — звяроў, шматлікіх у гэтай краіне і яны большыя за мядзведзя ці леапарда[109][110].

М. Шарлемань адзначаў, што ў пачатку ХХ стагоддзя ва Украіне буйных быкоў месцамі яшчэ называлі турамі. Яму ў 1914 годзе даводзілася чуць на Уманшчыне  (укр.) (бел. (Чаркаская вобласць) фразы «пагнаў тураў», «напувати турів»[109]. Гэтая назва, як сведчыць Слоўнік Грынчэнкі  (руск.) (бел. 1925 года, у адносінах да свойскага быка захавалася ў заходніх раёнах Украіны — на Галічыне. Пра распаўсюджанасць на тэрыторыі Украіны ў свой час тураў сведчыць прадуктыўнасць выкарыстання гэтага слова ў анамастыцы XII—XV стагоддзяў.

Яшчэ ў XI—XIII стагоддзях на тура і зубра палявалі на Левабярэжным Прыдняпроўі[111]. Пра паляванне на тура (або зубра) згадваў у «Павучанні  (руск.) (бел.» Уладзімір Манамах:

«А вось што я ў Чарнігаве рабіў…Два туры цэлілі ў мяне рагамі разам з канём».[112]

У Кіеве на адным з найстаражытных рынкаў Падолу знаходзілася так званая Турава Бажніца, магчыма, звязана з больш раннім культам бога-заступніка жывёлы — Вялеса. Былі і іншыя праявы культу быка-тура.

М. В. Шарлемань лічыў, што сапраўдныя туры на Русі зніклі рана. Прыблізна з пачатку XVI стагоддзя іх назва была перанесена на зубраў[110]. Г. Баплан  (руск.) (бел. у «Апісанні Украіны» згадвае так званых стэпавых буйвалаў, якія вадзіліся бліжэй да мяжы з Масковіяй. З улікам таго, што тур на той момант ужо знік на тэрыторыі Украіны, гаворка, верагодна, ідзе пра зубра. Пра «тураў» згадваў і Д. І. Яварніцкі  (укр.) (бел., калі апісваў прыродныя скарбы Запарожжа  (укр.) (бел.. У гэтым выпадку гаворка таксама, напэўна, ідзе пра зубра[113].

У літаратуры і фальклоры правіць

 
«Хаджэнне з Туронем» на Каляду. Польская паштоўка. 1937 год

Тур належыць да ліку жывёл, упадабаных славянскім фальклорам. Нягледзячы на тое, што жывёла гэта даўно вымерла, назва яе сустракаецца да гэтага часу ў прыказках, песнях, былінах і абрадах на тэрыторыі Украіны, Расіі, Беларусі, Польшчы, Чэхіі і Славакіі. Прыказкі аб турах запісаны на Падоллі, Кіеўшчыне і Галічыне, гэта значыць у месцах былога распаўсюджання тура. Ва Усходняй Еўропе тур пакінуў след у такіх выразах, як «паводзіць сябе як тур» для п’янага чалавека, што паводзіць сябе дрэнна, і «хлопец як тур» для вялікіх і моцных людзей[14]. Тур у песнях і абрадах далёка выходзіць за межы свайго ранейшага распаўсюджання. Ва ўкраінскіх песнях тур захаваўся ў вясельных і калядках, звычайна ў сувязі з паляваннем на яго. У рускай народнай паэзіі тур сустракаецца ў былінах пра Дабрыню  (руск.) (бел. і Марыну, пра Васіля Ігнатавіча і Салаўя Будзіміравіча. У абрадах тур галоўным чынам з’яўляецца ў пераапрананні «турам»  (руск.) (бел. на святках. Аляксандр Весялоўскі ўзводзіць гэты звычай да рымскага пераапранання цяляткам, але абрадавае пераапрананне быком ёсць і ў іншых культах, напрыклад у будызме. У сувязі з роляй тура ў абрадзе знаходзіцца назва траецкіх  (руск.) (бел. святаў у славакаў (славацк.: turíce[114]) і ўкраінцаў Галічыны «турыцамі». Пра паганскую гульню «туры» згадвае львоўскі Намаканон  (руск.) (бел. XVII стагоддзя. Гульня ў тураў захавалася ў русінскім Падляшшы да канца XIX стагоддзя і была апісана Валянцінам Машковым  (руск.) (бел.. Гульня гэтая прымыкае да гульняў, што маюць шлюбны характар. Тур у ёй з’яўляецца чалавекападобным. Прафесар Мікалай Сумцоў  (руск.) (бел. лічыў тура рускай абраднасці заменай быка абраднасці іншых народаў[115].

Заўвагі правіць

  1. ↑ Тур // Слоўнік Фасмера. Т. 4. стар. 122
  2. ↑ Online Etymology Dictionary. Taurus. Архівавана з першакрыніцы 7 кастрычніка 2019. Праверана 6 кастрычніка 2019.
  3. ↑ שׁוֹר. Архівавана з першакрыніцы 7 кастрычніка 2019. Праверана 7 кастрычніка 2019.
  4. ↑ Арабско-русский словарь. Баранов Х. К. Москва. 2001
  5. ↑ Иллич-Свитыч В. М. Древнейшие индоевропейско-семитские языковые контакты // Проблемы индоевропейского языкознания. — 1964. — С. 3—12.
  6. ↑ Anthony, David. The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World, Princeton University Press, 2007
  7. ↑ Senglaub, K. (2002). "Sigmund von Herberstein (1486–1566) und die historischen Konfusionen um Ur und Wisent" (PDF). Säugetierkundliche Informationen. 5 (26): 253–266. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  8. ↑ Lydekker, R. (1912). "The wild Ox and its extermination". The ox and its kindred. London: Methuen &Co. Ltd. pp. 37–67.
  9. ↑ Pyle, C.M. (1995). "Update to: "Some late sixteenth-century depictions of the aurochs (Bos primigenius Bojanus, extinct 1627): New evidence from Vatican MS Urb. Lat. 276". Archives of Natural History. 22 (3): 437–438. doi:10.3366/anh.1995.22.3.437.
  10. ↑ Ryder, M.L. (1984). "The first hair remains from an aurochs (Bos primigenius) and some medieval domestic cattle hair". Journal of Archaeological Science. 11 (1): 99–101. Bibcode:1984JArSc..11...99R. doi:10.1016/0305-4403(84)90045-1.
  11. ↑ Frisch, W. (2010). Der Auerochs: Das europäische Rind. Starnberg: Lipp Graphische Betriebe. ISBN 978-3-00-026764-2.
  12. ↑ а б Kysely, R. (2008). "Aurochs and potential crossbreeding with domestic cattle in Central Europe in the Eneolithic period. A metric analysis of bones from the archaeological site of Kutná Hora-Denemark (Czech Republic)". Anthropozoologica. 43 (2): 7–37.
  13. ↑ Linseele, V. (2004). "Size and size change of the African aurochs during the Pleistocene and Holocene". Journal of African Archaeology. 2 (2): 165–185. doi:10.3213/1612-1651-10026.
  14. ↑ а б Van Vuure, T. (2002). "History, morphology and ecology of the Aurochs (Bos primigenius)". Lutra. 45 (1): 1–16. CiteSeerX 10.1.1.534.6285.
  15. ↑ Edwards, C.J.; Magee, D.A.; Park, S.D.E.; McGettigan, P.A. & Lohan, A.J. (2010). "A complete mitochondrial genome sequence from a mesolithic wild Aurochs (Bos primigenius)". PLOS ONE. 5 (2): e9255. Bibcode:2010PLoSO...5.9255E. doi:10.1371/journal.pone.0009255. PMC 2822870. PMID 20174668.
  16. ↑ Braud, M.; Magee, D.A.; Park, S.D.E.; Sonstegard, T.S.; Waters, S.M.; MacHugh, D.E. & Spillane, C. (2017). "Genome-wide microRNA binding site variation between extinct wild Aurochs and modern cattle identifies candidate microRNA-regulated domestication genes". Frontiers in Genetics. 8: 3. doi:10.3389/fgene.2017.00003. PMC 5281612. PMID 28197171.
  17. ↑ Heptner, V.G.; Nasimovich, A.A. & Bannikov, A.G. (1988) [1961]. "Aurochs, primitive cattle". Mlekopitajuščie Sovetskogo Soiuza. Moskva: Vysšaia Škola [Mammals of the Soviet Union]. Vol. Volume I. Artiodactyla and Perissodactyla. Washington DC: Smithsonian Institution and the National Science Foundation. pp. 539–549.
  18. ↑ Zong, G. (1984). Перакладчык Dehut, J. "A record of Bos primigenius from the Quaternary of the Aba Tibetan Autonomous Region" (PDF). Vertebrata PalAsiatica. 22 (3): 239–245. Архівавана з арыгінала (PDF) 27 September 2007.
  19. ↑ Cai, D.; Zhang, N.; Zhu, S.; Chen, Q.; Wang, L.; Zhao, X.; Ma, X.; Royle, T.C.; Zhou, H. & Yang, D.Y. (2018). "Ancient DNA reveals evidence of abundant aurochs (Bos primigenius) in Neolithic Northeast China" (PDF). Journal of Archaeological Science. 98: 72–80. Bibcode:2018JArSc..98...72C. doi:10.1016/j.jas.2018.08.003. S2CID 135295723. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  20. ↑ Jo, Y.-S.; Baccus, J.T. & Koprowski, J. (2018). Mammals of Korea. Seoul: Magnolia Press. ISBN 978-89-6811-369-7.
  21. ↑ Kurosawa Y. "モノが語る牛と人間の文化 - ② 岩手の牛たち" (PDF). LIAJ. Oshu city Cattle Museum (109): 29–31. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09. Праверана 6 April 2016.
  22. ↑ Hasegawa, Y.; Okumura, Y. & Tatsukawa, H. (2009). "First record of Late Pleistocene Bison from the fissure deposits of the Kuzuu Limestone, Yamasuge, Sano-shi, Tochigi Prefecture, Japan" (PDF). Bulletin of Gunma Museum of Natural History (13): 47–52. Архівавана з арыгінала (PDF) 24 September 2015. Праверана 6 April 2016.
  23. ↑ Beutler, A. (1996). "Die Großtierfauna Europas und ihr Einfluss auf Vegetation und Landschaft". Natur und Kulturlandschaft. 1: 51–106.
  24. ↑ а б Chen, S.; Lin, B.-Z.; Baig, M.; Mitra, B.; Lopes, R. J.; Santos, A. M.; Magee, D. A.; Azevedo, M.; Tarroso, P.; Sasazaki, S.; Ostrowski, S.; Mahgoub, O.; Chaudhuri, T. K.; Zhang, Y.-p.; Costa, V.; Royo, L. J.; Goyache, F.; Luikart, G.; Boivin, N.; Fuller, D. Q.; Mannen, H.; Bradley, D. G.; Beja-Pereira, A. (2010). "Zebu Cattle are an exclusive legacy of the South Asia Neolithic". Molecular Biology and Evolution. 27 (1): 1–6. doi:10.1093/molbev/msp213. PMID 19770222.
  25. ↑ Rangarajan, M. (2001). India's Wildlife History. Delhi, India: Permanent Black. p. 4. ISBN 978-81-7824-140-1.
  26. ↑ а б Turvey, S.T.; Sathe, V.; Crees, J.J.; Jukar, A.M.; Chakraborty, P. & Lister, A.M. (2021). "Late Quaternary megafaunal extinctions in India: How much do we know?" (PDF). Quaternary Science Reviews. 252: 106740. Bibcode:2021QSRv..25206740T. doi:10.1016/j.quascirev.2020.106740. S2CID 234265221.
  27. ↑ Magnell, O. (2017). "Climate Change at the Holocene Thermal Maximum and Its Impact on Wild Game Populations in South Scandinavia". In Monks, G.G. (рэд.). Climate Change and Human Responses. Vertebrate Paleobiology and Paleoanthropology. Dordrecht: Springer. pp. 123–135. doi:10.1007/978-94-024-1106-5_7. ISBN 978-94-024-1105-8.
  28. ↑ Clutton-Brock, J. (1989). "Five thousand years of livestock in Britain". Biological Journal of the Linnean Society. 38 (1): 31–37. doi:10.1111/j.1095-8312.1989.tb01560.x.
  29. ↑ Bartosiewicz, L. (2006). "Interdisciplinary analysis of an Iron Age Aurochs horn core from Hungary: a case study". Acta Archaeologica Academiae Scientiarum Hungaricae. 57 (1–3): 153–163. doi:10.1556/AArch.57.2006.1-3.10.
  30. ↑ Bartosiewicz, L. (1997). "A horn worth blowing? A stray find of Aurochs from Hungary". Antiquity. 71 (274): 1007–1010. doi:10.1017/S0003598X00085902. S2CID 161722401.
  31. ↑ Bejenaru, L.; Stanc, S.; Popovici, M.; Balasescu, A. & Cotiuga, V. (2013). "Holocene subfossil records of the auroch (Bos primigenius) in Romania". The Holocene. 23 (4): 603–614. Bibcode:2013Holoc..23..603B. doi:10.1177/0959683612465448. S2CID 131580290.
  32. ↑ Németh, A.; Bárány, A.; Csorba, G.; Magyari, E.; Pazonyi, P.; Pálfy, J. (2017). "Holocene mammal extinctions in the Carpathian Basin: a review" (PDF). Mammal Review. 47 (1): 38–52. doi:10.1111/mam.12075. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  33. ↑ Boev, Z. (2016). "Subfossil vertebrate fauna from Forum Serdica (Sofia, Bulgaria), 16–18th Century AD". Acta Zoologica Bulgarica. 68 (3): 415–424.
  34. ↑ Boev, Z. (2021). "The last Bos primigenius survived in Bulgaria (Cetartiodactyla: Bovidae)". Lynx. New Series. 52: 139–142. doi:10.37520/lynx.2021.010. S2CID 246761121.
  35. ↑ Rokosz, M. (1995). "History of the Aurochs (Bos taurus primigenius) in Poland" (PDF). Animal Genetics Resources Information. 16: 5–12. doi:10.1017/S1014233900004582. Архівавана з арыгінала (PDF) 14 January 2013.
  36. ↑ Linnaeus, C. (1758). "Bos Taurus". Systema naturae per regna tria naturae: secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis [лацінская]. Vol. 1 (Tenth reformed ed.). Holmiae: Laurentii Salvii. p. 71.
  37. ↑ Bojanus, L.H. (1827). "De Uro nostrate eiusque sceleto commentation". Nova Acta Physico-medica Academiae Caesareae Leopoldino-Carolinae Naturae Curiosum [latin]. 13 (5): 53–478.{{cite journal}}: Папярэджанні CS1: невядомая мова (link)
  38. ↑ Daszkiewicz, P. & Samojlik, T. (2019). "Corrected date of the first description of aurochs Bos primigenius (Bojanus, 1827) and steppe bison Bison priscus (Bojanus, 1827)". Mammal Research. 64 (2): 299–300. doi:10.1007/s13364-018-0389-6.
  39. ↑ Falconer, H. (1859). "Notice of the various species of bovine animals". The Zoologist. 17: 6414–6429.
  40. ↑ Thomas, P. (1881). "Recherches sur les bovidés fossiles de l'Algérie". Bulletin de la Société Zoologique de France. 6 (Avril): 92–136.
  41. ↑ International Commission on Zoological Nomenclature (2003). "Opinion 2027 (Case 3010). Usage of 17 specific names based on wild species which are pre-dated by or contemporary with those based on domestic animals (Lepidoptera, Osteichthyes, Mammalia)". The Bulletin of Zoological Nomenclature. 60 (1): 81–84.
  42. ↑ Gentry, A.; Clutton-Brock, J. & Groves, C.P. (2004). "The naming of wild animal species and their domestic derivatives". Journal of Archaeological Science. 31 (5): 645–651. Bibcode:2004JArSc..31..645G. doi:10.1016/j.jas.2003.10.006.
  43. ↑ а б Bollongino, R.; Burger, J.; Powell, A.; Mashkour, M.; Vigne, J.-D. & Thomas, M. G. (2012). "Modern Taurine Cattle descended from small number of Near-Eastern founders". Molecular Biology and Evolution. 29 (9): 2101–2104. doi:10.1093/molbev/mss092. PMID 22422765.
  44. ↑ Avise, J.C. & Ayala, F.J. (2009). In the Light of Evolution. Vol. 106. pp. 9933–9938. doi:10.17226/12692. ISBN 978-0-309-13986-1. PMID 25032348.
  45. ↑ Siarabi, S.; Kostopoulos, D. S.; Bartsiokas, A.; Rozzi, R. (2023). "Insular aurochs (Mammalia, Bovidae) from the Pleistocene of Kythera Island, Greece". Quaternary Science Reviews. 319. 108342. Bibcode:2023QSRv..31908342S. doi:10.1016/j.quascirev.2023.108342. S2CID 263817925. {{cite journal}}: Праверце значэнне |s2cid= (даведка)
  46. ↑ Bibi, F. (2013). "A multi-calibrated mitochondrial phylogeny of extant Bovidae (Artiodactyla, Ruminantia) and the importance of the fossil record to systematics". BMC Evolutionary Biology. 13 (1): 166. Bibcode:2013BMCEE..13..166B. doi:10.1186/1471-2148-13-166. PMC 3751017. PMID 23927069.
  47. ↑ Wang, K.; Lenstra, J.A.; Liu, L.; Hu, Q.; Ma, T.; Qiu, Q. & Liu, J. (2018). "Incomplete lineage sorting rather than hybridization explains the inconsistent phylogeny of the wisent". Communications Biology. 1 (1): 169. doi:10.1038/s42003-018-0176-6. PMC 6195592. PMID 30374461.
  48. ↑ Zeyland, J.; Wolko, Ł.; Lipiński, D.; Woźniak, A.; Nowak, A.; Szalata, M.; Bocianowski, J. & Słomski, R. (2012). "Tracking of wisent–bison–yak mitochondrial evolution". Journal of Applied Genetics. 53 (3): 317–322. doi:10.1007/s13353-012-0090-4. PMC 3402669. PMID 22415349.
  49. ↑ Bibi, F. (2013). "A multi-calibrated mitochondrial phylogeny of extant Bovidae (Artiodactyla, Ruminantia) and the importance of the fossil record to systematics". BMC Evolutionary Biology. 13 (1): 166. Bibcode:2013BMCEE..13..166B. doi:10.1186/1471-2148-13-166. PMC 3751017. PMID 23927069.
  50. ↑ Sinding, M.-H. S.; Ciucani, M. M.; Ramos-Madrigal, J.; Carmagnini, A.; Rasmussen, J. A.; Feng, S.; Chen, G.; Vieira, F. G.; Mattiangeli, V.; Ganjoo, R. K.; Larson, G.; Sicheritz-Pontén, T.; Petersen, B.; Frantz, L.; Gilbert, M. T. P. (2021). "Kouprey (Bos sauveli) genomes unveil polytomic origin of wild Asian Bos". iScience. 24 (11): 103226. Bibcode:2021iSci...24j3226S. doi:10.1016/j.isci.2021.103226. PMC 8531564. PMID 34712923.
  51. ↑ а б в Van Vuure, C. (2005). Retracing the Aurochs: History, Morphology and Ecology of an extinct wild Ox. Sofia: Pensoft Publishers. ISBN 954-642-235-5.
  52. ↑ Martínez-Navarro, B.; Karoui-Yaakoub, N.; Oms, O.; Amri, L.; López-García, J.M.; Zerai, K.; Blain, H.A.; Mtimet, M.S.; Espigares, M.P.; Ali, N.B.H.; Ros-Montoya, S.; Boughdiri, M.; Agustí J.; Khayati-Ammar, H.; Maalaoui K.; El Khir, M.O.; Sala, R.; Othmani, A.; Hawas, R.; Gómez-Merino, G.; Solè, À.; Carbonell, E. & Palmqvist, P. (2014). "The early Middle Pleistocene archeopaleontological site of Wadi Sarrat (Tunisia) and the earliest record of Bos primigenius". Quaternary Science Reviews. 90: 37–46. Bibcode:2014QSRv...90...37M. doi:10.1016/j.quascirev.2014.02.016.
  53. ↑ Thomas, H. (1977). Géologie et paléontologie du gisement acheuléen de l'erg Tihodaïne, Ahaggar Sahara Algérien. Paris: Memoires du centre de recherches anthlropologiques, prehistoriques et ethnographiques.
  54. ↑ Kurten, B. (1968). "Order Artiodactyla". Pleistocene Mammals of Europe. London: Aldine Publishing Company. pp. 171–190.
  55. ↑ Soubrier, J.; Gower, G.; Chen, K.; Richards, S.M.; Llamas, B.; Mitchell, K.J.; Ho, S.Y.W.; Kosintsev, P.; Lee, M.S.Y.; Baryshnikov, G.; Bollongino, R.; Bover, P.; Burger, J.; Chivall, D.; Crégut-Bonnoure, E.; Decker, J.E.; Doronichev, V.B.; Douka, K.; Fordham, D.A.; Fontana, F.; Fritz, C.; Glimmerveen, J.; Golovanova, L.V.; Groves, C.; Guerreschi, A.; Haak, W.; Higham, T.; Hofman-Kamińska, E.; Immel, A.; Julien, M.-A.; Krause, J.; Krotova, O.; Langbein, F.; Larson, G.; Rohrlach, A.; Scheu, A.; Schnabel, R.D.; Taylor, J.F.; Tokarska, M.; Tosello, G.; van der Plicht, J.; van Loenen, A.; Vigne, J.-D.; Wooley, O.; Orlando, L.; Kowalczyk, R.; Shapiro, B. & Cooper, A. (2016). "Early cave art and ancient DNA record the origin of European bison". Nature Communications. 7 (13158): 13158. Bibcode:2016NatCo...713158S. doi:10.1038/ncomms13158. PMC 5071849. PMID 27754477.
  56. ↑ Pilgrim, G.E. (1947). "The evolution of the buffaloes, oxen, sheep and goats". Zoological Journal of the Linnean Society. 41 (279): 272–286. doi:10.1111/j.1096-3642.1940.tb02077.x.
  57. ↑ Osypinska, M.; Osypinski, P.; Belka, Z.; Chlodnicki, M.; Wiktorowicz, P.; Ryndziewicz, R. & Kubiak, M. (2021). "Wild and Domestic Cattle in the Ancient Nile Valley: Marks of ecological change". Journal of Field Archaeology. 46 (7): 429–447. doi:10.1080/00934690.2021.1924491. S2CID 236373843.
  58. ↑ Craig, O.E.; Biazzo, M.; Colonese, A.C.; Di Giuseppe, Z.; Martinez-Labarga, C.; Vetro, D.L.; Lelli, R.; Martini, F. & Rickards, O. (2010). "Stable isotope analysis of Late Upper Palaeolithic human and faunal remains from Grotta del Romito (Cosenza), Italy". Journal of Archaeological Science. 37 (10): 2504–2512. Bibcode:2010JArSc..37.2504C. doi:10.1016/j.jas.2010.05.010. S2CID 129496788.
  59. ↑ Mannino, M.A.; Di Salvo, R.; Schimmenti, V.; Di Patti, C.; Incarbona, A.; Sineo, L. & Richards, M.P. (2011). "Upper Palaeolithic hunter-gatherer subsistence in Mediterranean coastal environments: an isotopic study of the diets of the earliest directly-dated humans from Sicily" (PDF). Journal of Archaeological Science. 38 (11): 3094–3100. Bibcode:2011JArSc..38.3094M. doi:10.1016/j.jas.2011.07.009. hdl:10447/61514. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  60. ↑ Gravlund, P.; Aaris-Sørensen, K.; Hofreiter, M.; Meyer, M.; Bollback, J.P. & Noe-Nygaard, N (2012). "Ancient DNA extracted from Danish aurochs (Bos primigenius): genetic diversity and preservation". Annals of Anatomy. 194 (1): 103–111. CiteSeerX 10.1.1.392.4989. doi:10.1016/j.aanat.2011.10.011. PMID 22188739.
  61. ↑ Schulz, E. & Kaiser, T.M. (2007). "Feeding strategy of the Urus Bos primigenius Bojanus, 1827 from the Holocene of Denmark". Courier Forschungsinstitut Senckenberg. 259: 155–164.
  62. ↑ Helmer, D.; Gourichon, L.; Monchot, H.; Peters, J. & Segui, M.S. (2005). "Identifying early domestic cattle from pre-pottery Neolithic sites on the Middle Euphrates using sexual dimorphism". In Vigne, J.D.; Peters, J. & Helmer, D. (рэд-ры). The first steps of animal domestication: new archeological approaches. Oxford: Oxbow Books. pp. 86–95. ISBN 1-84217-121-6.
  63. ↑ Arbuckle, B.S.; Price, M.D.; Hongo, H. & Öksüz, B. (2016). "Documenting the initial appearance of domestic cattle in the Eastern Fertile Crescent (northern Iraq and western Iran)" (PDF). Journal of Archaeological Science. 72: 1–9. Bibcode:2016JArSc..72....1A. doi:10.1016/j.jas.2016.05.008. S2CID 85441215. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  64. ↑ а б в Pitt, D.; Sevane, N.; Nicolazzi, E.L.; MacHugh, D.E.; Park, S.D.; Colli, L.; Martinez, R.; Bruford, M.W. & Orozco-terWengel, P. (2019). "Domestication of cattle: Two or three events?". Evolutionary Applications. 12 (1): 123–136. Bibcode:2019EvApp..12..123P. doi:10.1111/eva.12674. PMC 6304694. PMID 30622640.
  65. ↑ Götherström, A.; Anderung, C.; Hellborg, L.; Elburg, R.; Smith, C.; Bradley, D.G. & Ellegren, H. (2005). "Cattle domestication in the Near East was followed by hybridization with aurochs bulls in Europe". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 272 (1579): 2345–2351. doi:10.1098/rspb.2005.3243. PMC 1559968. PMID 16243693.
  66. ↑ Beja-Pereira, A.; Caramelli, D.; Lalueza-Fox, C.; Vernesi, C.; Ferrand, N.; Casoli, A.; Goyache, F.; Royo, L.J.; Conti, S.; Lari, M.; Martini, A.; Ouragh, L.; Magid, A.; Atash, A.; Zsolnai, A.; Boscato, P.; Triantaphylidis, C.; Ploumi, K.; Sineo, L.; Mallegni, F.; Taberlet, P.; Erhardt, G.; Sampietro, L.; Bertranpetit, J.; Barbujani, G.; Luikart, G. & Bertorelle, G. (2006). "The origin of European cattle: Evidence from modern and ancient DNA". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 103 (21): 8113–8118. Bibcode:2006PNAS..103.8113B. doi:10.1073/pnas.0509210103. PMC 1472438. PMID 16690747.
  67. ↑ Park, S.D.E.; Magee, D.A.; McGettigan, P.A.; Teasdale, M.D.; Edwards, C.J.; Lohan, A.J.; Murphy, A.; Braud, M.; Donoghue, M.T.; Liu, Y.; Chamberlain, A.T.; Rue-Albrecht, K.; Schroeder, S.; Spillane, C.; Tai, S.; Bradley, D.G.; Sonstegard, T.S.; Loftus, B.J. & MacHugh, D.E. (2015). "Genome sequencing of the extinct Eurasian wild aurochs, Bos primigenius, illuminates the phylogeography and evolution of cattle". Genome Biology. 16 (1): 234. doi:10.1186/s13059-015-0790-2. PMC 4620651. PMID 26498365.
  68. ↑ Cubric-Curik, V.; Novosel, D.; Brajkovic, V.; Rota Stabelli, O.; Krebs, S.; Sölkner, J.; Šalamon, D.; Ristov, S.; Berger, B.; Trivizaki, S.; Bizelis, I.; Ferenčaković, M.; Rothammer, S.; Kunz, E.; Simčič, M.; Dovč, P.; Bunevski, G.; Bytyqi, H.; Marković, B.; Brka, M.; Kume, K.; Stojanović, S.; Nikolov, V.; Zinovieva, N.; Schönherz, A.A.; Guldbrandtsen, B.; Čačić, M.; Radović, S.; Miracle, P.; Vernesi, C.; Curik, I. & Medugorac, I. (2021). "Large-scale mitogenome sequencing reveals consecutive expansions of domestic taurine cattle and supports sporadic Aurochs introgression". Evolutionary Applications. 15 (4): 663–678. doi:10.1111/eva.13315. PMC 9046920. PMID 35505892.
  69. ↑ а б Ajmone-Marsan, P.; Garcia, J.F. & Lenstra, J.A. (2010). "On the origin of cattle: How Aurochs became cattle and colonized the World". Evolutionary Anthropology. 19 (4): 148–157. doi:10.1002/evan.20267. S2CID 86035650.
  70. ↑ Bradley, D.G.; MacHugh, D.E.; Cunningham, P. & Loftus, R.T. (1996). "Mitochondrial diversity and the origins of African and European cattle". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 93 (10): 5131–5135. Bibcode:1996PNAS...93.5131B. doi:10.1073/pnas.93.10.5131. PMC 39419. PMID 8643540.
  71. ↑ Verdugo, M.P.; Mullin, V.E.; Scheu, A.; Mattiangeli, V.; Daly, K.G.; Delser, P.M.; Hare, A.J.; Burger, J.; Collins, M.J.; Kehati, R. & Hesse, P. (2019). "Ancient cattle genomics, origins, and rapid turnover in the Fertile Crescent" (PDF). Science. 365 (6449): 173–176. Bibcode:2019Sci...365..173V. doi:10.1126/science.aav1002. PMID 31296769. S2CID 195894128. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  72. ↑ Mannen, H.; Kohno, M.; Nagata, Y.; Tsuji, S.; Bradley, D.G.; Yeo, J.S.; Nyamsamba, D.; Zagdsuren, Y.; Yokohama, M.; Nomura, K. & Amano, T. (2004). "Independent mitochondrial origin and historical genetic differentiation in North Eastern Asian cattle" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 32 (2): 539–544. doi:10.1016/j.ympev.2004.01.010. PMID 15223036.
  73. ↑ Heck, H. (1951). "The breeding-back of the Aurochs". Oryx. 1 (3): 117–122. doi:10.1017/S0030605300035286.
  74. ↑ а б Lorimer, J. & Driessen, C. (2016). "From "Nazi cows" to cosmopolitan "ecological engineers": specifying rewilding through a history of Heck cattle". Annals of the American Association of Geographers. 106 (3): 631–652. Bibcode:2016AAAG..106..631L. doi:10.1080/00045608.2015.1115332. S2CID 131547744.
  75. ↑ Theunissen, B. (2019). "The Oostvaardersplassen Fiasco". Isis. 110 (2): 341–345. doi:10.1086/703338.
  76. ↑ Bunzel-Drüke, M. (2001). "Ecological substitutes for Wild Horse (Equus ferus, Boddaert 1785 = E. przewalskii, Poljakov 1881) and Aurochs (Bos primigenius, Bojanus 1827)". Natur- und Kulturlandschaft. 4: 240–252. CiteSeerX 10.1.1.403.8349.
  77. ↑ Sinding, M.-H.S. & Gilbert, M.T.P. (2016). "The draft genome of extinct European Aurochs and its implications for de-extinction". Open Quaternary. 2. doi:10.5334/oq.25.
  78. ↑ Sathe, V. & Paddayya, K. (2012). "The faunal background of the stone age cultures of Hunsgi and Baichbal Valleys, Southern Deccan". Bulletin of the Deccan College Research Institute. 72: 79–97. JSTOR 43610690.
  79. ↑ Prévost, M.; Groman-Yaroslavski, I.; Gershtein, K.M.C.; Tejero, J.M. & Zaidner, Y. (2021). "Early evidence for symbolic behavior in the Levantine Middle Paleolithic: A 120 ka old engraved aurochs bone shaft from the open-air site of Nesher Ramla, Israel". Quaternary International. early view: 80–93. doi:10.1016/j.quaint.2021.01.002. S2CID 234236699.
  80. ↑ Munro, N.D. & Grosman, L. (2010). "Early evidence (ca. 12,000 B.P.) for feasting at a burial cave in Israel". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 107 (35): 15362–15366. Bibcode:2010PNAS..10715362M. doi:10.1073/pnas.1001809107. PMC 2932561. PMID 20805510.
  81. ↑ Farajova, M. (2011). "Gobustan: Rock Art Cultural Landscape" (PDF). Adoranten. 11: 41–66. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  82. ↑ Bogaard, A.; Charles, M.; Twiss, K.C.; Fairbairn, A.; Yalman, N.; Filipović, D.; Demirergi, G.A.; Ertuğ, F.; Russell, N. & Henecke, J. (2009). "Private pantries and celebrated surplus: storing and sharing food at Neolithic Çatalhöyük, Central Anatolia". Antiquity. 83 (321): 649–668. doi:10.1017/S0003598X00098896. S2CID 162522860.
  83. ↑ Makarem, M. (2012). "Et si Europe était sidonienne?". L'Orient Le Jour. Beirut. Архівавана з арыгінала 25 May 2013. Праверана 3 January 2020.
  84. ↑ Mackay, E.J.H. (1935). "Steatite pectoral, once mounted in metal and filled with inlay". The Indus civilization. London: Lovat Dickson & Thompson Ltd. p. Plate J.
  85. ↑ Geer, A.A.E. (2008). "Bos primigenius. The Aurochs". Animals in stone: Indian mammals sculptured through time. Leiden: Brill. pp. 111–114. ISBN 978-90-04-16819-0.
  86. ↑ Reinhold, S.; Gresky, J.; Berezina, N.; Kantorovich, A.R.; Knipper, C.; Maslov, V.E.; Petrenko, V.G.; Alt, K.W. & Belinsky, A.B. (2017). "Contextualising Innovation: Cattle Owners and Wagon Drivers in the North Caucasus and Beyond". In Maran, J. & Stockhammer, P. (рэд-ры). Appropriating Innovations. Entangled Knowledge in Eurasia, 5000-150 BCE. Oxford: Oxbow Books. pp. 78–97. ISBN 9781785707247.
  87. ↑ Wyatt, S. & Wyatt, N. (2013). "The longue durée in the beef business". In Loretz, O.; Ribichini, S.; Watson, W.G.E. & Zamora, J.Á. (рэд-ры). Ritual, Religion, and Reason. Studies in the Ancient World in Honour of Paolo Xella. Münster: Ugarit-Verlag. pp. 417–450. ISBN 9783868350876.
  88. ↑ Shugart, H.H. (2014). "Taming the Unicorn, Yoking the Aurochs: Animal and Plant Domestication and the Consequent Alteration of the Surface of the Earth". Foundations of the Earth. Columbia University Press. pp. 35–70. doi:10.7312/shug16908-003. ISBN 9780231537698.
  89. ↑ Huyge, D.; Vandenberghe, D.A.; De Dapper, M.; Mees, F.; Claes, W. & Darnell, J.C. (2011). "First evidence of Pleistocene rock art in North Africa: securing the age of the Qurta petroglyphs (Egypt) through OSL dating". Antiquity. 85 (330): 1184–1193. doi:10.1017/S0003598X00061998. S2CID 130471822.
  90. ↑ Beierkuhnlein, C. (2015). "Bos primigenius in Ancient Egyptian art – historical evidence for the continuity of occurrence and ecology of an extinct key species" (PDF). Frontiers of Biogeography. 7 (3): 107–118. doi:10.21425/F5FBG21527. S2CID 55643283. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  91. ↑ Geneste, J.M. (2017). "From Chauvet to Lascaux: 15,000 years of cave art". Archaeology, Ethnology & Anthropology of Eurasia. 45 (3): 29–40. doi:10.17746/1563-0110.2017.45.3.029-040.
  92. ↑ Vacca, B.B. (2012). "The hunting of large mammals in the Upper Palaeolithic of southern Italy: A diachronic case study from Grotta del Romito". Quaternary International. 252: 155–164. Bibcode:2012QuInt.252..155V. doi:10.1016/j.quaint.2011.06.054.
  93. ↑ Di Maida, G.; García-Diez, M.; Pastoors, A. & Terberger, T. (2018). "Palaeolithic art at Grotta di Cala dei Genovesi, Sicily: a new chronology for mobiliary and parietal depictions". Antiquity. 92 (361): 38–55. doi:10.15184/aqy.2017.209. S2CID 166147585.
  94. ↑ Weniger, G.C. (1999). "Representations of the Aurochs in the Upper Palaeolithic and Epipalaeolithic on the Iberian Peninsula". In Weniger, G.C. (рэд.). Archäologie und Biologie des Aurochsen. Bonn: Neanderthal Museum. pp. 133–140. ISBN 9783980583961.
  95. ↑ Fernandes, A.P.B. (2008). "Aesthetics, ethics, and rock art conservation: How far can we go? The case of recent conservation tests carried out in un-engraved outcrops in the Côa Valley, Portugal" (PDF). In Heyd, T.; Clegg, J. (рэд-ры). Aesthetics and Rock Art III: Symposium. British Archaeological Reports. Vol. 1818. Oxford: Archaeopress. pp. 85–92. ISBN 9781407303048. Архівавана (PDF) з арыгінала 2022-10-09.
  96. ↑ Soares De Figueiredo, S.; Botica, N.; Bueno Ramirez, P.; Tsoupra, A. & Mirao, J. (2020). "Analysis of portable rock art from Foz do Medal (Northwest Iberia): Magdalenian images of horses and aurochs". Comptes Rendus Palevol. 19 (4): 63–77. doi:10.5852/cr-palevol2020v19a4.
  97. ↑ Prummel, W. & Niekus, M.J.L.T. (2011). "Late Mesolithic hunting of a small female aurochs in the valley of the River Tjonger (the Netherlands) in the light of Mesolithic aurochs hunting in NW Europe". Journal of Archaeological Science. 38 (7): 1456–1467. Bibcode:2011JArSc..38.1456P. doi:10.1016/j.jas.2011.02.009.
  98. ↑ Kriiska, A. (2000). "Settlements of coastal Estonia and maritime hunter-gatherer economy". Lietuvos Archeologija. 19: 153–166.
  99. ↑ Lynch, A.H.; Hamilton, J. & Hedges, R.E.M. (2008). "Where the wild things are: Aurochs and Cattle in England". Antiquity. 82 (318): 1025–1039. doi:10.1017/S0003598X00097751. S2CID 161079743.
  100. ↑ Davis, E.N. (1974). "The Vapheio Cups: One Minoan and One Mycenean?". The Art Bulletin. 56 (4): 472–487. doi:10.1080/00043079.1974.10789932.
  101. ↑ De Grummond, W.W. (1980). "Hands and Tails on the Vapheio Cups". American Journal of Archaeology. 84 (3): 335–337. doi:10.2307/504710. JSTOR 504710.
  102. ↑ Douglas, N. (1927). Birds and Beasts of the Greek Anthology. Florence: B. Blom. ISBN 9780405084614.
  103. ↑ McDevitte, W. A. (1869). "Book 6, Chapter 28". The Gallic Wars by Julius Caesar. Harper's New Classical Library. Перакладчык Bohn, W. S. (First ed.). New York: Harper & Brothers.
  104. ↑ Knight, C. (1847). "European bison, or Aurochs". The National Cyclopaedia of Useful Knowledge. Vol. (Volume III). London: Little, Brown and Co. pp. 367–371.
  105. ↑ Heinzle, J., рэд. (2013). Das Nibelungenlied und die Klage: Nach der Handschrift 857 der Stiftsbibliothek St. Gallen. Deutscher Klassiker Verlag. p. 300. ISBN 9783618661207.
  106. ↑ Bro-Jørgensen, M.H.; Carøe, C.; Vieira, F.G.; Nestor, S.; Hallström, A.; Gregersen, K.M.; Etting, V.; Gilbert, M.T.P. & Sinding, M.H.S. (2018). "Ancient DNA analysis of Scandinavian medieval drinking horns and the horn of the last aurochs bull". Journal of Archaeological Science. 99: 47–54. Bibcode:2018JArSc..99...47B. doi:10.1016/j.jas.2018.09.001. S2CID 133684586.
  107. ↑ Oman, C. (1972). "Cambridge and Cornelimünster". Aachener Kunstblätter. 43: 305–307.
  108. ↑ Boutiuc, M.; Florescu, O.; Vasilache, V. & Sandu, I. (2020). "The comparative study of the state of conservation of two medieval documents on parchment from different historical periods". Materials. 13 (21): 4766. Bibcode:2020Mate...13.4766H. doi:10.3390/ma13214766. PMC 7662666. PMID 33114524.
  109. ↑ а б Шарлемань Н. В. Природа и люди Киевской Руси. Составитель В. Е. Борейко, комментарии В. Н. Грищенко, КЕКЦ-ЦОДП СОЭС Серия: История охраны природы. Вип. 13. 1997. — 166 с.
  110. ↑ а б Парнікоза, Іван. Зубр в Україні: трагедія та надія. Мислене древо. Микола Жарких. Праверана 25.07.2023.
  111. ↑ Коринный Н. Н. Переяславская земля Х- первая половина ХІІІ века. -К.: Наукова Думка. — 1992. — 312 с.
  112. ↑ Поучение Владимира Мономаха // «Изборник» (Сборник произведений литературы древней Руси). Москва: Художественная литератра. −1968 . — С. 163.
  113. ↑ Гузєєв, О. О. Гладирь, Н. А. Зінов'єва, Л. К. Ернст, П. В. Горєлов, М. П. Демчук Генетичний моніторинг аборигенних порід великої рогатої худоби з використанням ДНК-технологій / Науковий вісник Національного університету біоресурсів і природокористування України. Серія: Технологія виробництва і переробки продукції тваринництва Збірник наукових праць. — 2011, Вип. 160, ч.2. ISSN 2222-8578
  114. ↑ Агапкина 2012, с. 320.
  115. ↑ Н. Коробка 1901.

Літаратура правіць

Спасылкі правіць

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Тур_(жывёла)&oldid=4709303"